Smok to bohater tylu baśni, bajek, mitów i podań, że na szczegółowe opisy szkoda po prostu miejsca, a jak powszechnie wiadomo literatura przedmiotu jest przebogata. Ograniczmy się zatem tylko do rzeczy istotnych.

Niemal we wszystkich językach wyraz „smok” wywodzi się z jednego pnia indoeuropejskiego, od greckiego „drakon”, co znaczy „bystrooki”. Mamy: dragon, dragone, Drache, drage, drage, drakon, drak, dragon... I tylko Polacy wyłamali się z szeregu i my mamy „Smoka”!, co według Brücknera miało oznaczać „połykanie”, stąd w języku staropolskim pojawiły się takie słowa jak: „smoktnąć”, „cmoknąć”.

Smok też nie jest pokazuje literatura fantasy jeszczurem, a wężem, co udowadnia nam mityczna ikonografia. Można powiedzieć, że w starożytności: wąż, choć groźny i śmiercionośny, był czczony. Nikt nie znał postaci zmutowanego jaszczura, będącego nieudanym połączeniem krokodyla z nietoperzem. Wikinowie nazywali smoka Wurm, Orm, co oznacza po prostu wąż. To właśnie z wężem (orm)[jest Fafnir] wojuje Sugurd (Zykfryd).

Można powiedzieć, że dopiero w średniowieczu stał się wąż uosobieniem Szatana, podobnie zresztą jak smok. Dlatego też jego wygląd musiał być groźniejszy. Zajmujący się ikonografią mnisi musieli więc skupić w postaci smoka wszystko to, co budziło grozę i wstręt. Stąd pojawiły się gadzie łuski, postacie jaszczurów (salamander i jaszczurek bano się w średniowieczu panicznie), skrzydła nietoperza (których też się bano)... Zło, makabra, ohyda- te cechy wzbudzał smok i taki obraz przetrwał do naszych czasów... i przeszedł do literatury fantasy...         

Rodzajów smoków jest wiele. Białe smoki to najmniejsi i najgłupsi przedstawiciele smoczego rodu. Większość białych smoków jest zwykłymi drapieżnikami o zwierzęcych instynktach. Ich pyski wykrzywia grymas wściekłości - nie widać nawet śladu przebiegłości, cechujących inne gatunki smoków.

Łuski białego smoczątka błyszczą niczym zwierciadełka. Gdy smok się zestarzeje, blask słabnie. Łuski wiekowej bestii są gdzieniegdzie bladobłękitne, a gdzieniegdzie jasnoszare, tylko czasem białe.

  Pysk białego smoka zwęża się ku przodowi, przez co nieco przypomina dziób ogromnego ptaka. Jego głowę zdobi grzebień. Smoka zaś otacza słaby odór - jakby chemikaliów.

   Białe smoki zakładają siedziby w mroźnych jaskiniach i pieczarach leżących głęboko pod ziemią, gdzie mogą kryć się przed ciepłymi promieniami słońca. Oczywiście skarby przechowują w leżach, najchętniej w zalodzonych grotach, w których ściany się odbijają klejnoty - najlepiej diamenty, które białe smoki cenią najwyżej.

Te istoty, podobnie jak ich kuzyni, są w stanie zjeść niemal wszystko. Należą jednak do wybredniejszych smoków i pożerają tylko to, co zostało zamrożone. Zwykle żywią się istotami, które zabije ich mroźny dech i których zwłoki zesztywnieją od chłodu. Czasem zagrzebują tez pożywienie w śnieżnych zaspach, aby jego temperatura była odpowiednio niska.

Neutralnymi wrogami białych smoków są giganci lodowi. Zabijają oni te gady i żywią się nimi, a czasem tez chwytają i wykorzystują jako strażników.

Błękitne smoki to istoty próżne, pilnie strzegące swojego terytorium. Lepiej od innych smoków zakopują się w piasku.

Uszy przedstawiciela tego gatunku są niesamowicie postrzępione. Charakteryzuje go również duży róg wrastający z nosa. Łuski tego smoka mienią się różnymi odcieniami błękitu: ciemny granat, szafir, czy indygo. Niesiony pustynnymi wiatrami piasek poleruje owe łuski na połysk. Im smok starszy, tym łuski większe.

Skóra błękitnych jest niejako naelektryzowana i cały czas słychać, jak trzeszczy oraz szumi. Dźwięki stają się głośniejsze, gdy gad jest rozwścieczony lub zamierza zaatakować. Czuć wtedy słabą woń ozonu i piasku.

Jaskrawe ubarwienie sprawia, że błękitne smoki łatwo zauważyć na jałowych pustyniach. Często zakopują się one w piasku, a wtedy widać jedynie niewielką część ich głowy.

Błękitne smoki lubią latać w gorącym pustynnym powietrzu, zwykle za dnia, gdy temperatura jest najwyższa. Niektóre niemal dorównują barwie pustynnego nieba, co sprytnie wykorzystują.

  Te gady zakładają siedziby w rozległych jaskiniach, gdzie gromadzą również skarby. Choć zbierają wszystko, co zdaje się mieć jakąś wartość, najbardziej cenią sobie klejnoty - szczególnie szafiry.

Niełatwo im zaspokoić ogromny głód, dlatego tez czasami jedzą węże, jaszczurki i pustynne rośliny. Lubią natomiast zwierzęta stadne, jak choćby wielbłądy. Jeśli tylko nadarza się okazja, przed pożarciem przypiekają je błyskawicami.

Czarne smoki mają okropny charakter, a na dodatek są przebiegłe i złośliwe - wszystkie te cechy odbijają się w złowrogo wyglądających pyskach tych istot. Czasami stwory te nazywa się "czaszkowymi smokami", a to ze względu na głęboko osadzone oczy oraz pokaźne nozdrza.

Okropne wrażenie potęguje stopniowo rozkładająca się skóra na policzkach i wokół nasady rogów. Im smok starszy, tym płaty psującej się skóry są większe, lecz w żaden sposób nie szkodzi to stworowi.

  Łuski smoka, który właśnie się wykluł, są bardzo cienkie i małe, ale za to lśnią niezwykłą czernią.. wraz z wiekiem, grubieją one i twardnieją, a także staja się coraz bardziej matowe, dzięki czemu gadowi łatwiej ukryć się na bagnach czy pośród trzęsawisk.

Czarne smoki osiedlają się w dużych wilgotnych pieczarach oraz labiryntach jaskiń. Otacza je odór gnijącej roślinności i stęchłej wody. Starsze smoki ukrywają wejście do leż za pomocą czarów.

  Te istoty żywią się przede wszystkim rybami, mięczakami i innymi wodnymi stworzeniami. Nie stronią tez od czerwonego mięsa, lecz przed spożyciem lubią je "peklować", pozostawiając na kilka dni w kałużach, których nie brak w ich siedzibach.

Czarne smoki wprost przepadają za pieniędzmi. Starsze okazy czasami chwytają humanoidów i przed ich zabiciem, wypytują o sterty złotych, srebrnych i platynowych monet.

Czerwone smoki to gatunek najchciwszy z nich wszystkich. Nieustannie starają się powiększać swe i tak ogromne skarbce. Należą też do istot niezwykle próżnych. Zawsze są dumne i nie ukrywają pogardy, która obdarzają wszystkich.

Łuski smoczątek są dość małe i lśniące, barwy szkarłatu. Dlatego też tak niewielkie smoki, drapieżcy i myśliwi z łatwością by dostrzegli. Pozostają, więc one pod ziemią i nie wychodzą na powierzchnię, dopóki nie będą w stanie o siebie zadbać. Łuski smoka, który jest już duży, nabierają barwy ciemnej czerwieni, nie lśnią również już tak mocno; ponadto przy brzegach matowieją. Im smok starszy, tym łuski większe, grubsze i twardze.

Grzebień na karku oraz skrzydła stwora mają barwę popielato-niebieską lub purpurowo-szarą, te części gada również ciemnieją w miarę upływu lat. Również źrenice czerwonego smoka bledną z wiekiem, tak że u najstarszych oczy maja kolor roztopionej lawy.

Czerwone smoki żyją w dużych jaskiniach ciągnących się daleko w głąb ziemi. Ich rozgrzane ciała sprawiają, że ściany pieczar migoczą. W leżach tych smoków unosi się również charakterystyczny odór siarki i dymu.

Gdzieś nieopodal siedziby tych gadów musi znajdować się wysoki szczyt, z którego smok obserwuje swoje terytorium - czyli wszędzie tam, gdzie sięga jego wzrok. Czasem owym wysoko położonym miejscem może zainteresować się srebrny smok, przez co przedstawiciele obu gatunków są do siebie wrogo nastawieni.

Czerwone smoki są mięsożerne, zamraczają ich ulubiona potrawa to młodzi ludzie lub elfy. Czasami zauraczają wieśniaków, by regularnie składali im w darze dziewice.

Zielone smoki to istoty wojownicze, które zwykle atakują nawet niesprowokowane. O ich agresywnej naturze świadczą paszcze pełne zębów oraz groźnie wyglądające grzebienie. Przerażający wygląd podkreślają liczne guzy i kolce, które porastają brwi i podbródek gada.

Zielone smoczątko ma cienkie i małe łuski ciemnozielonej, niemal czarnej barwy. Im gad starszy, tym jego łuski są większe i jaśniejsze - z czasem przybierają kolor zielony, szmaragdowy i oliwkowy, który pomaga tym smokom kryć się w lesie.

  Te smoki zakładają siedziby w kniejach, hołdują zasadzie: "Im las starzsy, tym lepiej". Preferują jaskinie we wzgórzach lub urwiskach, a ich siedziby można rozpoznać po charakterystycznej woni chloru.

Wiadomo, że bardzo głodne zielone smoki jedzą praktycznie wszystko, także krzaki i małe drzewka, jednak szczególnie lubią mięso elfów  chochlików.

Miedziane smoki są strasznymi psotnikami, kawalarzami i dowcipnisiami. Większość z nich jest dobrotliwa, lecz zdarzają się również niezwykle chciwe.

Łuski miedzianego smoka, który co dopiero wykluł się z jajka, są rdzawo-brązowe i mają lekko metaliczny połysk. Im gad starszy, tym łuski jaśniejsze i bardziej miedziane. W przypadku dorastającego smoka nabierają przyjemnego, ciepłego poblasku. Z kolei łuski bardzo starych gadów nabierają zielonkawego odcienia.

 Źrenice miedzianych smoków z wiekiem bledną, więc oczy najstarszych to jasne turkusowe kule.

 Miedziane smoki lubią suche, skaliste płaskowyże i góry (świetnie się wspinają i skaczą, gdyż posiadają potężne mięśnie łap). Mieszkają w wąskich jaskiniach, których wejścia ukrywają za pomocą czarów. Ich leża mają czasem postać pozbawionych stropów labiryntów, dzięki czemu smok może latać lub skakać ponad intruzami i atakować ich w dogodnym momencie.

Miedziane smoki są zapalonymi myśliwymi, polowanie traktują jak sport, który nieco tylko ustępuje przyjemności czerpanej z jedzenia. Znane są z tego, że spożywają niemal wszystko, również rudę żelaza. Najbardziej lubią jednak potworne skorpiony oraz inne jadowite stworzenia, które maja pokaźne rozmiary. Układ trawienny smoka bez problemu radzi sobie ze spożywanym jadem, jeśli jednak trucizna dostałaby się do krwiobiegu gada poprzez ranę, działałaby w normalny sposób.

 Miedziane smoki często zamieszkują wzgórza znajdujące się nieopodal siedzib czerwonych smoków, więc konflikty są nieuniknione między nimi. Mniejsze miedziane smoki zwykle unikają takiego kontaktu, chyba że mają równe szansę.

Mosiężne smoki to istoty gadatliwe. Z wyrazu ich pyska można bez trudu wyczytać emocje. Często posiadają pożyteczne informacje, lecz prawie zawsze dzielą się nimi jedynie po długich targach i licznych sugestiach dotyczących daniny..

Łuski mosiężnego smoczątka są ciemnobrązowe i cętkowane. Wraz z wiekiem nabierają one coraz bardziej mosiężnego odcienia, aż wreszcie uzyskują ciepłą barwę i miły dla oka połysk.

Płyty czołowe zdobiące głowę tego gada są gładkie i maja metaliczny kolor. Z podbródka wyrastają zakrzywione kolce, które z wiekiem stają się coraz ostrzejsze. Otacza je zaś silna, metaliczna woń oraz zapiach piasku.

 W miarę upływu lat źrenice miedzianych smoków bledną, aż wreszcie ich oczy przemieniają się w kule roztopionego metalu.

 Mosiężne smoki lubią, gdy jest sucho i gorąco - większość czasu spędzają więc pławiąc się w pustynnym słońcu. Mieszkają zaś w wysoko położonych jaskiniach, których wejścia prowadzą na wschód, dzięki czemu mogą cieszyć się porannym słońcem. Na ich terytorium zawsze znajduje się kilka miejsc, gdzie smok może się wygrzewać w ciepłych promieniach słonecznych, co pewien czas prowadząc rozmowy z podróżnymi na tyle nieostrożnymi, by zapuścić się na jego teren.

 Jeśli to konieczne, mosiężne smoki są w stanie zjeść niemal wszystko. Zwykle zadowalają się jednak niewielką ilością pokarmu. Wystarcza im łyk porannej rosy, w suchym środowisku, w którym żyją, jest to prawdziwy rarytas. Można zaobserwować, jak długimi językami ostrożnie zlizują ją z liści roślin.

 Mosiężne smoki żyją w takim samym środowisku, co błękitne, więc przedstawiciele tych ras są do siebie wrogo nastawieni. Większe błękitne smoki mają przewagę w walce jeden na jeden, więc miedziane smoki zwykle starają się ich unikać, dopóki nie zbiorą sąsiadów, by przystąpić do zmasowanego ataku

Spiżowe smoki są istotami bardzo dociekliwymi. Lubią zamieniać się w małe, przyjazne i obserwować poszukiwaczy przygód. Fascynuje je wojaczka i chętnie przyłączają się do armii walczącej w słusznej sprawie, choć zwykle oczekują ze swe usługi sowitej zapłaty.

Łuski spiżowego smoczka mają barwę żółtozieloną, o lekkim odcieniu brązu. Im smok jest starszy, tym jego łuski ciemniejsze bardziej spiżowo-brązowe. Krawędzie łusek starszego już smoka są ciemnogranatowe. Natomiast źrenice tych gadów bledną z wiekiem, więc u najstarszych oczy przypominają jasne kule zieleni.

 Spiżowe smoki bardzo dobrze pływają, świadczą o tym łapy zaopatrzone w błonę pławną oraz gładkie, płaskie łuski. Lubią przebywać w pobliżu słodkiej lub słonej wody. Często nurkują na duże głębokości, by się ochłodzić lub poszukiwać pereł czy zatopionych skarbów.

Siedziby lubią zakładać w jaskiniach, do których dotrzeć można jedynie z wody. Mimo to ich leża są zawsze suche. Nie składają jaj, nie śpią i nie gromadzą skarbów pod wodą. Siedziby tych smoków, a także gady otacza woń morskiej piany.

 Spiżowe smoki żywią się wodnymi roślinami oraz niektórymi gatunkami morskich zwierząt. Szczególnie przepadają za mięsem rekinów. Czasami lubią tez zjeść sobie perłę.

Srebrne smoki to istoty dostojne, mające posągowe kształty. Z radością pomagają w potrzebie dobrym stworzeniom, a gdy sprzymierzają się z ludźmi, często przybierają postać miłego starca lub ładnej dziewczyny.

  Łuski srebrnego smoczątka są szarobłękitne, o srebrnym połysku. Jaśnieją wraz z wiekiem aż wreszcie poszczególne łuski zanikają. Z tego powodu z oddali srebrne smoki wyglądają niczym wyrzeźbione z metalu. Czasami nazywa się je "tarczowymi smokami" - z racji srebrzystych płyt, które zdobią ich głowy. Zawsze otacza je słaba woń deszczu.

 Z wiekiem źrenice srebrnego smoka jaśnieją, aż u najstarszych wyglądają jak kule rtęci.

Gady te najchętniej zakładają legowiska wśród odludnych górskich szczytów lub pośród chmur, gdzie siedziba wyposażona jest w magiczna podłogę, na której to smok może składać jaja i gromadzić skarby.

Wydaje się, że srebrne smoki wolą ludzi niż przedstawicieli własnego gatunku i często mają śmiertelnych towarzyszy, z którymi nawet nawiązują głębokie przyjaźnie. Niemniej jednak smok wreszcie przybiera prawdziwą postać i znika na jakiś czas.

 Co ciekawe, srebrne smoki lubią ludzkie mięso i mogłyby się nim odżywiać.

 Ponieważ srebrne i czerwone smoki żyją na podobnych terenach, często dochodzi między nimi do sporów. Pojedynki między tymi dwoma gatunkami są dosyć zaciekłe i często prowadzą do śmierci któregoś ze smoków. Zwykle jednak srebrne smoki maja przewagę, ponieważ współpracują ze sobą lub ludzkimi sojusznikami.

Złote smoki są istotami mądrymi i pełnymi gracji, a także zwinnymi. Nienawidzą niesprawiedliwości i nieuczciwości. Często wyruszają w świat, by szerzyć dobro, zwykle w postaci człowieka lub zwierzęcia.

Łuski złotego smoka zaraz po wykluciu się z jaja są ciemnożółte, ozdobione licznymi plamkami metalicznego złota. W miarę upływu czasu plamki się powiększają, dzięki czemu łuski sorosłego smoka są złote.

 Mądre pyski tych gadów zdobią wąsy. Świecące źrenice z wiekiem stają się coraz jaśniejsze, aż wreszcie oczy smoka przemieniają się w kałuże roztopionego złota. Istoty te pachną szafranem i kadzidłem.

Złote smoki żyją niemal wszędzie. Siedziby zakładają w odosobnionych miejscach; zawze są z kamienia, przeważnie zamieszkują jaskinie, a także zamki. Zwykle mają lojalnych strażników: zwierzęta charakterystyczne dla danego regionu, giganci burzowi czy chmurowi o dobrym charakterze. Złote smoki żywią się przede wszystkim perłami lub małymi klejnotami. Chętnie przyjmują dary, jeśli nie mają one tylko charakteru łapówek.

Ametystowe smoki są najelegantszymi ze wszystkich gatunków tych istot. Lubią pomagać dobrym stworzeniom, gdy te znajdą się w potrzebie. Często polimorfują w przystojnego młodzieńca lub śliczną panienkę.

 Łuski ametystowego smoczątka mają srebnofioletowy kolor. Wraz z wiekiem stają się coraz bardziej jaśniejsze, dzięki czemu łuski dorosłego smoka są jak diament o lekko fioletowym zabarwieniu. Oprócz tego z biegiem lat łuski te są kompletnie nie widoczne, co sprawia, że gad wyglądy jakby był wykuty z kryształu.

 Z wiekiem źrenice ametystowych smoków jaśnieją, aż u najstarszych przypominają kwarcowe kule. Gady te posiadają lekką woń minerałów skalnych.

 Ametystowe smoki, podobnie jak złote, żyją niemal wszędzie. Najczęściej siedziby zakładają w jaskiniach, gdzie tworzą się kwarce, którymi się żywią, lub w opuszczonych zamkach.

Ametystowe smoki żywią się przede wszystkim minerałami skalnymi i klejnotami. Najbardziej uwielbiają kwarce, a z nich ametysty. Za swoją pomoc lubią dostawać prezenty w postaci kamieni szlachetnych.

Brunatne smoki, zwane również wielkimi smokami pustyni, są okrutnymi gadami. Nie posiadają skrzydeł, gdyż nie są im potrzebne do rycia głęboko pod piaskami pustyni.

Łuski tych gadów posiadają kolor pustynnego piachu, od ciemnego brązu u świeżo wyklutych z jaj do niemal białych w podeszłym wieku; skórzastymi i nie tak twardymi jak przedstawicieli smoczej rodziny. Smoki brunatne posiadają małe, połączone błoną pławną pazury, dobrze przystosowane do kopania, a także długą szyje na końcu której znajduje się najeżony zębami pysk.

Mimo tego, iż smoki brunatne są inteligentne, ludzi oraz spokrewnione z nimi istoty postrzegają jako pożywienie. Mągą przez dłuższy czas wytrzymać na diecie "mineralnej" - jedząc nawet piasek - jednak znacznie wolą mięso (szczególnie preferuja konie).

Smoki brunatne mieszkają w wykopanych przez siebie rozległych komnatach pod piaskami pustyni, mieszczącymi się zwykle na głębokości przynajmniej 300 metrów pod ziemią. Są zaprzysięgłymi wrogami błękitnych smoków, z którymi rywalizuja o terytorium i skarby.

O cienisty smokach moja wiedza jest bardzo niewielka nie spotkałem jeszcze żadnego z nich.

Smoki cieniste to podstępne i zdradzieckie gady powiązane z Planem Cieni. Posiadają przejrzyste łuski i ciemne ciała, przez co nie rzucają się w oczy - z daleka wydają się być tylko złowróżbną masą cieni.

Mówili o nich krasnoludowie górscy, Ci co kopią najgłebiej, iż spotkali tego smoka głęboko w Podmroku około 16 kilometrów pod powierzchnia ziemi, tam gdzie więzi z Planem Cieni są najsilniejsze.

Kryształowe smoki podobnie jak ametystowe są najelegantszymi ze wszystkich gatunków tych istot. Pomagają jedynie dobrym istotom, choć już nie z takim zapałem jak robią to ametystowe smoki. Często zmieniają swój wyglą w pięknego wojownika, często paladyna.

Łuski kryształowego smoczątka mają srebrny kolor. Wraz z wiekiem stają się coraz bardziej jaśniejsze, dzięki czemu łuski dorosłego smoka są jak przeźroczysty kryształ. Oprócz tego z biegiem lat łuski te są kompletnie nie widoczne, co sprawia, że gad wyglądy jakby był wykuty z kryształu.

Z wiekiem źrenice kryształowych smoków zmieniają swą barwę, jaśnieją, aż u najstarszych przypominają srebrn0przeźroczyste kule. Gady te posiadają lekką woń minerałów skalnych, co ich bardzo upodabnia do smoków ametystowych i trudno tu o pomyłkę.

Kryształowe smoki, podobnie jak ametystowe no i jak złote, żyją niemal wszędzie. Najczęściej siedziby zakładają w jaskiniach, gdzie tworzą się różnego rodzaju kryształy, którymi się żywią, lub w opuszczonych zamkach. Wydaje się, iż rywalizują o siedziby z ametystowymi smokami. Jednak obydwie rasy potrafia się jakoś dogadać między sobą, chyba dlatego, że wiąże je kryształowe pochodzenie.

 Kwarcowe smoki odżywiają się podobnie jak ametystowe, przede wszystkim zjadają minerały skalne i klejnoty. Najbardziej uwielbiają kryształy, a z nich ametysty. Za swoją pomoc lubią dostawać prezenty w postaci kamieni szlachetnych lub kryształy.

Rasa smoków pieśni jest bardzo tajemnicza. Występują one niezwykle rzadko. Przedstawiciele tej rasy przedkładają życie wśród ludzi nad towarzystwo innych smoków. Gady te mogą swobodnie przyjmować formę ludzkiej kobiety i pod tą postacią żyja wśród ludzkich osiedli. Swą prawdziwą tożsamość ujawniają jedynie wtedy, gdy znajda się w ogromnym niebezpieczeństwie, lub gdy w ich życiu nastąpi jakiś znaczący moment.

W swej smoczej postaci stworzenia te to wysmukłe i okazałe gady o mieniących się srebrno - błękitnych łuskach. Z wyglądu przypominają trochę smoki miedziane. W ludzkiej postaci są atrakcyjnymi kobietami w wieku od 20 do 30 lat. Niezależnie od tego w jakiej znajdują się postaci, zachowują całą posiadaną wiedzę i czujność. Większość smoków pieśni jest dobrymi aktorami, potrafią bardzo dobrze grać, przez co ludzie zazwyczaj nie są świadomi ich prawdziwej natury.

Podobnie jak o smokach cienistych tak samo niewiela nam wiadomo o tym gatunku. Gady te to niebezpieczni myśliwi Podmroku, podchodzący swą ofiarę ze sprytem i cierpliwością.

Po wykluciu skóra młodych smoków podziemnych posiada, mieniącą się, bordową barwę, która z wiekiem ciemnieje, przechodząc przez głęboka purpurę, aż po kilku stuleciach staje się niemal czarna. Gady te są bardzo szczupłe ich wężowe ciało, o giętkiej szyi i kończynach oraz woskich skrzydłach doskonale ułatwia im poruszanie się w jaskiniach Podmroku. Jednak to jest ich tylko ich wygląd naturalny, smoki to bowiem posiadają zdolność zmiennokształtności, w miarę jak się starzeją, nabywają i ulepszają tę zdolność. Mogą przybierać kształt, pozbawionego nóg, skrzydlatego węża lub humanoida. W tych formach poruszają się przez wąskie tunele lub zakradają się pomiędzy inne rasy Podmroku.

Podziemne smoki są prawdziwymi odkrywcami, którzy od czasu do czasu wychodzą na powierzchnię - zwykle po to, by odzyskać zagarnięty skarb, zemścić się na swych wrogach lub zagarnąć jakiś drogocenny, często magiczny, przedmiot. W innych przypadkach spotkać je można w usianych pułapkami, dobrze strzeżonych, leżąch w Podmroku.

Smoki podziemne zwane "gadami z podziemnych głębin" pożrą niemal wszystko co stanie im na drodze. Ich ulubony pokarm to jednak "owoce morza" takie jak: małże, ryby, kuo - yoa oraz abolethy.

Zębate smoki to chciwe, drapieżne i przebiegłe gady, posiadające opancerzone płytami kostnymi ciała. Stawy tych stworzeń posiadają kły - przekształcone z łusek - przypominające ostrogi. Ogon tych gadów zaopatrzony jest na końcu w rozsczepione, przypominające szczypce, kościane ostrza w kształcie kos.

Zębate smoki potrafią jedynie wznieść się w powietrze jednym zamachem skrzydeł i rzucić się do przodu. Latają jednak słabo, gdyż ich małe, ale muskularne, skrzydła nie są przystosowane do utrzymywania się długo w powietrzu.

Płyty kostne, w formie łusek, które pokrywają ich ciało mają szaro - brązowe cętki. Odznaczają się od nich błyszczące na pomarańczowo lub czerwono oczy umieszczone w oczodołach w najeżonej różnymi różkami i szpikulacmi czaszce.

   Gady takie jak smoki zębate poszukuja pożywienia z dala od swych leż, których zwykle bronią blokując je wielkimi głazami. Dzięki temu ukrywają swe leża, aby podczas ich nieobecności żaden intruz się nie zakradł i nie splądrował skarbów smoka.

Smoki zębate posługują się wieloma językami, jednak mówią słabo. Za zwyczaj używają komunikacji językowej w momencie, kedy się targują, po to, by uniknoć beznadziejnych lub ciężkich starć. Smoki te są skłonne do przemocy i częstych, gwałtownych napadów szału.

Najchętniej jedzą świeże mięso w każdej możliwej postaci, szczególnie lubuja się w mięsie inteligentych ssaków.

Baśnowe smoki to jedne z najmniejszych, ale za to najpiękniejszych smoków. Posiadają cudowne skrzydła jak u motyla, piękne barwy ich łusek nadają tym smokom baśniowy tajemniczy chrakter. Są podgatunkiem, o którym chyba najwięcej wiemy albo nam się tylko tak wydaje. Mieszkają w pobliżu leśnych łąk, które porośnięte są przepięknymi kwiatami.

Gdyby nie to, że posiadają kolec na końcu ogona by były zaliczone do grupy rodowitych smoków, jednak to jadowite żądło wskazuje na ich podgatunek. Żądło to jest ich obroną w różnych konfrontacjach o terytoria, jednak posiadają bardziej niebezpieczna broń - ich czary. Chyba jako jedyne stworzenie, smok baśniowy, potrafi posługiwać się wszystkimi czarami zarówno czarodzieja, jak i zaklinacza, nieobce są mu też niektóre czary kapłanów. Z wiekiem moc tych gadów wzrasta, a najstarsze są naprawdę potężnymi, bajecznymi i magicznymi istotami.

Smoki burzowe pochodzą są tak zwanymi smokami żywiołu, pochodzą z planu powietrza. Najczęściej można je spotkać właśnie na tym planie lub wysoko w górach, na inne tereny się raczej nie wypuszczają, chyba że skusi ich jakiś przecudowny przedmiot. NIe wiemi o nich wile. To czy są dobre czy złe, nie wiemy, jednak Ci co ich spotkali mówią o nich jako o złych istotach.

Z wyglądu przypominają obłok, czarną burzową chmurę, która w pewnym momencie przywdziewa kształt smoka. Ich wielkość jest różna w zależności od wieku i nie tylko. Często emanują od nich błyskawice, a przelot tego smoka zapowiada deszcz.

Smoki chaosu to okrutne stworzenia. Bardzo wścibskie i groźne. Spotkać je można w przeróżnych lochach, tam gdzie ciemno i groźnie, lub w zakamarkach Podmroku. Czychają na swą ofiarę w ukryciu starych ruin.

Z wyglądu przypominaja trochę nietoperze, zdeformowane przez chaos. Ich mózgi są złe i wypaczone. W ludziach budzą strach i przerażenie

Smoki duchy należą do rzadkości. Można ich spodkać gdzieś na prastarych cmentarzyskach, opuszczonych i zapomnianych. Zotali albo przywołani przez jakiegos potężnego nekromante albo smok, który zginął, gdzieś w pobliżu nawiedza te tereny szukając odejścia z tego świata.

Duchy smoków są w większości złe, chociaż zdarzają się wyjąti, kiedy to dobry smok przez przypadek nie dostał się do smoczego raju. Wiele o ich nie wiadomo. Mogę im tylko życzyć wiecznego spokoju. Pokój ich duszom.

Smok magmowy to kolejny smok z planu żywiołów. Ten, tym razem pochodzi z Planu ognia.

Jest najgorętszym ze wszystkich smoków.

  Niektóre z magmowych smoków zostały stworzone przez magów, którzy niechcący spowodowali erupcję wulkanu. Ich charakter jest zmienny, w zależności od ich humoru w danej chwili.

Z wyglądu przypominają płonącą kulę w kształcie smoka.

Ich największa bronią jest płomień, którym mogą ziać praktycznie bezustannie.

Morskie smoki zamieszkują przeważnie Morze Mieczy oraz Morze Spadających Gwiazd, chociaż można ich spotkać niemal w każdym ciepłym morzu.

Są z reguły złymi smokami, często atakują statki kupieckie, gdyż wiedzą, iż na nim mogą czekać jakieś wspaniałe skarby.

Ich wężowe ciała oplatają się wokół statku miażdżąc go i łamiąc deski. Skarby opadają na dno, skąd są później zabierane do podwodnej siedziby morskiego smoka.

Pseudosmoki są malutkimi przedstawicielami smoczej rodziny. Z wyglądu przypominają do złudzenia miniaturowe czerwone smoki, choć ich łuski są bardziej czerwonobrązowe niż ciemnoczerwone.

Posiadają bardzo drobne łuski oraz ostre rogi i zęby. Ich giętki ogon jest długi, ma około 60 centymetrów (dwa razy więcej niż jego ciało) i pokrywają go rogowate, chaczykowate kolce.

Pseudosmoki porozumiewają się telepatycznie i wydają z siebie zwierzęce odgłosy.

Radiantowe smoki to chyba najpiękniejsze ze wszystkich tych gadów i należące do najelegantszych.

Ich ciała promieniuja piękną złotą barwą, oczy świeca się jak drogocenne kryształy, a całe ciało otacza przepiękna magiczna, błyszcząca aura.

Widziano go raz, w czasie wielkiej bitwy między złotmi smokami i czerwonymi. Zjawił się nagle i stanał po stronie złotych smoków przechylając skale zwycięstwa na stronę dobra. Od tamtego momentu już go nie widziano. Źli ludzi epragna zdobyc jego ciało, gdyz jest bezcenne, dlatego wciąż szukają jego leża.

Smoczydła to humanoidalne istoty będącymi dalekimi kuzynami smoków. Żyją w dzikich plemionach, lub w służbie ludzkich panów. Brutalna siła jaką posiadają i ostre pazury sprawiają, iż stanowią śmiertelne zagrożenie dla dobrych istot.

Istoty te mierzą od 2,40 do 2,70 metra wzrostu. Posiadają widoczne na pierwszy rzut oka smocze typowe cechy. Ich łuskowa skóra ma barwę od ciemno-żóltej ochry do czerwonego brązu, z ciemniejszymi plamkami lub smugami. Ich twarze są typowo smocze, groźne, długie pyski. Na nich maja gęste włosy i małe rogi, które wyrastają im z tyłu głowy. Oprócz tego posiadają także zielone skrzydła, przechodzące w złotawy kolor, chociaż czasami skrzydła te posiadają barwę łusek jakie pokrywają ich ciało. Ogon ich jest długi pokryty łuskami, choć nie używany jest w walce, za to skutecznie posługują się pazurami na łapach.

Smoczydła używają smoczego języka

Smocze szkielety to ożywione przez złych nekromantów martwe złe smoki, które pod wpływem magi powróciły do życia i wykonują polecenia swoich panów. Ci jednak nie zauważają jednej rzeczy, jeżeli już przebudza szkielet smoka i zginą lub zabije ich ich ożywiony smoczy szkielet, takie nieumarłe stworzenie pozostanie wciąż przy zyciu, jest ono groźne.

Z wyglądu są to zwykłe smocze szkielety przebudzone do zycia przez magiczne moce.

Posiadają one najmniejsza moc ze wszystkich smoków, jednak i tak są groźne ze względu, że nie są podatne np. na trafienia krytyczne jak wszyscy nieumarli.

Wampirze smoki do złudzenia przypominają smoki czerwone, różni ich to, że są trochę od nich, mniejsze, a barwa ich łusek jest bardziej czerwono-bordowa niż typowo czerwona. Oprócz tego wygląd ich pysków też się różni kilkoma małymi szczegółami.

Smoki wampirze to niewątpliwie złe istoty, żądne krwi jak sama nazwa wskazuje, krew jest ich siłą napędzającą, szczególnie ciepła i wyssana z inteligentnej istoty. Na szczęście smoków tych jest mało i nie stanowią żadnego poważniejszego zagrożenia.

  lubują się w kolekcjonowaniu złotych przedmiotów, które zabierają swoim ofiarom.

Od swych czerwonych kuzynów różnią się też tym, że nie zjadają swoich ofiar w całości tylko wypijają z nich krew.

Smok wężowy jest dosyć tajemniczym gadem. Niewiele o nim wiemy, bo jest on żadko spotykanym gatunkiem smoka.

Potrafi unosić się w powietrzu mimo tego, iż jego skrzydłe uniemożliwiają mu latanie.

Posiadają długie wężowe ciała zakończone dwoma wyrostkami rozdziawiającymi się na końcu. W połowie ich ciała występują skrzydła i dwie kończyny zakończone szponami.

Gdzie zamieszkują i to czy są dobre czy złe pozostaje na razie zagadką. Mam nadzieję, iż się ona niedługo wyjaśni i będę mógł się dowiedziec o tych stworzeniach czegos więcej.

Smok zombi to najochydniejszy ze wszystkich smoków.

Stworzony przez złego nekromante, wygląda jak żywy latający, smoczy trup. Jego przerażający wygląd odstrasz wielu poszukiwaczy przygód, szczególnie to, iż jest on groźniejszym przeciwnikiem niż smoczy szkielet.

Smoki zombi zostały powołane spowrotem do życia,ze szczątków złych smoków dzięki, potężnym magicznym mocom. Podobnie jak jest ze smoczymi szkieletami, somki zombi jest trudno odesłac w zaświaty, nawet jeżeli zginie ich "pan".