Francja i Hiszpania

„Liczba okrętów rośnie: nie kończąca się rzeka Wikingów nie przestaje wzbierać. Wszędzie chrześcijanie padają ofiarą masakry, płoną i są ograbywani: Wikingowie podbijają wszystko na swojej drodze i nikt się przeciw nim nie ostoi: zajmują Bordeaux, Perigueux, Limogras, Argouleme i Tuluzę, Angers, Tours i Orlean zostają unicestwione, a nie przeliczona flota żegluj w górę Sekwany i zło narasta w całym regionie. Rouen zostaje splądrowane i spalone. Paryż, Beaurvais i Maeux wzięte, potężna forteca Melun zrównana z ziemią. Chartres okupowane, Eureux i Bayeux splądrowane i każde miasto oblegane.”- pisał w 860 roku Eurrantairus Noirmouteir.

Gdy black metalowcy tacy jak Varg Vikernes[http://metal-nibyl.ucoz.pl/blog/burzum/2014-07-05-408] walczyli z chrześcijaństwem paląc kościoły (biorąc odwet za wykrzewienie wiary przodków), pytam się jak się ma do tego prawda historyczna o atakach Wikingów w Anglii czy Francji, które silnie były związane z chrześcijaństwem? ...

Gdy myślę o Francji z tamtego okresu mam tu na myśli państwo Franków, które było rządzone przez Karolingów, a zwłaszcza przez królów i cesarzy wywodzących się od Karola Wielkiego (742- 814). Natężenie tych ataków nastąpiło jednak za panowania Ludwika Pobożnego (778- 840) i rozciągnęło się do Pirenejów, przez całą dzisiejszą Francję, Belgię, Holandię, w głąb dzisiejszych Niemiec, aż po Półwysep Apeniński.

Pierwszy znotowany przez kronikarzy napad Wikingów na Francję miał miejsce w 799 roku. Przez pierwsze cztery dekady IX wieku ataki te nie były zmasowane. Historia napadów Wikingów na Francję łączy sie z opisywaną wyżej ofensyfą na terenie Anglii. Odbywało się to w taki sposób, że gdy Wikingowie  prowadzili działania nad Tamizą to Francja mogła odetchnąć od zmasowanych ataków Wikingów i odwrotnie. Wynikało to z tego, że z reguły te same armie działały po obu stronach kanału La Manche. Działania prowadzone przeciw najeźdźcom również były do siebie bardzo podobne. Karol Wielki wydał rozkaz, który miał na celu wzmocnienie mostów i uczynienia z nich naturalnych fortyfikacji i przeszkód dla wikińskich flot.

Gdy w 840 roku cesarstwo zostało podzielone pomiędzy trzech synów Ludwika Pobożnego: Lothara, Ludwika II Niemieckiego i Karola II Łysego nastał dość trudny czas dla państwa Karolingów. Wkrótce kraj ten musiał się borykać z wojną domową, która zmusiła do dalszych podziałów. Wikingowie potrafili wykorzystać okres destabilizacji państwa frankijskiego.

Po 841 roku we Francji działały już dwie duże floty należące do Wikingów. Jedna na Sekwanie, druga na Loane. W połowie IX wieku nie odnotowano, by jakaś wyjątkowo ruchliwa flota Wikingów stacjonowała we Francji. Wikingowie podobnie jak w Anglii spędzali tu zimę (trzecia arma stacjonowała nad Sommą). W 850 roku duńska armia pod dowództwem Rovika- brata Haralda, który osiadł we Francji (dziś Holandia i Belgia) otrzymała Dovestad w zamian za ochronę północnych wybrzeży. Wikingowie okazali się zbyt zdradliwi, a w następnym dziesięcioleciu Godfryd, syn Rovika napadał ziemię od Renu po Loarę.

Choć cesarstwo Karolingów było grabione i niszczone przez Skandynawów tak na prawdę nigdy nie musiało się borykać  ze skoncentrowanym podbojem, jak to miało miejsce w Anglii. Takie rozczłonowanie Imperium i brak centralizacji władzy związane było z małą szansą powodzenia.

Trzeba zauważyć, że najwięcej śladów Skandynawów na tym obszarze odnotowano w Brytanii i Normandii. Najwięcej dowodów archeologicznych dowodzących obecności Wikingów na terenie cesarstwa znaleziono w Skandynawii. Były to np. Frankijskie monety. Mówi się, że w ramach okupu Wikingowie zgromadzili 19000 kg srebra i 300 kg złota.

Pod koniec IX wieku aktywność Wikingów we Francji znacznie osłabła. Wielka Armia przeniosła się do Anglii tam koncentrując swoje działania.

Wikingowie nie zamierzali podróżując przez Atlantyk zatrzymać się na Francji. Ich celem był teren Omajadów, a więc obecnej Hiszpanii i Portugalii, które wówczas znajdowały się pod panowaniem Maurów. Pierwsze ataki nastąpiły w 844 roku, gdy Wikingowie oblegali kilka miast, m.in. Sewillę. Arabsy obrońcy stawiali tak duży opór, że wojska Wikingów prawie w całości zniszczono.

Druga podróż Skandynawów do Hiszpanii stanowiła preludium do złupienia Rzymu. Dowodzona była przez Bjorna Żelaznego i Hasteina, a więc dwóch wodzów, którzy wyróżnili się w walkach Wielkiej Armii we Francjii i w Anglii.

Flota 62 okrętów wyruszyła  z baz nad Loarą, by łupić całe wybrzeże Hiszpanii w 844 roku. Wikingowie przedostali się przez Cieśninę Giblartarską, napadli tereny północnej Afryki, południowej Hiszpanii i Baleary. Następnie ich łupem stała się południowa Francja. Zdobycie Rzymu było raczej zdobyciem chwały niż łupu, bo już wówczas ich statki były pełne zrabowanych kosztowności. Dotarli do Italii i zrabowali Pizzę, a później sam Rzym... (tak im się wydawało). W rzeczywistości pomylili się o 300 kilometrów i zamiast Rzymu zniszczyli Lunę na Wybrzeżu Liguaryjskim.

W roku 861 i 866 ponowili organizację ataków, ale tym razem z dużo gorszym skutkiem... Dużo lepiej udało się w 859 roku... Nie wykluczone, że pomiędzy Wikingami a   Maurami  doszło do jakiejś wymiany handlowej. Wiemy, że po 844 roku  wysłana została  na Północ delegacja Maurów, ale badania archeologiczne póki co  nie potwierdziły  zależności   pomiędzy tymi nacjami. Po IX wieku owe kontakty były minimalne.

Ową hipotetyczną sytuację kontaktów Wikingów z kulturą arabską poruszył  film pt. „Trzynasty Wojownik” (1999) z Atonio Banderasem w roli głównej. Młody arabski pisarz Ahmed Ibn Fahallan popadł w poważne tarapaty, bo związał się z nieodpowiednią kobietą. Za karę musi opuścić Bagdad, zostaje mianowany ambasadorem  i udaje się w nieznane kraje.  Po drodze spotyka 12 dzielnych wojowników z królestwa Hrothgarna- są to Wikingowie, którzy walczą z plemieniem kanibali, które dziesiątkuje ich królestwo. Ahmed dowiaduje się z opowieści Buliwyfa- ich wodza- o legendzie , która mówi o tym, że Wikingowie odniosą zwycięstwo, gdy dołączy do nich wojownik z dalekiego kraju. Ahmed decyduje się dołączyć do Wikingów, stając się trzynastym wojownikiem...