Armenelos – stolica Númenoru, a później także największe miasto wyspy. Leżało w jej centralnej prowincji, Mittalmarze, na terenie zwanym Arandor, Ziemią Króla. Nieopodal miasta zaczynała wznosić się Kolumna Niebos, góra Meneltarma.

Armenelos było pierwszym miastem założonym przez Edainów na wyspie. Znajdował się tu pałac królewski, wybudowany dla pierwszego króla, Elrosa, później wielokrotnie rozbudowywany przez jego następców. Jego ukończenie w 32 roku Drugiej Ery, w roku koronacji Elrosa na króla Tar-Minyatura, zapoczątkowało historię Królestwa Númenoru. Na szczycie jednej z wież pałacu gnieździły się Orły[1], zwane przez mieszkańców wyspy Świadkami Manwëgo. Opuściły one jednak swoje legowiska za czasów jedenastego króla, Tar-Atanamira [2].

Wraz ze wzrostem w siłę stronnictwa zwanego Ludźmi Króla [3], przybywało mieszkańców stolicy. W końcu Armenelos przegoniło Andúnië pod względem liczby mieszkańców i wraz z pobliskim portem Rómenna, tworzyło najgęściej zaludniony obszar na wyspie. 

W Armenelos znajdowała się również za czasów ostatniego króla, Ar-Pharazôna, Świątynia Melkora, której najwyższym kapłanem był Sauron.

Stolica, podobnie jak cała wyspa, została zniszczona i zatopiona w czasie Upadku Númenoru.

Upadek Númenoru - wydarzenie w historii Númenoru. Historia upadku zawarta jest w Akallabêth.

Númenorejczycy podzielili się na dwie frakcje: Ludzi Króla i Wiernych. Ci pierwsi nie uznawali zwierzchnictwa Potęg nad Ardą i zazdrościli elfom daru nieśmiertelności. Wierni żyli w przyjaźni z Valarami i elfami. Za czasów króla Ar-Pharazôna, Sauron zaczął zaciemniać umysł króla kłamstwami. Rozpoczął on wielkie zbrojenia, w celu podbicia Valinoru. Po 9 latach zbrojeń, Ar-Pharazôn ruszył na Aman. Elendil i jego synowie zabrali najcenniejsze artefakty Númenorejskie i mocne podmuchy wiatrów zaniosły go do Śródziemia. W chwili gdy król Númenoru ogłosił, że bierze w posiadanie ziemie Valinoru, Manwë odwołał się do Eru. Zatopiona została cała flota wyspy i dokonała się Przemiana Świata, w której Valinor i Tol Eressëa zostały przeniesione poza Ardę, w miejsce niedostępne dla ludzi.

1.Wielkie Orły – rasa olbrzymich, inteligentnych orłów. Zostały one stworzone przez Manwëgo - Króla Wichru i Yavannę - Królową Ziemi, jeszcze przed przebudzeniem elfów i ludzi. W kolejnych Erach ptaki te zawsze pełniły funkcje posłańców i sług Manwëgo. Odpoczywały na Taniquetil, najwyższej górze Ardy, czepiając się wysokich turni szponami. Były wielkie. Orzeł Thorondor miał rozpiętość skrzydeł 180 stóp, czyli około 55 metrów. Mogły spokojnie unieść człowieka lub krasnoluda. Posługiwały się językami ludzi i elfów. Długość życia orłów nie jest znana, ale niektórzy uważają je nawet za nieśmiertelne.

W Erze Słońca potężny gatunek tej rasy zamieszkiwał Beleriand. Orły żyły w Górach Okrężnych, w wysokich gniazdach na szczytach Krissaegrim. Ptaki te zasłynęły szeroko ze swoich czynów w Wojnie o Wielkie Klejnoty. Ich panem był Thorondor - największy i najwspanialszy wśród orłów, który prędkością prześcigał każdy wicher. Bez ustanku toczył walki ze złem na Ziemi. Uratował Meadhrosa, władcę Ñoldorów, unosząc go ze szczytu Thangorodrim. Przyniósł również z Angbandu ciało króla Fingolfina i okaleczył twarz Morgotha swymi długimi szponami. I choć Ukryte Królestwo Gondolinu w wyniku zdrady upadło, orły przez wiele stuleci pilnie go strzegły. Największą sławę zyskały w Wojnie Gniewu. „Quenta Silmarillion” opowiada o zwycięstwie orłów w Wielkiej Bitwie w starciu z najstraszliwszym złem - skrzydlatymi smokami ognistymi. Przyczyniły się też do ocalenia Berena i Lúthien, uciekinierów z Gondolinu, pomogły w Bitwie Pięciu Armii oraz wspomogły Bitwę pod Morannonem, po czym uratowały Froda Bagginsa - Powiernika Pierścienia i jego towarzysza Sama Gamgee.

2.Tar-Atanamir zwany Wielkim (1800 – 2221 DE) - trzynasty władca i jedenasty król Númenoru. Wstąpił na tron w 2029 roku, zastępując na nim swojego ojca, Tar-Ciryatana. W 1986 DE urodził mu się syn Tar-Ancalimon.

Był pierwszym władcą sprzeciwiającym się otwarcie Zakazowi Valarów i kwestionował ich panowanie nad światem, co zapoczątkowało moralny upadek całego królestwa. Za jego czasów Cień padł na Númenor, a orły opuściły gniazdo na szczycie wieży królewskiego pałacu, które zamieszkiwały od czasów Tar-Minyatura. Wtedy też Núnenorejczycy zaczęli dokonywać masowych grabieży na ludności Śródziemia. Jego następcą został jego syn, Tar-Ancalimon.

Tego władce nazywano również Tar-Atanamirem Niechętnym. Władca ten zyskał takie miano, ponieważ był pierwszym królem, który odmówił abdykacji za życia i uparcie trzymał się władzy, aż śmierć go nie dosięgła. Odtąd już żaden król nie ustępował tronu dobrowolnie swojemu dziedzicowi.

Imię króla Tar-Atanamir ma dwa człony. Słowo Tar- oznacza 'wysoki', 'szlachetny'. Natomiast imię Atanamir znaczy 'Człowiek-klejnot'.

Ludzie Króla - frakcja powstała w Númenorze, utworzona za czasów króla Tar-Ancalimona. Nie uznawali wyższości Valarów nad Śródziemiem, a Elfom zazdrościły daru nieśmiertelności. Za radą Saurona utworzyli Świątynię Morgotha. Zginęli w czasie ataku na Aman.