Asmodeusz- całkiem zwyczajny diabeł, którego niegdyś madrycki czarnoksiężnik uwięził czarami w szklanej butelce. Choc jest kulawy (utyka na koźlich nogach), nosi się z wystudiowaną elegancją: ma szpiczastą bródkę, tzw. hiszpankę i rude wąski, na głowie turban, okryty jest płaszczem z białego atłasu wymalowanym w fantazyjne postacie i sceny zbiorowe.

Jego specjalizacją diabelską jest: „zbytek, rozpusta, gra”, jest również wynalzacą turniejów tańca, muzyki, komedii, nowych mód. Uwolniony na kilka godzin przez studenta Kleofasa Leonarda Pereza Zambullo, w nagrodę odkrywa przed nim prawdziwe życie Madrytu. Dzięki magicznej mocy zrywa i unosi z domów dachy, odsłaniając wnętrza mieszkań i życie lokatorów: lichwiarzy, kokietek, donżuanów, alchemików, złodziei, nieuczciwych prawników itp. W tej nocnej i pouczającej metodycznie wędrówce bawi swego dobroczyńcę opowieściami o amorach hrabiego Belflor, a także pomaga zemścić się na okrutnej kochance Kleofasa, donnie Tomasie. Wprowadza studenta niepostrzeżenie do  przybytków represji społecznej: więzień, przytułków, domów dla obłąkanych. Dzięki jego diabelskim sztuczkom młody student poznaje wstydliwą bądź odrażającą podszewkę życia, maskowaną pozorami uczciwości i cnót moralnych. Diabeł umożliwia także Kleofasowi życiowy sukces: jego towarzysz- jako wybawca pięknej dziewczyny z pożaru- dostaje w nagrodę jej rękę. Na koniec Asmodeusz musi rozstać się z kompanem odkrywczej wędrówki po Madrycie- kulawego diabła wzywa do butelkowego więzienia nieustępliwy czarnoksiężnik.