Historia:

Nilfgaard jest jedną z najbardziej wysuniętych na południe cywilizowanych krain, której miastem stołecznym jest miasto o takiej samej nazwie leżące nad rzeką Albą. I to w tej krainie narodziło się Imperium, stopniowo podbijając leżące wokół, a potem na północ królestwa. Właśnie kolejne podboje napędzały Imperium przez wiele lat i były głównym celem Nilfgaardu.

Największa potęga Nilfgaardu miała miejsce, gdy jego północne granice oparły się o Góry Amell, a później o rzekę Jarugę. Dalsze wojny z Północą wydawały się bezsensownym posunięciem, które mogłoby wyeliminować rynek zbytu, jakim były Północne Królestwa. Wojna jednak wybuchła, prawdopodobnie z powodu osobistych spraw aktualnego cesarza, Emhyra var Emreisa - być może poszukiwał on swojej córki, Cirilli, która miała być decydującą postacią w losach świata zapowiedzianych przez Ithlinne.

Ustrój polityczny, administracyjny:

Na czele Nilfgaardu stoi cesarz tytułowany także imperatorem; aktualnie tytuł ten dzierży Emhyr var Emreis uważany za władcę absolutnego i nieznoszącego sprzeciwu. W rzeczywistości, co prawda, posuwał się do drastycznych metod przy zaprowadzaniu ładu w Imperium, ale kierowało nim przede wszystkim dobro państwa.

Prowincjami Nilfgaardu zarządzają namiestnicy, a wypadku tak zwanych państw bluszczowych, czyli marionetkowych, ale formalnie niepodległych państw - królowie. Seneszal był urzędnikiem władający Imperium w razie nieobecności cesarza, lub jego niemożności sprawowania rządów z innych powodów (np. choroby). Sprawami wewnętrznymi zajmowali się wielki kanclerz koronny i marszałek spraw wewnętrznych. Imperium utrzymywało także na dworach Północy ambasadorów, przynajmniej przy zawieraniu Pokoju Cintryjskiego. Najbardziej znanym był Shilard Fitz-Oesterlen

Na dworze imperialnym funkcjonuje także wiele różnych tytułów: princów i diuków (książąt),baronów i grafów (hrabiów).

Siły zbrojne:

Sama Armia Nilfgaardu, która w czasie Wojen Północnych liczyła około 350 tysięcy, była podporządkowana dużej liczbie osób dzierżących różne, często niespotykane na Północy, stopnie oficerskie. Najwyższym dowódcą sił Nilfgaardu był marszałek, jedynym znanym z imienia był Menno Coehoorn. Na oficerów składali się także generałowie majorowie, starsi i młodsi oberszterowie (pułkownicy), rotmistrzowie (kapitanowie kawalerii), lejtnantowie (porucznicy), czy aide-de-camp (adiutanci obozu).

Najprawdopodbniej do inwazji przygotowali 150 tysięcy żołnierzy. W grupach armii mogły to być siły, 50 tysięcy wschód, 50 tysięcy środek, 25 tysięcy grupa operacyjna Verden, plus odziały pomocnicze.

Grupy Armii:

Grupa Armii "Środek" - Część Nilfgaardzkiej armii podczas II Wojny z Nordlingami, pod wodzą marszałka polnego Menno Coehoorna. Miała prawdopodobnie najważniejsze zadanie - przełamać Temerię, ustanowić granicę Novigrad-Wyzima-Ellander, potem utrzymać granice na rzece Pontar. By to zrobić potrzebowała flankowego wsparcia Grupy Armii "Wschód" i Grupy Operacyjnej "Verden". Grupa Armii Wschód trzeba przyznać wywiązała się z zadania, w porównaniu do Grupy operacyjnej Verden. W wyniku pierwotny plan nie udał się, grupa armii "Środek" została rozbita w bitwie pod Brenną.

Grupa Armii Wschód - Część armii Nilfgaardu dowodzona przez Ardala aep Dahy. Miała za zadanie opanować Aedirn, Dol Blathanna i Lyrię. Jako jedyna Grupa Armii (z Grupy Armii środek i Grupy Operacyjnej Verden) prawidłowo wywiązała się zadania (Choć Grupa Armii Środek zawiodła przez Grupę Operacyjną Verden). Zajęła wyżej napisane królestwa, oprócz Górnego Aedirn (Pomiędzy rzeką Dyfne i Pontarem), zajętego przez wojska Kaedwen. W ten sposób Henselt zablokował Nilfgaardczykom wejście do doliny Pontaru (Nie pozwalając zajść z flanki Temerię), a przejście armii przez Mahakam nie było brane pod uwagę. Przełom nastąpił po bitwie pod Brenną i niespodziewanej śmierci głównodowodzącego, Ardala aep Dahy, po której Nordlingowie postanowili przejść do kontrofensywy. Połączone armie Aedirn i Kaedwen uderzyły na Grupę armii Wschód, doprowadzając do walnego starcia pod Aldersbergiem. W wyniku Nilfgaard przegrał, Grupa Armii Wschód została rozgromiona.

Grupa Operacyjna Verden, lub też (wg. geografii) Grupa Armii "Zachód" - Część armii Nilfgaardu dowodzona przez Joachima de Wetta, szczególnie nieudolnie. Armia dopuszczała się wobec ludności niesłychanych okrucieństw. Stopniowo rozbijana przez powstanie w Verden, ataki kaprów ze Skellige i króla Ethaina z Cidaris, zaplątana się w bezładne walki, ponoszącą klęskę za klęską. Armia miała za zadanie zdobycie Kerack, Cidaris, ubezpieczanie lewej flanki Grupy Armii Środek. Z powodu w/w dokonań Joachima de Wetta, armia zaplątała się w Verden, nie mogąc sprawnie ubezpieczać Grupy Armii Środek. Jawnie spowodowała klęskę w bitwie pod Brenną. W dalszych miesiącach wojny nie doszło do decydującej bitwy, armia zdziesiątkowana wycofała się za Jarugę.

Mniejsze grupy wojskowe:

III Armia - armia nilfgaardzka, dowodzona przez generała lejtnanta Rhetza de Mellis-Stoke.

W skład III Armii wchodzą:

- Alba - dywizja wchodząca w skład III Armii Nilfgaardzkiej. Jego nazwa wywodzi się prawdopodobnie z rzeki płynącej przez Cesarstwo.

- Deithwen - dywizja wchodząca w skład III Armii. Dowodzi nią oberszter Liam aep Muir Moss

- Ard Feainn - (starsza mowa - Wielkie Słońce) - dywizja wchodząca w skład III Armii. Dowodzi nią oberszter Ramon Tyrconnel.

- dwie nieznane dywizje;

IV Armia Konna - Armia nilfgaardzka, dowodzona przez generała majora Markusa Braibanta.

W skład IV Armii Konnej wchodzą:

- Venendal - dywizja wchodząca w skład IV Armii Konnej

-Magne - dywizja wchodząca w skład IV Armii Konnej.

-Frundsberg - dywizja wchodząca w skład IV Armii Konnej.

-II Brygada Vicovarska - brygada wchodząca w skład IV Armii Konnej.

-VII brygada Daerlańska - brygada wchodząca w skład IV Armii Konnej.

Z ręki jednego z żołnierzy brygady zginął Caleb Stratton. Został potem pomszczony przez swych kompanów, którzy zabili marszałka Menno Coehorna, który ubrany był w płaszcz brygady Daerlańskiej.

-Nauzicaa - brygada wchodząca w skład IV Armii Konnej. Dowodził nią Kees van Lo.

-Vrihedd - brygada kawalerii złożona z elfów, wchodziła w skład IV Armii Konnej. Znakiem brygady były srebrne błyskawice naszywane na rękawie. Po zakończeniu wojny, na mocy ugody w Cintrze, Nilfgaardczycy wydali trzydziestu dwóch oficerów formacji w ręce Nordlingów. Według gry komputerowej, następnie stracono ich w Wąwozie Hydry, a ciała zrzucono w przepaść - co jest sprzeczne z treścią książki, według której objęła ich amnestia.

Dowódcą brygady był Isengrim Faoiltiarna, a składała się ze Scoia'tael, którzy w wyniku postępów nilfgaardzkiej ofensywy znaleźli się za frontem i przyłączyli do wojsk cesarskich. Liczebność jednostki jest nieznana, ale biorąc pod uwagę, że prawdopodobnie każdy były dowódca komanda został oficerem, a komando Scoia'tael liczyło przeciętnie nie więcej niż 30 osób, można oszacować że cała brygada liczyła ich około dziewięciu setek.

Brygada brała udział w bitwach pod Mayeną i Brenną.

Pomniejsze jednostki:

-Grupa bojowa Sievers - grupa bojowa wchodząca w skład VII brygady Daerlańskiej

-- Grupa bojowa Vreemde - grupa bojowa wchodząca w skład VII brygady Daerlańskiej

- Grupa bojowa Morteisen - grupa bojowa wchodząca w skład VII brygady Daerlańskiej

Mieszkańcy:

W Imperium uważa się, że rodowitym Nilfgaardczykiem jest się jedynie wtedy, gdy wywodzi się z dawnych ziem ojczystych, nie zaś z podbitych prowincji. Ludzie pochodzący z prowincji, na przykład w wypadku Cahira, nie znosili nazywania ich "Nilfgardczykami". Samych mieszkańców Imperium jest łatwiej wyodrębnić niż mieszkańców Północy, dla których narodowość nie gra większej różnicy - przynajmniej z punktu widzenia Sagi.

Wierzenia i magia:

Dominującą wiarą w Imperium jest kult Słońca i cesarza. Pozostałe religie są tolerowane, ale trzymane w ryzach, a ich kapłanom nie pozwala im się wtrącać do polityki. Podobnie rzecz ma się z Czarodziejami, których również trzyma się na dystans od dworu, w przeciwieństwie do królestw Północy. Znanym wyjątkiem w tej sprawie był tylko Xarthisius, nadworny mag i astrolog cesarza Emhyra, który jednak później został wtrącony do lochu za rzekomą pomyłkę w obliczeniach położenia Ciri (podał, że znajduje się ona na Korath, co było prawdą).

W Imperium nie ma też mowy szeroko rozpowszechnionego rasizmu i niepokojów religijnych, którym zapobiega się poprzez surowe prawa i kary za ich nieprzestrzeganie.

Znaczenie w grach:

Imperium gra znaczącą rolę w polityce państw Północy ukazanej w grze Wiedźmin 2: Zabójcy Królów. Geralt już w Prologu spotyka na swej drodze ambasadora Nilfgaardu, Shilarda Fitz-Oesterlena, towarzyszącego królowi Temerii, Foltestowi, w czasie oblężenia Zamku La Valette.

Nilfgaard reprezentowany przez Fitz-Oesterlena, Renualda aep Matsena, czarodziejów Vanhemara i Adalberta oraz czarodziejkę Cynthię jest głównym graczem w czasie obrad w Loc Muinne. W ciągu fabuły okazuje się, że to Cesarstwo stoi za morderstwami królów, zdemaskowaniem Loży Czarodziejek i wskazaniem jej jako winowajcę wszystkich problemów Północy.

Niezależnie od podjętych przez gracza decyzji, które doprowadzają do nowej sytuacji politycznej Północy, Nilfgaard i tak ostatecznie forsuje Jarugę i podbija prawdopodobnie wszystkie królestwa leżących na południe od Pontaru.

Znaczenie w filmie i serialu:

Nilfgaard gra także rolę, chociaż mało znaczną, w telewizyjnej wersji Wiedźmina. Pojawia się tam między innymi nilfgaardzki baron, Eldar de Casteberg. Według scenarzystów, z Imperium spiskował Zakon Białej Róży z Falwickiem na czele.

Eldar de Casteberg to postać, występująca w filmie i serialu. Jest to Nilfgaardzki baron. Brak odpowiednika w twórczości Sapkowskiego.