Metropolis[https://www.youtube.com/watch?v=MBbvzrTSTWQ] – niemiecki ekspresjonistyczny film science fiction z 1927 roku w reżyserii Fritza Langa. Scenariusz został napisany przez Fritza Langa i Theę von Harbou, której powieść Metropolis wydana w 1926 powstała głównie na potrzeby filmu. Monumentalne dzieło prezentuje dystopijną[1] wizję miasta przyszłości, którego społeczeństwo jest podzielone na dwie kasty: wąską i uprzywilejowaną grupę intelektualistów (rozum, mózg) oraz robotników utrzymujących miasto przy życiu (ręce) mieszkających w podziemnych osiedlach.

Po premierze w Niemczech film wywołał wśród krytyków mieszane uczucia. Publika doceniała stronę wizualną, zwracając jednak uwagę na naiwną historię. Film nie odniósł dużego sukcesu, co w połączeniu z ogromnym budżetem (najdroższa niemiecka produkcja tamtych czasów) doprowadziło wytwórnię na skraj bankructwa. Krytyka oraz wymogi cenzury wymusiły na twórcach usunięcie około pół godziny materiału filmowego, głównie scen związanych z okultyzmem, oraz losami postaci pobocznych o mniejszym wpływie na fabułę. Oryginał filmu uległ zniszczeniu, zaś utracony materiał został odnaleziony dopiero 80 lat później w Buenos Aires, w bardzo złym stanie. Kopia została wykonana na taśmie 16 mm, mniejszej niż oryginalna, przez co zostały ucięte fragmenty obrazu po lewej i górnej stronie kadru. Wersja uzupełniona miała premierę 12 lutego 2010, w czasie trwania 60. edycji Berlinale.

Przesłaniem filmu, wspomnianym w planszy na początku i na końcu, są słowa: Pomiędzy rękoma i rozumem musi pośredniczyć serce (oryg. Mittler zwischen Hirn und Händen muss das Herz sein).

W roku 2001 film został wpisany na listę UNESCO Pamięć Świata.

"Radio Ga Ga"[https://www.youtube.com/watch?v=2VYfJ_XZUiA] – utwór brytyjskiej grupy rockowej Queen[http://metal-nibyl.ucoz.pl/blog/queen/2014-07-01-54] z albumu The Works[https://www.youtube.com/watch?v=CJTwzAgYqhs&list=PLD36E282EC9C9D587][https://plus.google.com/photos/110062462996295510274/albums/5947851383651907521/6067063502381684882?pid=6067063502381684882&oid=110062462996295510274](1984). Napisany został przez Rogera Taylora. Był wykonywany na żywo podczas tras koncertowych w latach 1984–1986.

Inspiracją do napisania utworu, jak utrzymuje Taylor, było wyrażenie często używane przez jego wówczas 3-letniego syna (stąd też wziął się tytuł). Perkusista zamierzał początkowo umieścić go na swoim solowym albumie, lecz Freddie Mercury po zapoznaniu się z utworem doszedł do wniosku, że jest to wielka okazja na stworzenie przeboju. Basista John Deacon i gitarzysta Brian May przychylili się do zdania Mercury'ego i Taylor dokończył utwór wraz z resztą zespołu, rezygnując tym samym z solowej wersji.

Na liście przebojów Programu Trzeciego Polskiego Radia, utwór zadebiutował 4 lutego 1984 roku i dotarł do pozycji 1. W sumie spędził w zestawieniu 13 tygodni.

Utwór był jednym z pięciu, które Queen wykonał podczas koncertu Live Aid 13 lipca 1985 roku. Podczas The Freddie Mercury Tribute Concert w 1992 roku, utwór został wykonany przez Paula Younga.

Podczas tras koncertowych Queen + Paul Rodgers od 2005 do 2009 roku utwór wykonywał Roger Taylor.

Swą popularność utwór zawdzięcza w pewnym stopniu nowatorskiemu jak na owe czasy teledyskowi. Część teledysku jest czarno-biała, druga część natomiast kolorowa. Oprócz całej gamy efektów specjalnych, członkowie Queen wykorzystali podczas jego realizacji elementy niemieckiego filmu Fritza Langa Metropolis z 1927 roku. W pierwszej części teledysku członkowie grupy jadą samochodem "z przyszłości". W następnej części Mercury w czerwonym kostiumie wchodzi do komnaty z zegarem i przesuwa jego wskazówki. Po chwili pojawiają się sylwetki trzech pozostałych członków grupy (Taylor, May, Deacon). Najwięcej kłopotów sprawiła scena z refrenu utworu, w której członkowie zespołu wraz z tłumem rytmicznie klaszczą w dłonie. Muzycy długo nie mogli sobie poradzić z synchronizacją oklasków.

1. Dystopia (st.gr. δυσ – zły; τόπος – miejsce) to utwór fabularny z dziedziny literatury fantastyczno-naukowej, przedstawiający czarną wizję przyszłości, wewnętrznie spójną i wynikającą z krytycznej obserwacji otaczającej autora sytuacji społecznej. Dystopia przyjmuje pesymistyczny osąd zastanego świata, fantastyczna wizja jest zazwyczaj jego hiperboliczną konstatacją, negującą możliwość odmiany w przyszłości zastanego stanu rzeczy.