Belial czasami zwany Beliar lub Berial, Mroczny Starzec lub Albatros (z hebrajskiego בְּלִיַּ֫עַל belijja'al, które jest połączeniem 'blj' czyli negacji i 'ja'al' oznaczającym słowo użytek) – jeden z upadłych aniołów (w niebie należał do chórów Cnót i Aniołów) i czterech piekielnych książąt (pozostali to Szatan, Lucyfer i Lewiatan), symbolizuje płodność ziemi, niezależność oraz kierunek geograficzny północ. Często jest utożsamiany z Szatanem.

Dosłowne tłumaczenie brzmi "ten, który nie ma pana", "niegodziwiec świata", "ten, który podnosi bunt" bądź "nic niewart".

George Aaron Barton w The Origin of the Names of Angels and Demons in the Extra-Canonical Apocalyptic Literature to 100 A.D. przypuszcza, że Belial to dawna nazwa Szeolu.

Według Thomasa Francisa Glassona (Greek influence in Jewish eschatology) Beliar nigdy nie był aniołem; autor ten porównuje go do Arymana, czyli niezależnego i równego Bogu przeciwnika.

W Starym Testamencie jest synonimem nieprawości. W Nowym Testamencie występuje pod imieniem Beliar, jest przeciwnikiem Chrystusa – Antychrystem

Pojawia się w Drugim Liście do Koryntian (6, 15) ...jakaż jest wspólnota Chrystusa z Beliarem?. Św. Paweł traktował go jako wodza demonów lub Szatana.

W apokryfach jest uznawany za księcia ciemności, zagorzałego przeciwnika Boga. W Męczeństwie Izajasza jest aniołem nieprawości.

Bartłomiej prowadził rozmowę z Beliarem. Z tej rozmowy wynikło, że Beliar kiedyś był Satanaelem, czyli Aniołem Boga, a po upadku został Szatanem, czyli Aniołem Piekła. Nazywał siebie pierwszym aniołem, gdyż Bóg zaraz po stworzeniu nieba, wziął garść ognia i stworzył go, jako pierwszego z aniołów.

List do Kolosan 1:13-15: "13 On nas wyzwolił spod władzy ciemności i przeniósł do królestwa swego umiłowanego Syna, 14 poprzez którego mamy uwolnienie na podstawie okupu, przebaczenie naszych grzechów. 15 On jest obrazem niewidzialnego Boga, pierworodnym wszelkiego stworzenia"

Głównie był czczony w Sydonie oraz Sodomie, jednakże nigdzie nie wzniesiono mu ołtarza. Jest najbardziej rozpustnym i bezprawym duchem. Zachowuje się z gracją i godnością. Pierre de Lancre uważa, że jego imię oznacza bunt i nieposłuszeństwo. Johann Weyer pisał w Pseudomonarchia Daemonum, że doprowadził on wielu aniołów do buntu, dlatego też był jednym z pierwszych wyrzuconych z nieba. Przemawia łagodnym głosem. Podwładne mu duchy pochodzą ze sfer Cnót i Aniołów. Współpracuje z tymi, którzy uznają jego zwierzchnictwo. W Pseudomonarchia Daemonum jest dwudziestym trzecim duchem.

Rzekomo król Salomon zamknął go wraz z jego legionami oraz armią pięciuset dwudziestu dwóch tysięcy dwustu osiemdziesięciu demonów w butelce. Inna legenda głosi, że ową butelką wrzucił do studni pod Babilonem i zakrył ją głazem, a ciekawscy Babilończycy stłukli butelkę i tym uwolnili wszystkie demony oraz króla piekieł. Belial bojąc się kolejnego uwięzienia, schował się w pustej figurze i zajął się przepowiadaniem przyszłości, odtąd w Babilonie zaczęto oddawać mu cześć.

W książce Das Buch Belial składa królowi Salomonowi listy uwierzytelniające, a także przed nim tańczy.

Sześćdziesiąty ósmy duch Sztuki Goecji. By go przywołać i podporządkować, potrzebna jest jego pieczęć, która powinna być zrobiona ze złota. Jest potężnym królem piekła, zaraz po Lucyferze. Uważa on, że należał do klasy aniołów, które przewyższają m.in. Michała Archanioła i chełpi się tym, że upadł pierwszy spośród cnotliwszych. Rozporządza 80 albo 50 legionami duchów.

Posiada dar pięknej mowy i lubi opowiadać o tym jak jako jeden z pierwszych aniołów upadł z nieba. Rozdaje godności i ważne stanowiska. Godzi ze sobą przyjaciół i wrogów, dostarcza dobrych duchów opiekuńczych. Tylko dzięki boskiej mocy można zmusić go do mówienia prawdy. Jeżeli egzorcysta chce na niego liczyć, to musi pamiętać o składaniu mu ofiar i podarunków.

Jest przedstawiany jako para pięknych aniołów siedzących na ognistym rydwanie.

Pojawia się u Johna Miltona w Raju utraconym. Victor Hugo w Pracownikach morza uważa Beliala za ambasadora Piekła w Turcji. Belial (Beliar) został przedstawiony także w powieści Błędy Jakuba Małeckiego: jako starzec, okazujący się potem szatanem. Jako przykład kwintesencji zła jest przedstawiany w dziełach Thomasa Manna i Aldousa Huxleya. Jako wcielenie zła pojawia się w książce Boża inwazja Philipa Kindreda Dicka. Pojawia się również w książce Umberta Eco Imię róży – powołuje się na niego Remigiusz z Varagine. Jedna ze szwedzkich black metalowych grup muzycznych nosi nazwę Lord Belial. W książce Grahama Mastertona zatytułowanej Czarny Anioł, przedstawiony jest jako jeden z upadłych aniołów, pan kłamstwa. Występuje również w mangach Angel Sanctuary Kaori Yuki oraz Kaze no Stigma Takahiro Yamato.

Postać Beliala ukazana jest w filmach Gabriel i Egzorcyzmy Emily Rose (fabularnej wersji historii Anneliese Michel) oraz w anime Digimon Adventure 02, gdzie nazywa się BelialVamdemon. Jest tam ostatecznym wrogiem głównych bohaterów. Łączy w sobie diabła, demona, upadłego anioła i wampira

W grach Gothic, BloodRayne oraz SpellForce: Cień Feniksa, Beliar (lub Belial) to bóg zła, zniszczenia i ciemności. Imię Belial zostało użyte również w grze Painkiller: Overdose, w której nazywa się tak główny bohater, mistrz portali (jest półaniołem – półdemonem). Z kolei w Devil May Cry 4 Belial (w samej grze nosi imię Berial) jest jednym z głównych bossów przedstawionym jako wielki płonący centaur z rogami na głowie. Dzierży wielki miecz i kontroluje żywioł ognia. Przedstawia się głównemu bohaterowi jako "Zdobywca Ognistego Piekła". W grach Diablo III i Total Annihilation: Kingdoms postacie nazwane imieniem Belial są także jednymi z głównych bossów. Belial jest także arcydiabłem i rzeczywistym władcą czwartej warstwy piekła w grze fabularnej Dungeons & Dragons. W grze figurkowej "Warhammer 40.000" Belial jest dowódcą 1. Kompanii Zakonu Mrocznych Aniołów, zwanej "Skrzydłem Śmierci".