Ciekawym tematem zaproponowanym przez Lovecrafra jest nawiązanie do „Raju Utraconego”  w opowiadaniu „Dagon” [z 1917 roku][http://rockmetal-nibyl.ucoz.pl/blog/inni_wielcy_przedwieczni/2014-09-22-857]. Obraz jest bardzo plastyczny. Mistrz powieści grozy przedstawia obraz doliny piekła jawi się przed głównym bohaterem jako „podróż Szatana na Ziemię”.

„Raj Utracony” to poemat epicki w 12 księgach autorstwa Johna Miltona. Wydany został w 1667 roku, a następnie 1674 roku w rozszerzonej wersji.

Poemat został napisany jambicznym dziesięciozgłoskowcem (najsłynniejszym przekładem na język polski,  jest przekład Macieja Słomczyńskiego, który przekształcił poemat na jedenastozgłoskowiec). Jest to wiersz biały, a dla nadania odpowiedniej melodyjności Milton zastosował średniki. Rymów w „Raju Utraconym” nie uświadczymy, bo Milton uważał je za zbędny środek poetycki, nazbyt nadużywany.

„Raj Utracony” wyraźnie nawiązuje do Wielkich Starożytnych epopei, a mianowicie do „Iliady”, „Epopei” czy „Eneidy”. Milton uważał, że jego dzieło jest bardziej epickie. Upadek pierwszych ludzi dotyczył całej ludzkości. Mimo to nie stronił od klasycznej konwencji takich jak inwokacja (Milton inwokacja do Uranii, która uchodziła za grecką muzę astronomii, a kojarzona była z chrześcijańskimi poematami). Mamy również kulminację, która pojawia się w Księdze Dziewiątej. Jest to oczywiście zjedzenie przez Adama i Ewę owocu z drzewa zakazanego. W „Iliadzie” i „Odysei” kulminacja pojawia się w księdze osiemnastej, ale Milton wzorował się na Wergiliuszu stąd podzielił dzieło na dwadzieścia ksiąg („Eneida” napisana jest w 12 księgach).

Akcja poematu rozpoczyna się w chwili upadku Szatana i jego zwolenników. O buncie Aniołów przeciw Bogu opowiada pierwszych sześć ksiąg, Można odnosić mylnie wytaźnie, ze to Szatan jest głowną postacią „dramatycznych wydarzeń” opisanych w „Raju Utraconym”. Milton był często nazywany nieświadomym satanistą ze względu na kreację Szatana. Koncepcja Lucyfera, którą zastosował Milton była często spotykana u angielskich romantyków- powstał model bohatera bajronicznego.

W księdze siódmej Milton ponownie stosuje inwokację, a  bohaterami poematu stają się ludzie. Warto wspomnieć, że Milton był gorliwym purytaninem (tak nazywa się anglikanów). Mamy tu krytyczne podejście do katolicyzmu. Dla przykładu Milton nazywa naradę upadłych aniołów „Synodem”. Mostem łączącym Piekło z Ziemią jest Pantifice (od łacińskiego „Pontifex”- jeden z tytułów używanych przez papieży). Stosowanie tzw. „łacinizmów”- zapożyczeń z łaciny- służyło uwzniesieniu dzieła, a także zlatenizowana składnia. Układ zawarty w „Raju Utraconym” jest zgodnym nawiązaniem do Księgi Genesis.

Krytyki „Raju Utraconego” dokończył w 1942 roku C.S. Lewis (irlandzki pisarz i naukowiec. Profesor na Uniwersytecie Oksfordzkim, który zasłynął dzięki cyklowi „Opowieści z Narnii, przyjaciel Tolkiena). W dziale „Prefaceto Paradise Lost” Krzysztof Penderecki natomiast napisał operę o wymownym tytule: Paradise Lost, nawiązującym do dzieła Miltona. Do nazwy nawiązywał też zespół Paradise Lost[http://metal-nibyl.ucoz.pl/blog/paradise_lost/2014-07-08-758] grający muzykę z zakresu fdeath doom i gothic metal.