Dagor-nuin-Giliath (sin. Bitwa pod Gwiazdami) – bitwa ze stworzonej przez J.R.R. Tolkiena mitologii Śródziemia. Była drugą wielką bitwą o Beleriand, stoczoną w pierwszych dniach pobytu Ñoldorów w Śródziemiu, a zarazem Pierwszej Ery, jeszcze przed pierwszym wschodem księżyca.

Fëanor wraz ze swoim ludem poszli do zatoki Drengist, a później na wschód do Jeziora Mithrim, nad którym rozłożyli obóz. Morgoth widząc nadarzającą się okazję zniszczenia swych wrogów wysłał ogromną armię orków, aby niespodziewanie zaatakowali elfów. Chociaż orkowie przewyższali liczebnie elfów i zaskoczyli ich w Mithrimie, sytuacja szybko się odwróciła i Ñoldorowie rozgromili wroga. Wielu orków uciekło przez góry, gdzie znów się połączyli, lecz nie stanowili już zagrożenia.

Celegorm i jego myśliwi goniąc nieprzyjaciół przez Ard-galen zwyciężyli ich na Moczarach Serech. Mimo tego zwycięstwa Fëanor na czele niewielu przybocznych zaatakował Angband, lecz został zabit ... Czytaj więcej »

Fëanor – elf należący do szczepu Ñoldorów, twórca Silmarilów.

Fëanor (właściwie Curufinwe) był synem Finwëgo, Najwyższego Króla Ñoldorów i Míriel, urodzony zaś został w Tirione na wzgórzu Tuna w Amanie za czasów Dwóch Drzew Valinoru. Zasłynął jako doskonały rzemieślnik, zaś jego największym dokonaniem był stworzenie trzech kamieni, Silmarilów, i zawarcie w nich światła Dwóch Drzew. Dzięki niemu, kiedy zostały one zniszczone przez Morgotha i Ungoliantę, ich światło przetrwało. Jednak kamienie zostały skradzione przez Władcę Ciemności. Wówczas został również zabity Finwë, a jego syn przyjął tytuł Wielkiego Króla Ñoldorów. Fëanor wraz ze swymi synami złożył przysięgę, iż nie spocznie, póki nie odzyska swego skarbu. Odszedł z Valinoru wbrew prośbom Valarów i osiedlił się w Beleriandzie. Toczył walki z Morgothem, jednak potęga Valara okazała się większa. Poległ z ręki Balroga Gothmoga po tym, jak wpadł w zasadzkę. Nie miał wszakże pogrzebu ani gro ... Czytaj więcej »

Finwë - przywódca Ñoldorów w czasie ich Wielkiej Wędrówki na Zachód, a później Najwyższy Król Ñoldorów w Amanie; Znany także jako Ñoldóran.

Był jednym z pierwszych elfów, które obudziły się nad Cuivienen. Kiedy Oromë powiadomił pozostałych Valarów, że Pierworodne Dzieci Iluvatara się obudziły, ci postanowili zaprosić ich do Amanu, aby uchronić ich od nikczemności Melkora. Elfy jednak, poprzez liczne jego oszustwa, nie od razu przyjęły propozycję Valarów i zdecydowały się wysłać trzech najdostojniejszych spośród siebie, aby wybrali się do Valinoru i zdali po powrocie sprawozdanie z tej podróży. Tak też się stało i Finwë, Ingwë  i Elwë[http://rockmetal-nibyl.ucoz.pl/blog/elwe/2014-10-24-1068]  wybrali się z Oromëm do Nieśmiertelnych Krain. Po powrocie zdołali przekonać swoich pobratymców do przenosin i tak zaczęła się Wielka ... Czytaj więcej »

Elu Thingol lub Elwë – elf należący do Telerich, żyjących w Pierwszej Erze. Mąż Meliany, ojciec Lúthien i król Doriathu. Jak wszyscy ojcowie elfów, obudził się nad Cuiviénen.

Elu Thingol był jednym z przywódców swego ludu, którzy ujrzeli Dwa Drzewa Valinoru. Powróciwszy do Śródziemia miał przekonać swoich pobratymców do zamieszkania w Valinorze, jednak stało się, że zakochał się w Melianie z Majarów. Razem zamieszkali w Beleriandzie, gdzie założyli królestwo Doriathu. Zamieszkiwali je Sindarowie (Elfy Szare).

Elwë miał też córkę Lúthien, uważaną za najpiękniejszą ze wszystkich żyjących istot na ziemi. Kiedy w jego siedzibie zjawił się Beren, pragnący zdobyć rękę córki, Thingol wysłał go po Silmarile. Beren wrócił z jednym z nich. Król oddał mu więc córkę za żonę. Jego samego zaczęła ogarniać obsesja na punkcie kryształu, co doprowadziło do jego śmierci.

Thingol posługiwał się mieczem Aranrúthem

Aran ... Czytaj więcej »

Ostatni Sojusz Elfów i Ludzi – sojusz zawarty pod koniec Drugiej Ery przeciwko Sauronowi.

Ludzie i elfowie pod dowództwem Elendila i Gil-galada połączyli swe siły, by wspólnie zmierzyć się z Władcą Ciemności. Armię utworzyli w Amon Sûl, skąd Elendil wraz z synem Isildurem obserwował przemarsz wojsk przyjaciela. Na równinie Gorgoroth rozegrała się bitwa, w której Sojusz odniósł zwycięstwo. Następnie przystąpili do oblęzenia Barad-dur, które trwało 7 lat. Pod koniec oblęzenia sam Sauron włączył się do walk. Został pokonany przez Elendila i Gil-galada, którzy także zginęli. Isildur odciął z ciała Saurona Jedyny Pierścień. W wyniku sojuszu osiągnięto wielkie zwycięstwo, ale straty również były wielkie. Zginęło wielu wielkich ludzi i elfów między innymi Anarion i Amdir.

Wojna Gniewu – bitwa opisana w jednym z rozdziałów Silmarillionu. Bój ten jest ostatnią z sześciu wielkich bitew o Beleriand[1], stoczoną w końcu I Ery, jako odpowiedź Valarów na prośbę Eärendila[2] o łaskę dla dzieci Jedynego. W tej to bitwie pokonany został Morgoth. Nieprzeliczone zastępy orków zostały zniszczone, unicestwiono niemal wszystkich Balrogów i smoki, otworzono wszystkie lochy i jaskinie Angbandu, z których wypuszczono jeńców. Przyparty do muru Morgoth błagał o litość i pokój. Jednak tym razem Valarowie nie dali się zwieść jego kłamstwom:

„Odrąbano mu stopy, więc runął na twarz, wtedy spętano go tym samym, co przed wiekami, łańcuchem Angainorem, żelazną koronę przekuto na obrożę, którą opasano mu szyję, głowę mu przygięto aż do kolan.”

Tak to upadł pan zła i ciemności Morgoth. Po bitwie wyrzucono go poza Ardę w Bezczasową Pustkę[3].

1.Beleriand ... Czytaj więcej »

Święty Mikołaj – fikcyjna postać starszego mężczyzny z brodą ubranego w czerwony strój, który wedle różnych legend i bajek w okresie świąt Bożego Narodzenia rozwozi dzieciom prezenty saniami ciągniętymi przez zaprzęg reniferów. Według różnych wersji zamieszkuje wraz z grupą elfów Laponię lub biegun północny.

Dzięki sprawnej promocji praktycznie zastąpił on w powszechnej świadomości tradycyjny wizerunek św. Mikołaja z Miry, biskupa

Obecnie powszechna forma tej postaci wywodzi się z kultury brytyjskiej i amerykańskiej, gdzie jest jedną z atrakcji bożonarodzeniowych. W większej części Europy, w tym w Polsce, mikołajki obchodzone są tradycyjnie 6 grudnia jako wspomnienie świętego Mikołaja, biskupa Miry. Rankiem tego dnia dzieci, które przez cały mijający rok były grzeczne, znajdują prezenty, ukryte pod poduszką, w buciku lub w innym specjalnie przygotowanym w tym celu miejscu (np. w skarpecie).

Na skutek przenikania do europejskiej tradycji ... Czytaj więcej »

Miled lub Mil, właśc. Galam (ir. Míleadh, łac. Milesius) – legendarny heros celtycki, przodek-eponim dynastii milezjańskiej z której wywodzili się władcy rządzący Irlandią oraz Dalriadą, potem Szkocją. Jedyny syn Bile’a, syna Breogana.

Mil to produkt łacińskiej chrześcijańskiej nauki. Jego imię jest irlandzką wersją łacińskiego Miles Hispaniae („żołnierz z Hiszpanii”), poświadczonego w ustępie (§ 13) Historia Brittonum ("Historia Brytów") z IX w. Dzieło to opisuje jak Irlandia była zdobywana przez kolejnych osadników z Hiszpanii, przez Partholona, Nemeda oraz „trzej synów żołnierza z Hiszpanii” („tres filii militis Hispaniae”).

Mil służył, jako żołnierz w Scytii i Egipcie, przed otrzymaniem proroctwa, że jego potomkowie będą rządzić Irlandią. Wyruszył w drogę na zachód, dostając się aż do Hiszpanii. Walczył tam w kilku ... Czytaj więcej »

Król Elfów, Król Olszyn lub Król Olch (oryg. Der Erlkönig) – ballada Johanna Wolfganga von Goethego, napisana w roku 1782. Opisuje śmierć dziecka z rąk nadprzyrodzonej istoty, ducha, tytułowego króla.

Ballada przedstawia ojca z synkiem pędzącego konno przez las późną wieczorową porą. Na początku wydaje się, że dziecko jedynie majaczy w dziwnej chorobie w obliczu zbliżającej się śmierci, lecz ostatni wers przynosi nagły zwrot – dziecko nie żyje.

Motyw utworu pochodzi z duńskiej ballady przetłumaczonej na niemiecki przez Johanna Gottfrieda Herdera, w tej wersji postać złego ducha nazywa się ellerkonge, co jest inną formą elverkonge, czyli król elfów. W wersji Herdera pojawia się jako kalka językowa Erlkönig, oznaczająca 'króla olszyn', 'króla olch’. (Północnoniemiecka forma rzeczownika die Erle ‘olcha’ brzmiąca die Eller ... Czytaj więcej »

Lothlorien, zwane także jako Lorien – królestwo Elfów, znajdujące się w Śródziemiu. Jej władcami są Galadriela i Celeborn.

Królestwo Lothlórien zostało założone przez Leśne Elfy w Pierwszej Erze. Kiedy Sindarowie przeważyli w populacji nastały rządy sindarińskich władców, z których ostatni był Amroth. Po jego śmierci Leśne Elfy z Lórien nie miały króla, do czasu przybycia z Eregionu Galadrieli i Celeborna.

Podczas Wojny o Pierścień królestwo było schronieniem i jednym z niewielu miejsc, gdzie wciąż żyły Elfy. Dotarli do niego członkowie Drużyny Pierścienia, gdzie spędzili długi czas, odpoczywając i pocieszając się po stracie Gandalfa. Galadriela pozwoliła Frodo Bagginsowi i Samwise'owi Gamgee spojrzeć w Zwierciadło. Tam też otrzymali dary, które pomogły im w dalszej wędrówce. Oprócz indywidualnych podarków Drużyna otrzymała łodzie, płaszcze, oraz lembasy - chleb Elfów. Później Lothlorien stało się celem ataków arm ... Czytaj więcej »

Rozdział 11

Greyjoy

Dom Greyjoy z Pyke - jeden z wielkich rodów Westeros. Panują oni na Żelaznych Wyspach, surowej i ponurej krainie na zachodnim wybrzeżu kontynentu. Ich siedzibą jest zamek Pyke, położony na wyspie o tej samej nazwie. Herbem Greyjoyów jest złoty kraken na czarnym polu. Ich dewiza brzmi "My Nie Siejemy". Członkowie rodziny są ciemnowłosi i dobrze zbudowani.

Greyjoyowie z Pyke utrzymują, że wywodzą się od Szarego Króla z Ery Herosów. Według legend ich przodek, Szary Król, poślubił syrenę, władał zachodnimi wyspami, a podobno nawet także samym morzem. Od tysiącleci łupieżcy z Żelaznych Wysp – dorobili się przydomku „żelaznych ludzi” – byli postrachem mórz. Ich statki docierały aż do Ibbenu i na Wyspy Letnie. Szczycili się gwałtownością w bitwie i świętymi wolnościami. Wedle tradycji każda wyspa miała własnego „morskiego króla ... Czytaj więcej »

Królowa Cersei Lannister - córka lorda Tywina Lannistera i lady Joanny jego kuzynki. Wdowa po królu Robercie Baratheonie i królowa Regentka Siedmiu Królestw. Jej syn Tommen zasiada obecnie na Żelaznym Tronie.

Cersei jest POV w Uczcie dla Wron i Tańcu ze Smokami.

Cersei jest ambitną i przebiegłą osobą. Jej zdaniem, jest bystra i politycznie uzdolniona. Nie cierpi, gdy ludzie lekceważą jej zazwyczaj niekonsekwentne rozkazy. Jest wciąż wściekła iż poddani patrzą na nią przez pryzmat płci, nie zauważa jednak że nie szanują jej poleceń przez to, że jest nieudolnym przywódcą.

Na początku serii, Cersei jest naprawdę przebiegła i wprowadza ogromne polityczne zamieszanie wokół śmierci króla Roberta i wybuchu Wojny Pięciu Królów. W miarę jak powieść się rozwija, im więcej władzy Cersei zyskuje, tym bardziej okazuje się być niekompetentną w posługiwaniu się nią, mimo że spędziła większość swojego życia na intrygach by tę władzę zdobyć.

Jej tempe ... Czytaj więcej »

Przy pomocy Starszego Nad Monetą, lorda Petyra Baelisha, Tywin dowiedział się o spisku swych sojuszników Tyrellów, którzy zamierzali wydać Sanse Stark za dziedzica Wysogrodu, Willasa Tyrella. Po śmierci braci Młodego Wilka Sansa stała się jego dziedziczką i bramą do Północy. Jasne było, że rody z Północy zawsze pójdą za krwią Starków nawet w linii żeńskiej. ślub Willasa i Sansy sprawiłby, że Wintwerfell przeszłoby w strefę wpływów Tyrellów, na co Tywin nie mógł się zgodzić, dlatego był zmuszony przyspieszyć swe plany. Tywin zamierzał pozbyć się zagrożenia z Północy i jeszcze wynagrodzić swego syna Tyriona, dlatego zorganizował przygotowania do śluby Tyriona i Sansy w tajemnicy, bez zaręczyn, a ślub się odbył pomimo sprzeciwu obu stron. Małżeństwo to miało doprowadzić do przejęcia Winterfell i Północy przez ród Lannisterów. Lord Tywin zamierzał również pozbyć się z dworu swej córki Cersei (która mogła wszystko co zbudował zaprzepaścić), zamierzał wydać ją za jakiego sojuszniczego lor ... Czytaj więcej »

Rozdział 9

Królestwo Zachodu

Królestwo Zachodu (ang. Westerlands) - region w zachodniej części kontynentu Westeros, rządzony przez Dom Lannisterów z ich siedziby w Casterly Rock. Przed Podbojem był znany jako Królestwo Skały. Nazwisko urodzonych tutaj bękartów to Hill.

Dawno temu pieczę nad Zachodem sprawował Dom Casterly, który władał ze swej siedziby Casterly Rock. Ich władza nad Zachodem skończyła się razem z przybyciem Lanna Sprytnego, który podstępem wygnał mieszkańców i zdobył Casterly Rock. Przez następne lata Lannisterowie władali Królestwem Zachodu jako Królowie Skały. Kres istnienia Królestwa Skały nastąpił tak samo jak dla innych królestw, razem z przybyciem Aegona Zdobywcy z jego siostrami i smokami. Aegon z łatwością pokonywał swych przeciwników, dlatego ówczesny król Zachodu, Loren I Lannister, sprzymierzył się z królem Reach, Mernem IX Gardenerem. Ich połączone siły były bardzo potężne i mogły zniszczy ... Czytaj więcej »

Rozdział 8

Dorzecze

Dorzecze (ang. Riverlands) - centralny obszar kontynentu Westeros, składający się z żyznych obszarów między widłami rzeki Trident. Ze względu na centralne położenie, było miejscem częstych bitew. Ludzie z Dorzecza są mieszanką wytrzymałych wojowników, spokojnych rybaków i pobożnych, prostych ludzi. Bękarty urodzone w Dorzeczu dostają nazwisko Rivers.

Przez ostatnie trzy wieki Dorzeczem rządził ród Tullych z ich zamku w Riverrun, aż do ich klęski w Wojnie Pięciu Królów. Riverrun jest teraz w posiadaniu Domu Frey z Bliźniaków, chociaż Petyr Baelish został nazwany Najwyższym Lordem Tridentu i Panem Harrenhal.

Region Dorzecza obejmuje równiny, lasy, wzgórza i niekończące się rzeki. Jego granicami są: bagniste ziemie Przesmyku na północy, Królewski Trakt na wschodzie, Zatoka Żelaznych Ludzi i ziemie Lannisterów na zachodzie oraz wody Czarnego Nurtu n ... Czytaj więcej »

Rozdzał 7

Dolina Arrynów

Dolina Arrynów (lub po prostu Dolina) (ang. The Vale of Arryn lub The Vale) - jeden z istotnych obszarów Westeros, poprzednio suwerenny naród znany jako Królestwo Góry i Doliny (Kingdom of Mountain and Vale). Doliną rządzi ród Arrynów, którego siedzibą jest zamek znany jako Orle Gniazdo. Znane domy tego regionu to np. Hunter, Corbray, Redfort i Royce. Bękarty urodzone w Dolinie otrzymują nazwisko Stone.

Dolina znajduje się na wschodnim krańcu Westeros. Jest to spokojna kraina, bogata w czarnoziem, wolno płynące, szerokie rzeki i setki małych jezior, które w słońcu świecą jak lustra, chronione ze wszystkich stron przez w dużej mierze nieprzejezdne góry. Dolina ma tendencję do bycia postrzeganą jako odcięta od reszty kontynentu. W czasie ostrej zimy jest ona odizolowana od świata, podróżować po niej można jedynie w cieplejsze lata, lecz popr ... Czytaj więcej »