Kovir i Poviss - krainy leżące na północy nad Zatoką Praksedy, największy światowy eksporter kopalin, czerpiący olbrzymie zyski z handlu.

Religia:

W kraju jest wyznawany kult proroka Lebiody - jego Dobra Księga jest czytywana przez rodzinę królewską.

Gospodarka:

Kovir jest najbogatszym królestwem północy. Żyje z wydobycia różnych rud metali (głównie szlachetnych), soli, produkcji szkła oraz wysoce rozwiniętego handlu na skale światową. Większość państw północy jest uzależnionych od Kovirskich towarów, co zapewnia ogromne zyski królestwu. Towary wykonywane w Kovirze i Poviss słyną z wysokiej jakości - m.in. broń, która ustępują tylko wyrobom Mahakamskim. Kovir jest prawdziwym mocarstwem gospodarczym (i nie tylko), z którym musi się liczyć nawet Cesarstwo.

Siły zbrojne:

O siłach zbrojnych Koviru i Poviss wiemy bardzo niewiele, przed laty było ich 25tys. głównie najemników i elitarnych żołnierzy. Było to jednak w okresie wojny nie wiadomo jaka armia jest utrzymywana w czasie pokoju.

Kultura i nauka:

Kovirczycy są wykształconym narodem. Żyją tu głównie znakomici kupcy i rzemieślnicy którzy wysoce cenią sobie jakość towaru i wielkość swego majątku.Wykształciło się tu wielu znanych naukowców, poetów, pisarzy, lekarzy i innych inteligentów, co dobrze świadczy o królestwie. Z Koviru pochodzi też wielu znanych i szanowanych czarodziejów.

Historia:

Niegdyś Radowid I Wielki, król Redanii podarował te kraje swemu znienawidzonemu bratu Trojdenowi i zaleciwszy, by nie pojawiał się on więcej na dworze w Tretogorze, uczynił go hrabią apanażystą, nieponoszącym jednak żadnych ciężarów czy powinności lennych. Stan ten utrzymywał się przez lata, a do Koviru i Poviss ciągnęły zastępy ludzi, czasem wyjętych spod prawa, ale także niedocenianych uczonych, techników, wierzących w możliwość zbudowania wymyślonych przez siebie maszyn, kupców niebojących się ryzyka i geologów oraz górników. Zwłaszcza ci ostatni bardzo przysłużyli się Kovirowi, odkrywając olbrzymie złoża wszelkich kopalin, dzięki którym Kovir i Poviss stały się bogate. Na te zyski połaszczył się wreszcie Radowid III Redański, co spowodowało krótką wojnę Redanii i Kaedwen z Kovirem, zakończoną miażdżącym zwycięstwem tego ostatniego. Wtedy też podpisano Pierwszy Traktat Exeterski, z preambułą Mare Liberum Apertum czyniący morze wolnym dla handlu. Był to pierwszy i ostatni konflikt, w który zaangażowało się to ceniące neutralność królestwo. Wspomogło ono jednak za czasów panowania Esterada Thyssena Północ w II wojnie z Nilfgaardem, tworząc pułk kondotierów, w którym walczyli m.in. Adam Pangratt, Julia Abatemarco czy Lorenzo Molla.

Władcy:

Trojden - książę, brat króla Radowida I Wielkiego, hrabia apanażysta Koviru. Przodek Trojdenidów. Według opinii młody Trojden uchodził za osobę wyjątkowo podłą i obleśną. Sam Radowid szczerze nienawidził swego rodzonego brata, dlatego też nadał mu tytuł hrabiego apanażysty Koviru, aby utrzymać go z dala od spraw Redanii, a ponoć dalej się go odsunąć nie dało. Oficjalnie Trojden był wasalem króla Redanii, ale nie musiał ponosić żadnych ciężarów z tym związanych, jego jedynym obowiązkiem było "nie szkodzić".

Gedovius - człowiek, dawny król Koviru, panował w czasach, gdy na redańskim tronie zasiadał Radowid III Śmiały. Panował przez około dwadzieścia pięć lat. Pochodził z rodu Trojdenidów, żonaty z Gemmą. Z tego małżeństwa urodził się syn Gerard i córka Alicja.

Gerard Trojdenida - dawny król Koviru, syn Gedoviusa Trojdenidy oraz Gemmy, ostatni z rodu Trojdenidów.

Esteril Thyssen - król Koviru i Poviss, pierwszy Thyssenida, który wstąpił na tron Koviru po śmierci króla Gerarda, ostatniego Trojdenidy. Syn Edmunda Thyssena i Alicji Trojdenidki.

Poślubił królewnę Agnes, córkę króla Aedirn, Videmonta. Była to iście romantyczna historia. Gdy młodzi się poznali (było to na zjeździe w Ard Carraigh), Esteril był "zaledwie" hrabią, synem "zaledwie" margrabiego. Nie liczyło się dla pysznego Videmonta nawet to, że owym "zaledwie margrabią" był Edmund Thyssen, który bogactwem i potęgš nie ustępował królom i książętom. Ani to, że w żylach młodego Esterila płynęła po matce krew królewska. Dumny Videmont przeznaczał rękę córki tylko mężowi, który nosił koronę. Wiedziano o tym powszechnie i dlatego Edmund Thyssen zdecydowanie odmówił, gdy Esteril podjął temat słania dziewosłębów, konkurów i formalnych oświadczyn. Dumny kovirski margrabia nie miał zamiaru narażać siebie i syna na hańbę odmowy. Zakazał Esterilowi nawet patrzeć w stronę "królewiątka".

Ale nic nie pomogło, bo młodzi diabelnie przypadli sobie do gustu. Oboje byli na tyle sprytni, by nie zdradzić się przed królem Videmontem, który lubił gościć Esterila w Vengerbergu i łaskawym okiem patrzył, jak młody kovirski hrabia przyjaźni się z jego synami. Nie wiedział, że synowie też są w spisku.

Którejś nocy Esteril i Agnes zwyczajnie uciekli, samowtór, konno. Legenda mówi, że przed gniewem króla Videmonta i margrabiego Edmunda skryli się w Kaer Morhen, Wiedźmińskim Siedliszczu, ale to mało prawdopodobne. Historycznym jest natomiast faktem, że po roku od ucieczki kochanków król Kaedwen, Benda, powiadomił Videmonta i Edmunda Thyssena, że obaj zostali dziadkami. Wnuk, poinformował Benda, Thyssen z krwi Thyssenów, nosi imię Baldwin - po pradziadku, słynnym królu Aedirn.

Choć urażony monarcha z Aedirn boczył się jeszcze długo, choć dąsał się nawet wówczas, gdy po śmierci króla Gerarda Trojdenidy rycerstwo Koviru i Poviss obwołało Esterila Thyssena królem, w końcu jednak pogodził się z faktem dokonanym i aż do śmierci uwielbiał wnuki i prawnuki zrodzone z buntowniczej Agnes i szalonego Thyssenidy.

Oprócz pierworodnego Baldwina, Esteril i Agnes mieli trzy córki: Xymene, Marion i Eudoxię.

Baldwin Thyssen - król Koviru i Poviss z dynastii Thyssenidów. Syn króla Koviru Esterila i Agnes z Aedirn. Nazwany na cześć pradziadka, króla Aedirn Baldwina. Jego żoną była Blanka z Malleore. Czasy Baldwina, to okres trudny dla Koviru i dla domu Thyssenidów. W wyniku krwawych walk o władzę nastąpiła najpierw Secesja Poviss, gdzie zaczął rządzić król samozwańczy król Rhyd. Usamodzielniła się i wywalczyła niezawisłość Marchia Wschodnia (która później podzieliła się na kilka księstw i królestw, by wreszcie zjednoczyć się w tzw. Ligę z Hengfors), od Koviru odłączyło się Łukomorze, gdzie swe miniaturowe królestwo ogłosił samozwańczy król Audoen. Ale najgorsze miało dopiero nadejść - doszło do rewolty, w wyniku której sprytny markgraf Idi strącił Baldwina z tronu i Thyssenidzi po raz pierwszy w historii rodu musieli salwować się ucieczką. Nie wszyscy zdołali, klan mocno się przerzedził. W czasie ucieczki zmarł niespodziewanie król Baldwin, prawdopodobnie na wylew krwi do mózgu. Kovirski tron dla Thyssenidów odzyskał dopiero syn Baldwina, Esterad Thyssen.

Za jego panowania zmieniono herb Koviru i Poviss. Znalazła się w nim m. in. ręka zbrojna Thyssenidów.

Rhyd - w czasach Baldwina Thyssena i Esterada Thyssena samozwańczy król Poviss po jego secesji od Koviru. Zabity wraz z całą swoją rodziną podczas "Nocy noży i pochodni".

Idi - sprytny markgraf, który przywłaszczając sobie koronę strącił z tronu kovirskiego Baldwina Thyssena doprowadzając do ucieczki Thyssenidów za granicę. Zabity wraz z Rhydem i całą swoją rodziną w czasie "Nocy noży i pochodni". Na jego dworze pojwił się Geralt oczekujący zapłaty za zabitą amfisbenę. Idi pod wpływem krytyki Stregobora i jego konfratra Zavista, nie zapłacił wiedźminowi i nakazał mu szybkie opuszczenie Koviru.

Esterad Thyssen (Ur. 1211) - król Koviru, Poviss, Naroku, Velhadu i Talgaru w czasach II wojny z Nilgaardem. Syn Baldwina i Blanki z Malleore. Powrócił na tron po Nocy noży i pochodni, w wyniku której zamordowano uzurpatorów i umożliwiło powrót Thyssenidom.

Czasy Esterada (i jego ojca, Baldwina), to okres trudny dla Koviru i dla domu Thyssenidów, Esterad urodził się jeszcze kiedy Thyssenidz wciąż panowali nad Kovirem i Povissem. W wyniku krwawych walk o władzę, nastąpiła najpierw secesja Poviss, gdzie zaczął rządzić samozwańczy król Rhyd. Usamodzielniła się i wywalczyła niezawisłość Marchia Wschodnia, która później podzieliła się na kilka księstw i królestw, by wreszcie zjednoczyć się w tzw. Ligę z Hengfors. Ale najgorsze miało dopiero nadejść - doszło do rewolty, w wyniku której sprytny markgraf Idi strącił Baldwina z tronu i Thyssenidzi po raz pierwszy w historii rodu musieli salwować się ucieczką. Nie wszyscy zdołali, ród mocno się przerzedził. W czasie ucieczki zmarł niespodziewanie król Baldwin, prawdopodobnie na wylew krwi do mózgu.

Tym sposobem cała młodość Esterada minęła na wygnaniu w Talgarze.

Ale nie minęła bezproduktywnie. Esterad obmyślał plany, gromadził siły, zdobywał stronników, zawierał tajne pakty i sojusze. Wreszcie uderzył, a uderzył strasznie. W ciągu jednej nocy, zwanej od tamtej pory "Nocą noży i pochodni", rokoszanie zostali pobici, Idi i Rhyd zamordowani wraz z całymi rodzinami. Podniesioną z zalanej krwią posadzki, koronę Koviru włożono - nie wycierając - na głowę Esterada Thyssena. Thyssenidzi powrócili. W wyniku ciężkich chwili dynastia Thyssenidów poniosła duże straty wielu członków rodu zginęło a sam Kovirc utracił wiele ziemi, ale przede wszystkim prestiż i pozycje. Panowanie Esterada który swą władzą objął Kovir, Poviss, Narok, Velhad i Talgar, to czas spokoju i stabilizacji, oraz odbudowy potęgi Koviru, dzięki bogatym złożom kamieni szlachetnych, Thyssenowie znów stali się najbardziej wpływowym i potężnym domem północy. Po za tym posiadał najlepszy wywiad na Północy, bardzo mocna rozbudowany i sprawny, dzięki czemu był najlepiej poinformowanym monarchą na północy.

Królową oraz żoną Esterada została poznana na wygnaniu Zuleyka. Ich dzieci (w kolejności przyjścia na świat) to: Gaudemunda, Heloiza i Tankred. Swą najstarszą córkę wydał za szefa wywiadu Koviru, księcia Vermuellen.

Wedłu króla Vizimira II, Esterad planował odzyskać wpływy na północy i planował mariaż z Ligą z Hengfors, nie zważając na interesy na południu.

Mimo, że Kovir zachowywał neutralność, w trakcie II Wojny Północnej Esterad pomógł wojskom Nordlingów, wystawiając pułk kondotierów pod wodzą "Adieu" Pangratta. Po za tym udzielił pożyczki królestwu Redanii.

Zginął z ręki zabójców, broniąc żony, pchnięty nożem ponad 20 razy.

Brak informacji na czyje zlecenie król został zamordowany. Domysłami pozostają czy morderstwo zostało zlecone przez Nilfgaard za pomoc udzieloną Nordlingom przez króla (udziały w spółkach handlu zamorskiego), czy też było wynikiem późniejszych nieznanych nam konfliktów, nie wiemy bowiem, w którym roku zginął władca.

Druga hipotaza może wskazywać, że za zamachem stała Loża Czarodziejek, po tym jak wbrew ich planom nie udało się węzłem małżeńskim połączyć Ciri, spadkobierczyni tronu Cintry, z jego synem Tankredem. Aby nakłonić króla do mariażu Sheala de Tancarville zsyłała mu sny, w których matka króla zwraca się do niego słowami: "Mam żonę dla Tankreda, mam żonę dla Tankreda" i pokazuje mu Ciri. Stąd Esterad znał prawdziwe oblicze królewny i nie zmylił go portret "falsyfikatu Ciri" wykonanego na zlecenie cesarza Nilfgaardu, Emhyra var Emreisa. Domyślając się prawdy chciał wspólnie z żoną Zuleyką wykorzystać tę wiedzę dla siebie. Prawdopodobnie faktycznie łącząc Ciri z Tankredem, a tym samym zdobywając prawa do Cintry. Taki obrót sprawy zapewne skutkowałoby kolejną wojną Północnych Królestw z Nilfgaardem, gdyż już podczas pokojowych rokowań w Cintrze król Temerii, Foltest, snuł plany odbicia Cintry spod władzy Cesarstwa Nilffgaardu, a takiego pretekstu by nie zmarnował. Na to nie mogły pozwolić Czarodziejki, które "wystarały" się o pokój i de facto dyktowały jego warunki.

Po drugie wyjście na jaw prawdy o Ciri podważyły by autorytet Loży, dlatego nie wykluczone, że to czarodziejki zleciły zabójstwo króla Esterada Thyssena i prawdopodobnie też jego żony, Zuleyki, która w sprawie snów kontaktowała się z czarodziejką Shealą.

O spisku Loży może też przemawiać analogiczna historia, jaka spotkała Dijkstrę. Gdy ten dowiedział się prawdy o zamachu na króla Redanii - Vizimira, podzielił się nią jedynie z czarodziejka Filippą Eilhart i zaraz po tym nasłano na niego profesjonalnych skrytobójców. Rozkazano im zabić jedynie Djikstrę, a gdy im się to nie udało, nie zabili jego osobistego sekretarza, Oriego, choć mieli ku temu sposobność i podejrzenie o pomoc w ucieczce szpiega (byli profesjonistami). Być może dlatego więc Esterad nie starał się bronić siebie (choć jak wspomina później jego wnuk, Guiscard Vermuellen, król był silny, a zamachowców było tylko trzech), lecz swoim ciałem zasłaniał żonę, gdyż zrozumiał z czyjego rozkazu przybyli zamachowcy i że na żonę też wydano wyrok. Poszlaką przemawiającą za tą hipotezą może być to, że sam autor przytacza historie obu zamachów w tym samym czasie i podobnym kontekście.

Dodatkowo syn najstarszej córki Esterada, Guiscard Vermullen, w momencie gdy doszło do spotkania jego dziadka-króla z szefem redańskiego wywiadu miał około dziesięć lat, a wydarzenia te wspomina po tym jak upłynęło od nich osiemdziesiąt pięć, tak więc z racji zasłużonego w ten czas wieku Guiscarda zamach na króla musiał mieć miejsce niedługo po Pokoju Cintryjskim, tak samo jak próba zabójstwa Dijkstry.

Miasta i warownie:

Lan Exeter - miasto leżące u ujścia rzeki Tango, zimowa stolica Koviru, leżąca na północ od Pont Vanis, stolicy letniej. Miasto to nie ma ulic, lecz kanały, z których najważniejszy jest Wielki Kanał, wiodący od portu do rezydencji monarszej.

Pont Vanis - miasto leżące w Zatoce Praksedy letnia stolica Koviru.

Rakverelin - duże miasto w Kovirze, rządzone przez namiestników, kontrolujących m.in. miasta w dolinie Toiny.

Aedd Gynvael (czyt. ed ginwel, elf. Okruch Lodu) - miasto w Naroku, podlegające pod namiestnika z miasta Rakverelin. Zatrzymali się w nim Geralt i Yennefer. Leży nad Toiną.

Towary eksportowe:

Kovir posiadał ogromną liczbę kopalń, dzięki czemu w znacznym stopniu rozwinął się handel. Towary eksportowe:

• szkło,
• sól,
• rudy żelaza,
• srebro,
• nikiel,
• ołów,
• cyna,
• cynk,
• miedź,
• chrom,
• tytan,
• wolfram,
• platyna,
• ferroaurum,
• kryobelit,
• złoto (80% światowego wydobycia).