Wąskie Morze (ang. Narrow Sea) - morze znajdujące się pomiędzy kontynentami Westeros i Essos. Jest stosunkowo wąskie i łatwe do przebycia, ale wystarczająco duże, aby dokonać inwazji na wielką skalę.

Wąskie Morze może być groźne w trakcie jesieni, a jesienne sztormy są częste. W zimie, burze są gwałtowniejsze, ale rzadsze. To sugeruje, że podróż z Tarczowych Wysp na drugą stronę Wąskiego Morza jest tak niebezpieczna, że może skutkować stratą niemal całej floty.

Łączy ono Drżące Morze na północy, Morze Dornijskie na zachodzie, Morze Myrijskie na wschodzie i Morze Letnie na południu, od którego jest oddzielone archipelagiem wysp Stopnie. Zatoka Krabów, Czarna Zatoka i Zatoka Rozbitków są wlotami Wąskiego Morza.

....

Morze Dornijskie (ang. Sea of Dorne) - duże morze na wschodnim brzegu Westeros. Graniczy od północy z Przylądkiem Gniewu, na wschód z Wąskim Morzem i na zachód i południe z Dorne. Na morzu znajduje się stary zamek na skale, Ghaston Grey, który jest wykorzystywany jako więzienie dla dornijskich przestępców.

...

Dorne - duży półwysep, najbardziej wysunięta na południe część Westeros i region Siedmiu Królestw. Jego stolicą jest Słoneczna Włócznia, siedziba rodu Martellów. Martellowie tytuują się książętami i księżniczkami, na modłę Rhoynar. Dornijskie bękarty dostają nazwisko Sand.

Dorne graniczy z Morzem Dornijskim na północy, wyspami znanymi jako Stopnie na wschodzie, oraz Morzem Letnim na południu. Między obszarami wodnymi na północy a tymi na południu rozciąga się łańcuch górski znany jako Góry Czerwone, które oddzielają Dorne od reszty Siedmiu Królestw drogą lądową. Istnieją dwa większe przejścia, które łączą Dorne z resztą kontynentu, Książęcy Wąwóz i Szlak Kości. Książęca Przełęcz prowadzi do Reach, a Szlak Kości wychodzi górach w pobliżu Summerhall.

Książęcy Wąwóz (ang. Prince's Pass) to jeden z głównych szlaków lądowych między Dorne a Krainą Burzy. Znajduje się on w Górach Czerwonych.

Książęcy Wąwóz opada z gór w głębokie piaski Dorne. Lord domu Fowler pełni funkcję strażnika szlaku.

Dorne jest najgorętszym regionem w Westeros. Jest skalisty i suchy, znajduje się tam jedyna pustynia na kontynencie. Kilka rzek zapewnia pewien obszar żyznej ziemi, więc nawet podczas długiego lata jest wystarczająco dużo deszczu i innych źródeł wody. Mimo tego, w okolicach centrum regionu, przy wodach śródlądowych, woda jest prawie tak cenna jak złoto, a studzienki są zazdrośnie strzeżone.

Dornijczycy (ang.Dornishmen) to mieszkańcy Dorne, regionu położonego w południowej części Westeros. Znani są jako ludzie o gorącej krwi, zapalczywi i rozwiąźli. Są traktowani nieco nieufnie przez innych mieszkańców kontynentu. Dornijczycy swoim bękartom nadają nazwisko Sand.

Dornijska kultura ma andalskie pochodzenie, ale jest też pod wielkim wpływem Rhoynar, którzy osiedlili się w Dorne podczas Inwazji Rhoynar. Ich wpływ można zaobserwować szczególnie jeśli chodzi o prawo spadkowe, gdyż kobiety tutaj dziedziczą na równi z mężczyznami oraz status kochanek/kochanków i ich ogólnej rozwiązłości seksualnej na tle innych regionów Westeros.

Dornijscy lordowie noszą jedwab i satynę, ich pasy wysadzane są klejnotami, a szaty mają długie, zwiewne rękawy. Posiadane przez nich zbroje są lekkie, mocno emaliowane i zdobione polerowaną miedzią, błyszczącym srebrem bądź miękkim, czerwonym złotem.

Rhoynar byli smukłymi ludźmi, z gładką oliwkową skórą, czarnymi włosami i ciemnymi oczami. Ich wpływ na dornijskie geny jest najmocniejszy wzdłuż wybrzeża i im bardziej na zachód, tym bardziej zanika.

Z obserwacji króla Daerona I podczas jego wojen w Dorne, istnieją trzy grupy Dornijczyków:

-Morscy Dornijczycy; żyją wzdłuż wybrzeży, głównie w rejonach Złamanego Ramienia, gdzie Czerwone Góry łączą się z Morzem Dornijskim. Są ciemni i gibcy, z gładką, oliwkową skórą i czarnymi włosami. Są rybakami i marynarzami, twardymi mężczyznami żeglującymi na statkach dornijskiej floty.

-Piaskowi Dornijczycy żyją na pustyniach i w długich dolinach rzecznych. Mają brązowe twarze spalone w dornijskim słońcu, jeszcze ciemniejsze niż u morskich Dornijczyków.

-Kamienni Dornijczycy żyją w przełęczach i na szczytach Gór Czerwonych. Ze wszystkich Dornijczyków, oni mają najwięcej krwi Andalów i Pierwszych Ludzi. Oni najbardziej przypominają przeciętnych obywateli Siedmiu Królestw, nie tylko z wyglądu, ale też ze zwyczajów i tradycji. Zazwyczaj są szatynami bądź blondynami o skórze spalonej słońcem lub z piegami.

Dornijczycy wolą okrągłe, metalowe tarcze, włócznie, krótkie oszczepy do rzucania lub łuki. Słyną ze swoich piaskowych wierzchowców i kawalerii łuczniczej. Ze względu na ciepło, noszą lżejsze opancerzenie niż w pozostałej części Siedmiu Królestw. Jest ono wykonane z metalowych płyt, czasem ozdobione miedzią, szyte na wzór łusek. Aby móc walczyć pod palącym słońcem Dorne, noszą zwiewne szaty w jasnych kolorach.

Dorne jest najmniej zaludnionym regionem Siedmiu Królestw. Jako takie, wydaje się faworyzować inną taktykę niż pozostałe części kraju, na ogół unika bitew oraz korzysta z szybkich koni, które są bardziej dostosowane do walki w trudnych warunkach Dorne. Rzeczywiście, gorący klimat i brak zbiorników wodnych znacznie zmniejsza możliwości i zaopatrywanie dużej armii jest tutaj wyjątkowo trudne. Techniki te okazały się skuteczne w wojnie przeciwko smokom Aegona, a później w czasie podboju króla Daerona.

Dorne zapewnia wiele egzotycznych produktów, które są rzadkością w pozostałych częściach Siedmiu Królestw. W szczególności są to owoce cytrusowe i dornijskie wina. Cytryny, oliwki i granaty również pochodzą głównie z Dorne. Wiele z tych roślin uprawia się za pomocą kanałów, do których woda doprowadzana jest z rzek i strumieni. Dorne jest również znane ze swoich piaskowych wierzchowców, szczupłych, ale szybkich koni hodowanych tylko w tym regionie kontynentu. Mogą one biec nawet dwa dni zanim się zmęczą.

Statki z Wolnych Miast, takich jak Volantis handlują w mieście portowym Planky Town, które znajduje się przy ujściu rzeki Zielona Krew, dzięki czemu towary można transportować na cały kraj. Karawany podejmują się dostaw w Słonecznej Włóczni, przed wkroczeniem na głębokie piaski i Książęcy Wąwóz.

Pierwsi Ludzie zasiedlili Westeros przez przejście przez most lądowy na Wąskim Morzu zwany Ramię Dorne. W czasie wielkiej wojny z Pierwszymi Ludźmi, Dzieci Lasu przerwały Ramię, próbując powstrzymać ich przed napływem.

Tysiąc lat temu, Dorne było koalicją państw Andalów i małych królestw, bez władcy, lecz wystarczająco mocne, aby przejąć kontrolę nad całym regionem. Było tak aż do Inwazji Rhoynar. Lud Rhoyne zmuszony był do ucieczki, przybył więc na kontynent flotą 10.000 statków na czele z legendarną królową-wojowniczką, Nymerią. Nymeria zawarła przymierze z Lordem Morsem Martellem ze Słonecznej Włóczni, a dzięki jego poparciu udało się podbić cały półwysep, jednocząc go w Królestwo Dorne nad którym miał panować ród Martellów.

Rhoynar przynieśli ze sobą nie tylko inną kulturę, ale także własną religię, która jednak w dużej mierze zniknęła na rzecz Wiary. Niemniej jednak, wiele ich zwyczajów zostało zasymilowanych przez dornijskie społeczeństwo, na przykład dziedziczenie niezależnie od płci.

Dorne ma gwałtowną historię. Zwłaszcza górscy mieszkańcy regionu żyli przez najazdy granic innych regionów, przez co te były ze sobą bardzo zwaśnione. Liczba najazdów i zasięg wojen granicznych, nawet w okresach względnego pokoju prowadziły do wielkiej wrogości.

Siedem wieków po inwazji Andalów, Aegon Zdobywca najechał Westeros i podbił wszystkie królestwa z wyjątkiem Dorne, które skutecznie opierało się Smoczemu Królowi. Podczas gdy inni królowie i lordowie toczyli otwarte bitwy, Dornijczycy odmówili walki i pozwolili Aegonowi wypuścić na nich swoje smoki. Prowadzili taktykę zasadzek i najazdów, uderzając szybko i wycofując się z powrotem na pustynię, bądź górskie przełęcze, gdzie nawet smoki nie mogly ich znaleźć. To sprawiło, że Aegon wycofał się z Dorne.

Półtora wieku później królowi Daeronowi I, Młodemu Smokowi, udało się zrobić to, czego jego przodek nie był w stanie dokonać i podbił Dorne. Niestety, niemal natychmiast podniósł się bunt. W wynikłym konflikcie, czterdzieści tysięcy żołnierzy oddało życie, zmuszając Targaryenów do opuszczenia Dorne. Po śmierci Daerona, jego brat i następca, Baelor zawarł pokój z Dorne, żeniąc swego kuzyna (również Daerona) z Myriah Martell. Kiedy książę ten rządził jako Daeron II, zawarł kolejny pakt małżeński oferując swoją młodszą siostrę, Daenerys księciu Maronowi Martellowi. Wtedy Dorne wreszcie dołączyło do Siedmiu Królestw, na drodze pokojowego sojuszu. Przed oficjalnym zjednoczeniem, Dornijczycy walczyli u boku Daerona II, pomagając stłumić Rebelię Blackfyre.

...

Ghaston Grey - stary, rozpadający się zamek, znajdujący się na skale na Morzu Dornijskim. Jest on używany jako więzienie dla najgorszych przestępców, którzy są tam zsyłani by umrzeć. Uważa się go za okropne miejsce.

...

Andalowie - jedna z trzech głównych grup etnicznych Westeros. Ich przybycie na kontynent spowodowało upadek wielu królestw Pierwszych Ludzi, które zostały założone w wyniku Paktu zawartego między Dziećmi Lasu a Pierwszymi Ludźmi. Rozpowszechnili też nową religię - wiarę Siedmiu.

Andalowie pochodzą z gór Andalos znajdujących się na wschodnim kontynencie. Legenda mówi, że były one odwiedzane przez wcielenia Siedmiu, którzy ukoronowali tam pierwszego króla, Hugora ze Wzgórza. Około sześciu tysięcy lat temu, popłynęli na zachód do Westeros, wylądowali na Paluchach i zaatakowali Dolinę. Pierwsi andalscy najeźdźcy malowali na swych ciałach siedmioramienną gwiazdę, znak Siedmiu. Zniszczyli większość Czar-Drzew i zabili każde dziecko lasu na jakie się natknęli. Po kilkuset latach wojny, Andalowie przejęli sześć południowych królestw Pierwszych Ludzi i w ich miejsce stworzyli własne. Tylko Królowie Północy opierali się Inwazji, zatrzymując wrogą armię w Fosie Cailin. Andalowie nauczyli się kuć żelazo od Rhoynar, którzy mieszkali wzdłuż rzeki Rhoyne.

Kultura Andalów miała ogromny wpływ na kulturę Siedmiu Królestw. Przybyli na kontynent z własną religią - wiarą Siedmiu i rozpowszechnili ją w Westeros; a wraz z nią także tradycje rycerskie. Mieli swój własny język, który stał się Językiem Wspólnym nawet na Północy. Z tym faktem ściśle łączy się znajomość pisma, które wyparło runy Pierwszych Ludzi. Prawie cała wczesna historia Westeros została napisana po Inwazji Andalów, przez co wszystkie wydarzenia ujęte są z ich perspektywy.

...

Pierwsi Ludzie (ang. First Men) - ludzie ze wschodu, przybyli do Westeros około 12,000 lat temu przez Ramię Dorne. Prowadzili wojnę z pierwotnymi mieszkańcami Westeros, magicznymi istotami zwanymi Dziećmi Lasu, aż obie rasy zawarły rozejm i rozpoczął się wiek pokoju, który trwał 4,000 lat, aż do przybycia Andalów, przez których Pierwsi Ludzie żyli już tylko na Północy. Z czasem Pierwsi Ludzie zaczęli czcić bezimiennych bogów Dzieci Lasu.

Ramię Dorne (ang. Arm of Dorne) to most lądowy, łączący Westeros i Essos.

Około 12.000 lat przed lądowaniem Aegona, Pierwsi Ludzie przybyli do Westeros ze wschodniego kontynentu przekraczając Ramię. Kiedy Pierwsi Ludzie i Dzieci Lasu rozpoczęły ze sobą wojnę, Zieloni Ludzie (z Dzieci Lasu) użyli magii by roztrzaskać Ramię Dorne, w daremnej próbie zakończenia inwazji.

Strzaskany most lądowy stał się archipelagiem zwanym Stopniami, który znajduje się pomiędzy Złamanym Ramieniem i Ziemiami Spornymi.

Dzieci Lasu (ang. Children of the Forest)  - legendarni ludzie z Westeros. Znani jako sojusznicy Pierwszych Ludzi i posiadacze różnych magicznych mocy, takich jak zielony wzrok i zielone sny. Kiedy Pierwsi Ludzie przybyli do Westeros, te dwie nacje rozpoczęły długą wojnę. Zakończyła się ona traktatem pokojowym, znanym jako Pakt. Aby przypieczętować pakt, wyrzeźbiono twarze na wszystkich Czar-Drzewach na Wyspie Twarzy położonej na jeziorze Oko Boga i stąd wzięła sie nazwa wyspy.

Czas pokoju między ludźmi i dziećmi lasu zakończył się, gdy druga grupa ludzi, Andalowie, przybyła do Westeros. Podczas gdy pierwsi ludzie przejęli religię Dzieci Lasu, Andalowie sprowadzili własną, wiarę Siedmiu; zabili wiele dzieci lasu i powycinali Czar-Drzewa. Dzieci Lasu uważa się za wymarły lud, ale mity i legendy o nich są nadal opowiadane, natomiast z Tańca ze Smokami wynika, że jeszcze żyje przynajmniej jedna grupa.

W jednym z rozdziałów Brana Starka w Tańcu ze Smokami, okazuje się, że dzieci lasu wciąż istnieją. Bran, Hodor, Meera i Jojen Reed spotykają dziecko lasu za Murem. Kobieta ta opisana jest jako mniejsza niż ludzkie dziecko, z pstrokatą skórą i ubrana w płaszcz z liści. Jej włosy są brązowe, czerwone i złote, splątane z roślinnością, a jej oczy są "duże i płynne, złote i zielone, zmrużone jak kocie". Dziecko lasu prowadzi Brana przez podziemną jaskinię, prowadząc go do legendarnej trójokiej wrony.

...

Wyspa Twarzy (ang. Isle of Faces) - święta wyspa na środku jeziora o nazwie Oko Boga, położona w Dorzeczu. To jedyna znana lokalizacja Czar-Drzew na południu Westeros, inne zostały wycięte i spalone.

Pod koniec Ery Świtu, po setkach lat walk między Pierwszymi Ludźmi i Dziećmi Lasu, na wyspie tej został podpisany pakt, kończący wojny między nimi. Z tej okazji, w każdym Czar-Drzewie na wyspie wycięto twarz, aby bogowie byli świadkami paktu.

Wraz z podpisaniem paktu, powstali Zieloni Ludzie, którzy pielęgnowali Czar-Drzewa rosnące na południu kontynentu.

...

Oko Boga - wielkie jezioro na południe od Tridentu, w okolicy jego połnocnego brzegu leży Harrenhal.

Trident - rzeka, od której Dorzecze wzięło swoją nazwę. Największa rzeka na kontynencie Westeros, składa się z trzech głównych dopływów: Czerwonych Wideł, Zielonych Wideł i Niebieskich Wideł, wpływa niedaleko portu Solanki do Zatoki Krabów przy Wąskim Morzu.

Harrenhal to największy zamek w Siedmiu Królestwach oraz była siedziba rodu Whent. Znajduje się w Dorzeczu, na północnym brzegu jeziora Oko Boga. Od Podboju stało się ciemnym i zimnym miejscem.

Zamek posiada pięć wież niesamowitej wielkości, z równie wielkimi murami. Ściany budowli są bardzo grube, a zamkowe komnaty są budowane na tak wielką skalę, że byłaby ona bardziej komfortowa dla gigantów niż ludzi. Właściciele zamku byli jednymi z najbogatszych ludzi w Westeros, mającymi ogromne połacie żyznej ziemi. 

Harrenhal obejmuje trzy razy więcej ziemi niż Winterfell, a jego budynki są o wiele większe. Jego stajnie mogą pomieścić tysiąc koni, a jego kuchnie są tak duże jak Wielka Sala w Winterfell. 

...

Nymeria - wojowniczka-królowa, przywódczyni narodu Rhoynar, która poprowadziła uciekinierów z Essos do Dorne w Westeros.

Nymeria(wilk) - wilkor należący do Aryi Stark.

...

Dom Nymeros Martell ze Słonecznej Włóczni - jeden z wielkich rodów Westeros i główny dom regionu Dorne, mający swoją siedzibę w starożytnej twierdzy, Słonecznej Włóczni. Herbem Martellów jest czerwone słońce przebite złotą włócznią na pomarańczowym tle. Ich dewiza brzmi "Niezachwiani, Nieugięci, Niezłomni". Członkowie rodziny zazwyczaj byli smukłymi ludźmi, o oliwkowej skórze, czarnych, kręconych włosach i ciemnych oczach.

Ród Martell, jak i inne rody z Dorne mają unikatowy styl dziedziczenia. Tytuły i ziemie otrzymuje najstarszy członek rodu bez względu na płeć.

Nymeria, pradawna królowa-wojowniczka Rhoyne, przywiodła dziesięć tysięcy swych okrętów do Dorne, które jest najdalej wysunięte na południe ze wszystkich Siedmiu Królestw oraz poślubiła lorda Morsa Martella. Z pomocą jej armii pokonał on wszystkich rywali i został władcą całego Dorne. Rhoynarskie wpływy do dziś pozostają tam silne, przez co władca Dorne tytułuje się „księciem”, a nie „królem". Zgodnie z dornijskim prawem tytuły i ziemie dziedziczy najstarsze dziecko, nie najstarszy syn. Krew, obyczaje i historia różnią Dorne od pozostałych królestw.

Dorne jako jedyne z Siedmiu Królestw nie zostało podbite przez Aegona Zdobywcę w czasie jego podbojów, ponieważ Dornijczycy nie przyjmowali walki w polu a jedynie prowadzili walki partyzanckie, przez co Aegon nie mógł użyć swoich smoków i odstąpił od ataków na Dorne. Na stałe przyłączono je do królestwa dopiero dwieście lat później i to nie mieczem, lecz za pomocą małżeństwa i traktatu. Miłujący pokój król Daeron II zwyciężył tam, gdzie nie powiodło się wielu wojownikom. Poślubił dornijską księżniczkę Myriah, a swą siostrę oddał za żonę księciu Dorne. Od tego czasu, Martellowie rządzili Dorne w imię króla na Żelaznym Tronie, zachowując tytuł księcia Dorne.

Gdy książę Rhaegar Targaryen porwał Lyannę Stark prowokując bunt, Martellowie wściekli się z powodu zdrady księcia, który był żonaty z wywodzącą się z ich rodu Elią Martell. Walczyli oni jednak po stronie Aerysa II, gdyż władca uczynił Elię i jej dzieci zakładnikami w Czerwonej Twierdzy. W bitwie na wodach Tridentu, gdzie ludzie Martellów stanowili jedną czwartą całej armii, odnieśli oni wielkie straty. Po upadku Królewskiej Przystani i zamordowaniu Elii wraz z jej dziećmi przez ludzi Lannisterów, Gregora Clegane'a i Amory'ego Lorcha, książę Oberyn Martell chciał kontynuować walki w imię króla, lecz dyplomatyczne ruchy Jona Arryna i Dorana Martella zapobiegły dalszemu rozlewowi krwi.

Choć dom Martell przysięgał wierność królowi Robertowi Baratheonowi po wojnie, żywili oni nieopisaną złość wobec Lannisterów za zbrodnie wobec Elii i jej dzieci. Ze względu na ślub Roberta z Cersei ich dom politycznie oderwał się od poczynań królestwa. Postanowili też nie mieszać się do spraw innych wielkich domów, chyba że jest to całkowicie konieczne, a swą uwagę skupiać natomiast na Wolnych Miastach.

Gdy wybuchła wojna o sukcesję, książę Dorne, stary Doran Martell zachował milczenie i nie opowiedział się po żadnej ze stron. Co prawda Martellowie zebrali swoje chorągwie i obsadzili twierdze na pograniczu ale nie podjęli żadnych działań.

Niechętnie przystąpili do walki po stronie Lannisterów gdy Tyrion Lannister (będący wówczas Królewskim Namiestnikiem) w zamian za pomoc i poparcie Dorne, obiecał im doprowadzenie do zaręczyn księcia Trystane'a, młodszego syna księcia Dorana, z księżniczką Myrcellą, a także miejsce w Małej Radzie, niektóre zamki w Marchii i głowę Gregora Clegane'a który był odpowiedzialny za zamordowanie Elii. Książę Oberyn Martell zwany Czerwoną Żmiją, brat księcia Dorana przybył do stolicy by zasiąść w radzie i naciskać na ukaranie Clagane'a. Gdy doszedł do wniosku, że Tywin Lannister nie spełni warunków umowy, korzystając z możliwości wystąpił on do walki z Górą jako obrońca Tyriona w procesie o otrucie króla Joffrey'a. Oberyn dokonuje zemsty na swym wrogu raniąc go zatrutą włócznią, jednak sam ginie. Zgodnie z dornijskim prawem po śmierci Joffrey'a jego następczynią była Myrcella. Grupa dornijskich spiskowców, pod przywództwem następczyni dornijskiego tronu, Arianne Martell, próbowała ukoronować dziewczynkę, ale spisek został wykryty i rozbity przez księcia Dorana Martella. W wyniku walk zginął ser Arys Oakheart, obrońca Myrcelli w Dorne, a księżniczka straciła ucho. Po tych wydarzeniach do Dorne przybył ser Balon Swann, który miał zastąpić zabitego Arysa Oakhearta i zdać Królewskiej Przystani relację z zamachu na Myrcellę. Księżniczka powiedziała rycerzowi, że ranę zadał jej rycerz-renegat, Gerald Dayne, ale przemilczała sprawę spisku przeciwko nowemu królowi i swemu bratu Tommenowi. Po tych wydarzeniach Martellowie muszą poradzić sobie z wieloma problemami. Doran przekonuje Arianne do współpracy z nim, pozyskują oni do pomocy bękarcie córki Oberyna. Obara Sand naprowadza Ser Balona Swann’a na ślad Gerolda Dayne'a, by ten mógł go zabić pozbywając się przy tym ostatnich dowodów spisku. Nymeria Sand zajmuje miejsce w małej radzie, a Tyene Sand podąża za nią do Królewskiej Przystani w przebraniu stepy, z nadzieją zaprzyjaźnienia się z nowym Wielkim Septonem. Sarella Sand znajduje się prawdopodobnie w Starym Mieście, w przebraniu chłopca, aby odbyć szkolenie maestrów w Cytadeli.

...

Ibben (czasami nazywane Ib) - państwo wyspiarskie, położone na północ od Morza Dothraków, na Drżącym Morzu. Port Ibben jest głównym miastem Ibben i znajduje się na południowo-zachodnim wybrzeżu wyspy. Region ten jest zimnym i górzystym pustkowiem, miejscem wędrówek mamutów. Na południowo-wschodnim wybrzeżu Ibben znajduje się Zatoka Wielorybów.

Większość Ibbeńczyków żyje na ich dużej wyspie i kilku innych pomniejszych, oraz w koloniach na kontynencie Essos. Są wielorybnikami, zajmującymi się połowem wielorybów z ich dużej populacji w Drżącym Morzu. Czasem ich statki handlowe docierają nawet do Królewskiej Przystani. Ibbeńczycy są zwykle opisywani jako owłosieni i przysadziści, z chrapliwym głosem i żujący tran. Lubią walczyć toporami i noszą kosmate, brązowe tarcze.