Albert Starski i Maksymilian Paradys (zwracają się do siebie „Albercik” i „Maksio”)- dwaj śmiałkowie, którzy w 1991 roku poddali się eksperymentowi hibernacji[1]. Każdy z nich zrobił to z innych powodów: Albert nieśmiały, typ naukowca, poddał się zabiegowi z powodu obowiązku wobec społeczeństwa, a Max, typ warszawskiego cwaniaka, prawdopodobnie w ten sposób chciał uciec przed żoną i odpowiedzialnością (zdążył schować do hibernatora papierośnicę i piersióweczkę). Po trzech latach mieli zostać odmrożeni Budzą się jednak w futurystycznej scenografii. Maksymilian krzyczy: „Ciemność, widzę ciemność!”, Albert jest spokojniejszy, ale też pełen niepokoju. Kiedy w pokoju pojawia się młoda kobieta wyjaśnia im, że jest rok 2044 i że są prawdopodobnie jedynymi mężczyznami na Ziemi, którzy ocaleli po wojnie nuklearnej, która zniszczyła męskie zarodki. Na błaganie Maksa o kontakt z innymi mężczyznami, Lamia stwierdza: „skontaktowanie się z osobnikami waszej płci jest awykonalne”. Max i Albert są załamani, tym bardziej że informacja o wyłącznie żeńskim świecie potwierdza się na każdym kroku. Świat kobiet jest skomputeryzowany i niezwykle precyzyjnie zorganizowany. Kobietami dowodzi Jej Ekscelencja, społeczeństwo podzielone jest na departamenty- przez długi czas trwa dyskusja czy Max i Albert należą do departamentu archeologicznego czy genetycznego. Kobiety są zasadnicze, nie znoszą sprzeciwu, a intruzi traktowani są  oschle i bez sentymentów. Max i Albert dowiadują się, że kobiety rozmnażają się w drodze partenogenezy i wszystkie dzieci sę płci żeńskiej. Kobieciarz Max nie jest w stanie zrozumieć, że kobiety z własnej woli pozbawiły się przyjemności kontaktów z mężczyznami i twierdzi, że „natury nie da się oszukać”. Albert jest zdziwiony problemami kolegi i podsumowuje to słowami: „nasza cywilizacja legła w gruzy, a tobie tylko dupy w głowie”. Mimo chwilowych nieporozumień obydwaj wiedzą, że muszą współdziałać, jeśli mają przetrwać.  Ponieważ są bez przerwy obserwowani na monitorach nie bardzo mogą spiskować, ale decydują się działać, choć Maksowi na chwilę pojawia się myśl: „jakby się tu zakręcić, to przecież to może być dla nas raj”. Podejmują próbę ucieczki, która w systemie inwigilacji nie może się udać. Kobiet zwołują zebranie mające na celu rozstrzygnięcie, czy mężczyźni mają być zlikwidowani czy poddani procesowi naturalizacji. Wygrywa opcja zmiany ich w kobiety. Max kończy: „sfiksowałyście, boście chłopa dawno nie miały”, ale nie spotyka się to ze zrozumieniem. Mężczyźni postanawiają jeszcze raz uciec ze świata kobiet. Pomaga im w tym Lamia, która złapała nić sympatii z Maksem.  Pomaga wyjść mężczyzną na powierzchnię, która jest ułudą „świata po wojnie”. Mężczyźni odkrywają oszustwo... Do grupy dołącza jeszcze jedna kobieta- funkcjonariuszka publiczna, która ma ująć uciekinierów. Grupa dociera do pięknego domu..., udaje się im tam rozgościć, bo dom wydaje się być nie zamieszkały. Mężczyźni proponują kobietą seks, jako bardziej tradycyjną formę kontaktów mędzyludzkich... Wkrótce okazuje się, że dom, który odkryli jest domem Jej Ekscelencji, która okazuje się być mężczyzną, który cierpi z powodów potencji. Z zemsty Max i Albert postanawiają wstrzyknąć w laboratorium genetycznym zarodki męskie. Teraz mogą być spokojni o przyszłość swego gatunku.  

Hibrnacja- sztuczny proces zamrażania organizmów, mający na celu przechowanie  ich w tym stanie przez dłuższy czas. Dzięki niemu możliwe są dalekie podróże kosmiczne, które odbywają się w normalnych warunkach przekraczałyby życie ludzkie.