Król Elfów, Król Olszyn lub Król Olch (oryg. Der Erlkönig) – ballada Johanna Wolfganga von Goethego, napisana w roku 1782. Opisuje śmierć dziecka z rąk nadprzyrodzonej istoty, ducha, tytułowego króla.
Ballada przedstawia ojca z synkiem pędzącego konno przez las późną wieczorową porą. Na początku wydaje się, że dziecko jedynie majaczy w dziwnej chorobie w obliczu zbliżającej się śmierci, lecz ostatni wers przynosi nagły zwrot – dziecko nie żyje.
Motyw utworu pochodzi z duńskiej ballady przetłumaczonej na niemiecki przez Johanna Gottfrieda Herdera, w tej wersji postać złego ducha nazywa się ellerkonge, co jest inną formą elverkonge, czyli król elfów. W wersji Herdera pojawia się jako kalka językowa Erlkönig, oznaczająca 'króla olszyn', 'króla olch’. (Północnoniemiecka forma rzeczownika die Erle ‘olcha’ brzmiąca die Eller
...
Czytaj więcej »
|
Azzazello- jeden z towarzyszów Wolanda, używany przez diabła do zadań specjalnych. Po raz pierwszy ukazuje się wychodząc z lustra w „fatalnym mieszkaniu” na Sadowej: „mały, o nieprawdopodobnie szerokich barach osobnik w meloniku na głowie. Z ust sterczy mu kieł zniekształcający i tak szpetną już fizes. W dodatku był płomiennie rudy.” Choć z reguły wypełnia takie polecenia swojego pana, które wymagają siły i okrucieństwa („Dać ambasadorowi po mordzie, albo wyrzucić z domu wujaszka, albo postrzelić kogoś [...] to moja właśnie specjalność”). Wykonuje też dyskretna misję: zaprasza w imieniu Wolanda Małgorzatę na diabelski bal i wręcza jej magiczną maść, która pozwala ukochanej Mistrza latać. W czasie szalonego balu pełni księżyca na Sadowej strzela do nijakiego barona Meigla, by Woland mógł jego krwią napełnić puchar. Już po balu demonstruje Małgorzacie swoje niewyobrażalne umiejętności strzeleckie. Na koniec wypełnia pole
...
Czytaj więcej »
|
Asmodeusz- całkiem zwyczajny diabeł, którego niegdyś madrycki czarnoksiężnik uwięził czarami w szklanej butelce. Choc jest kulawy (utyka na koźlich nogach), nosi się z wystudiowaną elegancją: ma szpiczastą bródkę, tzw. hiszpankę i rude wąski, na głowie turban, okryty jest płaszczem z białego atłasu wymalowanym w fantazyjne postacie i sceny zbiorowe.
Jego specjalizacją diabelską jest: „zbytek, rozpusta, gra”, jest również wynalzacą turniejów tańca, muzyki, komedii, nowych mód. Uwolniony na kilka godzin przez studenta Kleofasa Leonarda Pereza Zambullo, w nagrodę odkrywa przed nim prawdziwe życie Madrytu. Dzięki magicznej mocy zrywa i unosi z domów dachy, odsłaniając wnętrza mieszkań i życie lokatorów: lichwiarzy, kokietek, donżuanów, alchemików, złodziei, nieuczciwych prawników itp. W tej nocnej i pouczającej metodycznie wędrówce bawi swego dobroczyńcę opowieściami o amorach hrabiego Belflor, a także pomaga zemścić się na okrutnej kochance Kleofasa
...
Czytaj więcej »
|
Beowulf – epicki poemat heroiczny nieznanego autora, będący jednym z najstarszych dzieł literatury staroangielskiej. W formie ustnej istniał już prawdopodobnie od ok. VIII wieku. Około roku 1000 poemat został spisany w dialekcie zachodniosaskim języka staroangielskiego, prawdopodobnie przez dwóch skrybów.
Poemat liczy 3182 wersy, napisany jest systemem aliteracyjnym, a jego rękopis znajduje się w Bibliotece Brytyjskiej.
Autorem pierwszego przekładu Beowulfa na język nowożytny (duński) był Mikołaj Grundtvig.
Beowulf opisuje legendarne pradzieje Skandynawii – Danii i Szwecji i jej mitycznych bohaterów, w VI w. lecz wspomina też postaci rzeczywiste i wydarzenia, które zapewne miały miejsce.
Dzieli się na dwie części:
I:
Tytułowy bohater utworu, Beowulf po przybyciu na zamek króla Duńczyków Hrodgara (Heorot) zabija pustoszącego okolicę straszliwego potwora
...
Czytaj więcej »
|
Boruta- złośliwy diabeł leśny (zwany inaczej borowy) lub błotny, zamieszkujący lasy, mokradła lub wybierający na mieszkanie spróchniały pień sosny albo wierzby, co bywa przyczyną utożsamiania go z innym ludowym diabłem, Rokitą. Dlatego Boruta bywa też czasem nazywany właśnie Rokitą lub Rokitnikiem, Wierzbickim, itp.
Jeśli mieszka na mokradłach, z właściwym sobie upodobaniem wodzi wędrowców na pokuszenie i przez to mylą ścieżki.
W diabelskiej pysze podjął się obalić wieżę w Tumie, co mu się nie udaje, pozostał jednak na ścianie odcisk piekielnej dłoni- jak wskazują podania ludowe.
Już nie diabeł ludowy, ale „diabeł szlachecki”, nosi się w stroju szlacheckim: karmazynowy żupan, szkarłatna rogatywką obszytą białym barankiem na głowie, a także jest przepasany złotym pasem, u którego zwisa piękna szabla w bogato zdobionej pochwie. Mieszka teraz na stałe w Łęczycy w podziemiach zamku, gdzie pilnuje skarbów pozostawionych przez kol
...
Czytaj więcej »
|
Atlantyda- to wielka i piękna wyspa przypominająca nieco Numenor[http://rockmetal-nibyl.ucoz.pl/blog/numenor/2014-10-18-1024] z mitologii Tolkiena. Zamieszkiwana była przez ludzi o bardzo wysokim poziomie cywilizacyjnym. Znajduje się w pobliżu słupów Heraklesa (dziś Cieśniny Gibraltarskiej) w przesmyku między Morzem Śródziemnym a Oceanem Atlantydzkim. Jej właścicielem jest grecki bóg mórz Posejdon[http://rockmetal-nibyl.ucoz.pl/blog/posejdon/2014-11-02-1110].
Atlantyda jest okrągła i bardzo duża. Jej centralną część zajmuje równina zasłonięta od strony północnej wysokimi górami, które chroniły przed silnym wiatrem. Wyspa by ka zasobna zarówno w roślinność, jak i bogactwa mineralne (złoto, diamenty, rudy metali oraz kruszec orichalkos). W samym jej środku znajduje się zamek królewski, z którego specjalnym systeme
...
Czytaj więcej »
|
Nimfy (gr. Νύμφαι Nýmphai, l. poj. Νύμφη Nýmphē, łac. Nymphae ‘młode kobiety’, ‘dziewczyny w porze godowej’, ‘narzeczone’) – w mitologii greckiej i mitologii rzymskiej boginie (niższego rzędu) i uosobienia sił żywotnych przyrody.
Homer przedstawiał je jako córki Zeusa. Były pięknymi, młodymi i długowiecznymi kobietami. Mieszkały we wsiach, lasach i wodach. Były duchami pól i ogólnie całej przyrody. Stanowiły uosobienie jej płodności i wdzięku. Zamieszkiwały groty, gdzie spędzały czas przędąc i śpiewając.
Nimfy nie stanowiły grupy jednorodnej. Dzieliły się na różne grupy w zależności od miejsca zamieszkania: nimfy wodne nazywano najadami, leśne driadami, drzewne hamadriadami, górskie oreadami, a łąkowe lejmoniadami. W mitologii występują także alseidy, meliady, Nereidy, Okeanidy, syreny i Atlantydy (Hesperydy, Hiady oraz Plejady).
Nimfy były często żonami herosów lub
...
Czytaj więcej »
|
Rusałka – w mitologii słowiańskiej demoniczna istota zamieszkująca lasy, pola i zbiorniki wodne.
Rusałki zwane były też boginkami. Ukazywały się zazwyczaj jako piękne, nagie dziewczęta z rozpuszczonymi zielonymi włosami, rzadziej jako stare i odrażające kobiety. Rusałkami stawały się panny, które zmarły przed zamążpójściem. Rusałki pojawiały się w czasie nowiu i wabiły do siebie młodzieńców, których zabijały poprzez łaskotanie lub opętańczy taniec.
Termin rusałka pochodzi od łacińskiego rosalia (święto róż). Poprzez Bałkany dotarł na Ruś. W Polsce rusałka występowała jedynie jako termin książkowy, zamiast niego używano terminu boginka. Nazwa rusałka szybko upowszechniła się i objęła swoim zasięgiem różne rodzaje demonów, m.in. brzeginie.
Na Rusi w okolicach Zielonych Świątek obchodzono rusałczy tydzień, podczas którego składano rusałkom w ofierze chleb i urządzano uczty.
Wiła,
...
Czytaj więcej »
|
Aes sídhe (wym. [eːs ˈʃiːə]; późniejsza forma aos sí, wym. [iːs ˈʃiː]) w mitologii irlandzkiej są rasą istot nadprzyrodzonych, dość mocno odmiennych od ludzi.
Istnieją różne typy sídhe:
|
Dziki Łów, Dziki Gon lub Dzikie Polowanie – mit ludowy rozpowszechniony w dawnych czasach w północnej, zachodniej i centralnej Europie. Głównym założeniem tego mitu, niezależnie od jego wersji, są łowy, w których udział bierze gromada myśliwych-zjaw, w pełnym rynsztunku myśliwskim, gnających konno jak szaleni przez nieboskłon, z towarzyszącymi im psami i innymi nieodłącznymi elementami polowań.
Ujrzenie Dzikiego Łowu uważano za przepowiednię jakiejś katastrofy, np. wojny czy plagi, a w najlepszym wypadku – śmierci tego, kto go ujrzał. Śmiertelnicy, którzy przecięli trasę Łowu lub nią podążali, mogli zostać porwani i zabrani do krainy zmarłych.
Jak to wyczerpująco opisała Kris Kershaw w swej monografii „The One-Eyed God: Odin and the Indo-Germanic Mannerbünde”, Dziki Łów to fenomen historyczny wśród wszystkich ludów indoeuropejskich. Ich germańskim przejawem byli Hari (później zwane
...
Czytaj więcej »
| |