1.Był dwudziestym drugim królem (a dwudziestym piątym władcą) Númenoru, urodził się w 3118, zmarł w 3319 roku Drugiej Ery. Był synem Gimilkhâda, młodszego brata króla Tar-Palantira. Przez długi czas przyjaźnił się z Amandilem, przyszłym księciem Andúnië. Wiele czasu spędzał poza ojczystą wyspą, był bowiem jednym z wodzów, rozszerzających posiadłości númenorejskie w Śródziemiu. Zyskał sławę znakomitego dowódcy, zarówno na lądzie, jaki na morzu.

Po śmierci ojca w 3243 roku powrócił do Númenoru i stanął na czele stronnictwa Ludzi Króla. Szybko zyskał poparcie większości ludności, bowiem hojnie rozdawał bogactwa zdobyte w swoich wyprawach. Będąc człowiekiem hardym i żądnym władzy, utrudniał jak mógł panowanie Tar-Palantira, czyniąc zresztą to samo co wcześniej robił jego ojciec. Po śmierci monarchy w 3255 roku dokonał swego rodzaju „przewrotu”. Zmusił córkę zmarłego króla Tar-Míriel, prawowitą dziedziczkę tronu, wbrew jej woli do ślubu, popełniając podwójny występek, gdyż prawa Númenoru zabraniały małżeństw między tak bliskimi krewnymi nawet w rodzinie królewskiej. Następnie zaś przejął berło i ogłosił się królem.

Ar-Pharazôn okazał się najdumniejszym i najpotężniejszym z władców Númenoru i nic prócz panowania nad całym światem nie mogło go zadowolić. Panował do końca swego życia, przez 64 lata.

Na początku swych rządów, gdy dowiedział się o atakach Saurona na númenorejskie posiadłości, postanowił odebrać mu władzę nad Śródziemiem. Zmobilizował wielkie siły i na ich czele popłynął na wschód w 3261 roku. Dotarł do Umbaru, a następnie pomaszerował w głąb lądu na spotkanie przeciwnika. Jak się okazało, potęga Númenorejczyków była tak wielka, że wszyscy podwładni Saurona uciekli i porzucili swego władcę. Ten zaś, zrozumiawszy że wszelkie próby walki nic nie dadzą, postanowił podstępnie ukorzyć się przed Ar-Pharazônem (3262 rok). Zaślepiony pychą król Númenoru, nadal nieufny wobec „wasala”, zabrał go ze sobą, jako zakładnika, na swoją ojczystą wyspę.

Jednak szybko udało się Sauronowi wkraść w łaski monarchy, bowiem miał tyle przebiegłości w myślach i mowie, tak silną utajoną wolę, że zanim upłynęły trzy lata, stał się najbliższym z poufnych doradców króla. Za jego namowami Ar-Pharazôn (wpierw potajemnie, a potem jawnie) stał się czcicielem Melkora. Usunął też z Rady Berła Amandila. Wkrótce chorobliwie zaczął nienawidzić Valarów i Eldarów. Przez pewien jednak czas, nadal trzymał się dawnych tradycji, jak pozostawienie na królewskim dziedzińcu Nimloth, Białego Drzewa Númenoru. W końcu jednak pod wpływem Saurona, nakazał je ściąć i spalić na ołtarzu w Świątyni Melkora w Armenelos. Wkrótce zezwolił także na składanie tam ofiar z ludzi. Pod karą śmierci zabronił wszystkim odwiedzania Świętego Miejsca na szczycie Meneltarmy. Númenorejczycy zaczęli również okrutnie postępować z podległymi im mieszkańcami Śródziemia.

W ciągu kolejnych lat Ar-Pharazôn stał się najpotężniejszym tyranem, jakiego znał świat od czasów panowania Morgotha, chociaż w rzeczywistości nie król rządził, lecz Sauron ukryty za jego tronem.

W końcu, gdy monarcha poczuł zbliżający się kres życia, ogarnął go strach przed śmiercią. Wówczas to Sauron kłamliwie zapewnił go, iż jeśli podbije Aman, uzyska nieśmiertelność. Opętany myślą o tym Ar-Pharazôn rozpoczął w 3310 roku wielkie zbrojenia. Po dziewięciu latach przygotowań, zgromadziwszy olbrzymie wojsko i flotę, ruszył na wojnę z Władcami Zachodu. Złamał Zakaz Valarów i na czele swej armady wpłynął na zabronione wody. Gdy dotarł do brzegów Valinoru, ogarnęło go zwątpienie i omal nie zawrócił. Ostatecznie jednak duma zwyciężyła i Ar-Pharazôn wylądował na brzegu. Doprowadziło to do katastrofy – Valarowie zrzekli się swej opiekuńczej roli, odwołali się do Jedynego, a Nieśmiertelne Kraje odsunęły się daleko, poza okręgi świata. Morskie fale pochłonęły Númenor i królewską flotę, zaś Ar-Pharazôn i jego żołnierze zginęli pogrzebani w Jaskiniach Zapomnianych.

Na Ar-Pharazônie, który nie miał potomstwa, wygasła główna linia dynastii Elrosa. Mimo, iż uznawano go za uzurpatora z racji odebrania tronu uzurpatorem Tar-Míriel, był zaliczony w poczet władców i władczyń Númenoru. Jego panowanie było zarazem najświetniejszym i najgorszym w dziejach wyspy. Bowiem chociaż Ar-Pharazôn Złoty, jak też go zwano, sprowadził zagładę na wyspę, to w późniejszych wiekach nawet Dúnedainowie ze stronnictwa Wiernych, chlubili się wspomnieniem jego wspaniałego zwycięstwa nad Sauronem.

Imię Pharazôn pochodzi z języka adûnaickiego i znaczy w tej mowie Złoty. W Zwojach Królewskich jednak, zgodnie z dawną tradycją, zapisano to imię w quenyi jako Tar-Calion.

2.Był dwunastym królem (a czternastym władcą) Númenoru, urodził się w 1986, zmarł w 2386 roku DE. Na tron wstąpił w 2221 roku. Panował do końca swego życia, przez 156 lat. Podobnie jak ojciec, był władcą dumnym i chciwym. Za jego rządów nastąpił podział wśród Númenorejczyków na dwa antagonistyczne stronnictwa. Pierwsze z nich, Ludzie Króla, było wrogo nastawione do Eldarów i Valarów. Natomiast drugie, Wierni, kultywowali przyjaźń z elfami i żywili szacunek dla Władców Zachodu. W czasach Tar-Ancalimona wielu mieszkańców wyspy zaprzestało posługiwać się językami elfów (quenya i sindarinem), używane jednak nadal były na dworze królewskim, bowiem nie chciano łamać starej tradycji, z obawy przed sprowadzeniem nieszczęścia. Za rządów tego monarchy zaczęły powstawać pierwsze wielkie osiedla númenorejskie na wybrzeżach Śródziemia, takie jak Umbar czy Pelargir. Númenorejczycy ściągali z tych ziem wielkie haracze.

Imię Ancalimon znaczy Najjaśniejszy.

3.Elendil – postać ze stworzonej przez J.R.R. Tolkiena mitologii Śródziemia.

Był to jeden z wielkich władców ludzi z przeszłości Śródziemia, przywódca Númenorejczyków, którzy pozostali wierni Valarom i przeżyli zatopienie ojczystej wyspy. Elendil, wraz z synami, założył królestwa Arnor i Gondor. Związany sojuszem z elfami, walczył z Sauronem. Jego odległym potomkiem był Aragorn, członek Drużyny Pierścienia.

Pojawia się w Silmarillionie, bardzo często wspominają o nim bohaterowie Władcy Pierścieni. Liczne informacje na jego temat znajdują się w Dodatkach do trzeciego tomu powieści oraz w Niedokończonych opowieściach.

Dúnadan, urodzony w Númenorze w 3119 roku Drugiej Ery, zginął w Śródziemiu w 3441 roku tej samej ery. Był synem Amandila, ostatniego księcia Andúnië. Podobnie jak władcy Númenoru wywodził się od Eärendila.

W Środziemiu był założycielem i pierwszym królem Arnoru oraz Gondoru, panującym przez sto dwadzieścia jeden lat.

W ojczyźnie dał się poznać jako świetny żeglarz i kapitan okrętów, a w późniejszy latach okazał się także wielkim wojownikiem. Przewodził wraz z ojcem stronnictwu Wiernych. Nie uległ wpływom Saurona, który podstępnie omotał króla Ar-Pharazôna, jak również nie przyłączył się do wyprawy wojennej na Aman. Uciekł przed zagładą Númenoru w 3319 roku na czele czterech statków. Wówczas to ocaleli też jego synowie, Isildur i Anárion, który płynęli na czele własnych okrętów.

Olbrzymia fala, powstała w wyniku kataklizmu, rzuciła Elendila na północne wybrzeża Śródziemia. Postanowił się tam osiedlić na stałe, a opuszczając statek miał rzec następujące słowa w quenyi:

„Et Eärello Endorenna utúlien. Sinome maruvan ar Hildinyar tenn' Ambar-metta. (...) Zza Wielkiego Morza przybyłem do Śródziemia. Tu pozostanę i tu żyć będą potomkowie moi aż do końca świata.”

Został przyjaźnie powitany przez władcę elfów, Gil-galada, i na terenach Eriadoru założył w 3320 roku Arnor, jedno z Królestw Númenorejskich na Wygnaniu. Stolicą państwa uczynił Annúminas. Jako Najwyższy Król był też władcą Gondoru, gdzie w jego imieniu rządzili synowie. Na północy Elendil utrzymywał bliskie kontakty z Gil-galadem, spokojnie umacniając królestwo, w przekonaniu, że Sauron zginął wraz z Númenorem. Gdy jednak okazało się, że Władca Ciemności powrócił i uderzył na Gondor, obaj władcy zawarli przymierze nazwane Ostatnim Sojuszem[http://rockmetal-nibyl.ucoz.pl/blog/ostatni_sojusz_elfow_i_ludzi/2014-10-24-1067] (3430 rok).

Armia sojuszników po trzech latach przygotowań ruszyła na Mordor i zwyciężyła w bitwie na Dagorlad (rok 3434). Następnie rozpoczęła oblężenie Barad-dûr.

Po siedmiu latach zaciekłych zmagań pod twierdzą Elendil stanął do ostatniej walki z Sauronem na stokach Góry Przeznaczenia (3441 rok). Powalił przeciwnika, lecz sam, podobnie jak Gil-galad, przypłacił to życiem.

Jego syn Isildur, kolejny Najwyższy Król, usypał mu grób na górze Amon Anwar. W 2510 roku Trzeciej Ery namiestnik Cirion przeniósł prochy Elendila do Grobów Królewskich w Minas Tirith.

Elendil był pamiętany jako mądry, szlachetny i silny władca, pozbawiony pychy. Przypisywano mu także autorstwo tekstu Akallabêth.

Jego sławną bronią był miecz Narsil. Godło Elendila, a także rodu, który założył, miało dwie odmiany. W Gondorze było to Białe Drzewo, otoczone u góry Siedmioma Gwiazdami, które wieńczyła Srebrna Korona (wszystkie te elementy leżały w czarnym polu). Natomiast w Arnorze godło składało się wyłącznie z Siedmiu Gwiazd.

Imię Elendil pochodzi z quenyi i w mowie tej znaczy Przyjaciel elfów lub Miłujący gwiazdy (ewentualnie Oddany gwiazdom, Kochający gwiazdy). Tolkien, w jednym ze swym listów, podał informację, iż jest to odpowiednik staroangielskiego imienia Ælfwine.

Władca nosił również quenejski przydomek Voronda – Wierny. Zwano go też Elendilem z Westernesse, Elendilem Pięknym oraz Elendilem Smukłym. Ostatnie określenie odnosiło się do faktu, iż uchodził za najwyższego człowieka, który przeżył Upadek Númenoru.

Tolkien w liście do wydawcy, Miltona Waldmana, z końca 1951 roku przedstawił streszczenie swoich tekstów mitologicznych, składających się na Silmarillion. Przy opisie zagłady Númenoru i przybyciu ocalałych do Śródziemia, stwierdził iż postać Elendila, w pewnym stopniu, wzorowana była na osobie Noego z Biblii.

W ekranizacji Władcy Pierścieni, w reżyserii Petera Jacksona, Elendila zagrał Peter Mackenzie. Postać króla pojawia się w Drużynie Pierścienia, w prologu przedstawiającym pokrótce dzieje Pierścienia. Jego losy ograniczają się do udziału w bitwie z armią Mordoru na stokach Góry Przeznaczenia (narrator, Galadriela, nie wymienia też imienia Elendila). Po ujęciu, w którym władca triumfalnie wznosi do góry Narsila, pewien bliskiego zwycięstwa, pojawia się Sauron. Zbrojny w maczugę z łatwością przebija się przez szeregi wojowników Ostatniego Sojuszu. Elendil rzuca się do walki z nim, lecz Władca Ciemności uśmierca go jednym ciosem swej broni.

4.Nazgûle (C. M. Upiory Pierścienia; nazg - pierścień, gûl - upiór) - niegdyś władcy ludzi pragnący władzy, zniewoleni przez Saurona, który dzięki dziewięciu Pierścieniom Władzy zmienił ich w bezwzględne i pozbawione własnej woli stworzenia. Największym z nich był Czarnoksiężnik z Angmaru. Drugi w hierarchii, Khamûl pochodził ze wschodu. Poruszali się na wielkich, szybkich, czarnych koniach, a po ich utracie na olbrzymich skrzydlatych bestiach. Posługiwali się czarną mową. Ich siedzibą jest Minas Morgul oraz Dol Guldur.

W 3018 roku Trzeciej Ery Nazgûle zostały wysłane z misją odnalezienia Shire i Jedynego Pierścienia, a potem dowodzili wojskami Saurona w ataku na Gondor. Zginęli, gdy Frodo Baggins zniszczył Pierścień.

Nazgule panicznie boją się wody. Nigdy nie przechodzą przez wodę, zawsze szukają możliwości przejścia przez most. Tolkien w żadnym ze swoich dzieł nie wyjaśnił dlaczego.

Nazgule używały ostrzy morgulu, zatrutego miecza wykutego w Minas Morgul.

Prawdziwy wygląd Nazgûli widać kiedy Frodo zakłada Pierścień. Wtedy wyglądają jak królowie.

Krzyk Nazguli wziął się z tego że kiedy żona Petera Jacksona - Fran Walsh miała infekcję gardła ekipa filmowa nagrała jej krzyk i odpowiednio zmodyfikowała.

Pierwsze słowa jakie można usłyszeć od Nazgula(Shire, Baggins) w filmie "Władca Pierścieni:Drużyna Pierścienia" są dubbingowane przez Andy'ego Serkisa.

Czarnoksiężnik z Angmaru – najstraszliwszy sługa Saurona, najpotężniejszy z dziewięciu Nazgûli. Dawny król nieznanego państwa ludzi, przemieniony w bezcielesnego niewolnika Saurona przez Pierścień Władzy. Jako broń używał Ostrza Morgulu.

W przeszłości był prawdopodobnie Czarnym Númenorejczykiem. Sauron ofiarował mu najpotężniejszy z Dziewięciu Pierścieni Władzy, który, choć początkowo dał mu wielką moc, ostatecznie go zniewolił i doprowadził do przemiany w upiora. W Śródziemiu w tej postaci zaczął występować od około 2251 roku Drugiej Ery. Od samego początku był przywódcą Nazgûli.

Przez następne 1200 lat wiernie służył Sauronowi. Walczył w wojnie przeciwko Ostatniemu Sojuszowi Elfów i Ludzi. W 3441 roku Sauron został pokonany przez Isildura. Wtedy też on jak i pozostałe upiory pierścienia przestali pojawiać się w Śródziemiu.

Sauron w 1050 roku Trzeciej Ery wybudował twierdzę w Dol Guldûr. Spowodowało powrót Dziewięciu Nazgûli do Śródziemia. Wódz Nazgûli udał się na północ Śródziemia, gdzie założył swoje królestwo, Angmar. Przyjął tytuł Czarnoksiężnika z Angmaru, ponieważ ukrywał swoją prawdziwą tożsamość. Jego celem było zniszczenie państw skłóconych Dúnedainów z podzielonego Arnoru. Ostatecznie dokonał tego po ponad 600 latach zażartych wojen, gdy w 1974 Trzeciej Ery roku podbił Arthedain. Rok później został jednak pokonany w bitwie pod Fornostem przez armię Armię Zachodu. Musiał uciekać z północy.

Zebrawszy na nowo resztę Nazgûli, Czarnoksiężnik przybył potajemnie do Mordoru w 1980 roku, by przygotować krainę na powrót Saurona. W 2000 roku poprowadził atak na Minas Ithil, które padło dwa lata później. Osiadł w tej warowni, zwanej odtąd Minas Morgul. W 2043 roku rzucił wyzwanie znienawidzonemu przez siebie Eärnurowi, który został wtedy królem Gondoru. Siedem lat później ponowił wyzwanie, a gdy monarcha je przyjął i przybył do Minas Morgul, Czarnoksiężnik pojmał go i zabił. Przez następne lata nie opuszczał swojej siedziby.

Uczynił to dopiero na początku Wojny o Pierścień. 20 czerwca 3018 roku zaatakował Osgiliath i zdobył jego wschodnią część. Wraz z resztą upiorów przeprawił się przez most na Anduinie nim zburzyli go Gondorczycy. Nazgûle ruszyły następnie na poszukiwanie Jedynego Pierścienia. Czarni Jeźdźcy przemierzyli Rohan, zapuścili się do Doliny Anduiny, gdzie szukali siedzib hobbitów, by w końcu skierować się do Eriadoru.

W okolicach Shire'u pojawili się w wrześniu. Gdy część jeźdźców penetrowało Shire i Bree on sam pozostawał w obozie w Andrath. Do pościgu włączył się, kiedy Frodo Baggins, wraz z towarzyszami i Obieżyświatem, opuścił Bree. 3 października, wraz z innymi upiorami, zaatakował czarodzieja Gandalfa Szarego na Wichrowym Czubie i zmusił go do opuszczenia tego wzgórza. Dzięki temu trzy dni później mógł, w tym samym miejscu, napaść na obozowisko Obieżyświata i hobbitów. Zranił wówczas nożem Morgulu Froda. Prawie udało mu się zdobyć Pierścień przy brodzie na Bruinen, lecz poniósł klęskę – wody rzeki posłuszne woli Elronda, pochłonęły jego oraz resztę Nazgûli. Pozbawiony cielesnej powłoki musiał uciekać do Mordoru. Zapewne

w ciągu następnych miesięcy zajmował się tam przygotowaniami do wojny. 10 marca 3019 roku wyruszył z Minas Morgul na czele wielkiej armii. Wtedy to omal nie wykrył Froda, wędrującego, wraz z Samem i Gollumem, ku przełęczy Cirith Ungol. Następnie, w trakcie zaciekłych walk, Czarnoksiężnik zdobył Osgiliath i sforsował mury Rammas Echor. Kierował potem oblężeniem Minas Tirith. Gdy taran rozbił Wielką Bramę miasta, Wódz wjechał do stolicy Gondoru i tylko Gandalf Biały odważył się stawić mu czoło. Jednak właśnie w tym momencie nadciągnęła odsiecz Rohirrimów.

W bitwie na polach Pelennoru Wódz Nazgûli używał maczugi jako broni. Śmiertelnie ranił króla Théodena, lecz sam zginął z ręki Éowiny. Tak spełniła się przepowiednia Glorfindela, która mówiła, że Wódz Nazgûli nie może zginąć z ręki mężczyzny.

Czarnoksieznik wystepuje takze w Hobbicie. W filmie, mówi się, że został zabity po upadku Angmar i pochowany. W książce, jednak Czarnoksiężnik nie umiera po upadku Angmar, a zamiast tego udaje się do Dol Guldur.

Wódz Nazgûli w świecie upiorów miał długie, połyskliwe włosy, nosił biało-szare szaty i koronę na hełmie. Od jego postaci biło blade światło. Był wyższy od innych Nazgûli. W świecie widzialnym, tak jak podwładni, nosił długi czarny płaszcz z kapturem. Podczas bitwy na polach Pelennoru zrzucił kaptur – w miejscu głowy widać było tylko stalową, królewską koronę i oczy świecące czerwonym blaskiem. Jeździł na  koniu lub skrzydlatej bestii. Jako broni używał miecza, noża Morgulu bądź maczugi. Jako upiór wyglądal strasznie. Jego skóra byla bardzo stara. Można rzec że wyglądal jak trup.

Wódz Nazgûli jako najpotężniejszy z Upiorów Pierścienia, wzbudzał największy strach w otoczeniu. Był najbardziej wyczulony na obecność Jedynego Pierścienia. W przeciwieństwie do reszty Upiorów zupełnie nie bał się wody, a poruszanie się w słońcu nie sprawiało mu trudności. Zranić go mogła tylko broń opatrzona specjalnymi zaklęciami, każdy inny oręż rozpadał się w zetknięciu z nim i taki los spotkał miecze Éowiny oraz Meriadoka. Wódz Nazgûli posiadał wielką magiczną moc. Zesłał na Kurhany złe duchy zwane Upiorami Kurhanów (około 1637 roku) i być może był w stanie wpływać na pogodę, przez co doprowadził do zatonięcia statku króla Arvedui i jego śmierci (1975 rok).

Khamûl Easterling – jeden z Nazgûli, niewolników Jedynego Pierścienia. W Drugiej Erze był człowiekiem – Królem Easterlingów. Sauron dał mu jeden z Dziewięciu Pierścieni Władzy, który (choć początkowo dał mu wielką moc) ostatecznie go zniewolił i doprowadził do przemiany w Upiora. W tej postaci po raz pierwszy pojawił się w Śródziemiu około 2251 roku DE. Dzielił swoje losy z pozostałymi Nazgûlami.

Po klęsce Saurona w wojnie z Ostatnim Sojuszem uciekł na wschód, gdzie ukrył się. Około 1980 roku TE wraz z pozostałymi Nazgûlami potajemnie pojawił się w Mordorze. Uczestniczył w ataku i zdobyciu Minas Ithil. Przez następne lata nie opuszczał tej twierdzy. Dopiero w 2951 roku udał się do Dol Guldûr, swej nowej siedziby. Przebywał tam do czasu poszukiwań Jedynego Pierścienia. To on był tym Czarnym Jeźdźcem, który ścigał Froda i jego towarzyszy od Hobbitonu po prom na Brandywinie. Jego dalsze losy są takie same jak pozostałych Nazgûli. Zginął, gdy zniszczony został Pierścień.

W hierarchii Nazgûli Khamûl zajmował drugie miejsce po Czarnoksiężniku z Angmaru. Był szczególnie wyczulony na obecność Jedynego Pierścienia, jednak najsłabiej ze wszystkich radził sobie w ciągu dnia, przy świetle słońca. Był też najsłabszym magiem z dziewiątki ale dużo potężniejszym wojownikiem.

Jest jedynym Nazgûlem znanym z imienia.

Skrzydlate bestie – olbrzymie, pokrewne smokom potwory. Posłużyły one jako wierzchowce Nazgûlom. Jedną z nich zabił z łuku Legolas w dolinie Anduiny, kolejną zamordowała Éowina, walcząc z Czarnoksiężnikiem. Pozostałe zginęły podczas upadku Saurona lub nadal żyją w północnych górach.

Są to bestie wywodzące się ze skrzydlatych jaszczurów. Sauron znalazł ich gniazda na wyżynach Północy i przysposobił je do roli szybkich, fruwających wierzchowców dla swoich Nazguli.

Skrzydlata bestia przypomina wielkiego, pozbawionego piór ptaka, którego ciało pokryte jest szczególnie mocną, sztywną czarną skórą. Fałdy tej skóry rozpięte na kościanym szkielecie skrzydeł, do złudzenia przypominają skrzydła nietoperza. Skrzydlata bestia z daleka śmierdzi padliną. Jej ulubionym pożywieniem jest to, co znajduje się w ostatecznym stadium rozkładu. Własne ciało bestii niewiele różni się od padliny. Jest przesycone jadowitym fermentem tak że krew i ekstrementy zabijają najbardziej odporne rośliny. Kiedy trup skrzydlatego rumaka Czarnoksiężnika z Angmaru został spalony w roku 3019 Trzeciej Ery, najmniejsze źdźbło trawy ani najlichsze zioło nigdy już nie wyrosło na miejscu dotkniętym przez smrodliwy dym i popiół bardziej żrący od siarki. Skrzydlate bestie są niezwykle użyteczne dla złych istot potrzebujących mocnego i neustraszonego rumaka. Doskonale latają, a na dodatek mężnie walczą.

Minas Morgul, dawniej Minas Ithil – forteca położona w łańcuchu górskim Ephel Dúath na granicy Gondoru z Mordorem zbudowana przez Númenorejczyków. Po upadku stała się siedzibą Nazgûli i miejscem powszechnie uważanym za przeklęte. Jego pierwotna nazwa oznaczała Księżycową Wieżę, druga zaś - Wieżę Złych Czarów.

Została wzniesiona przez mieszkańców Gondoru na początku Drugiej Ery, z polecenia króla Isildura, jako jego osobista siedziba oraz, jako bliźniacza wieża Minas Anor, siedziby jego brata Anariona z którym wspólnie władał gonodrem (później znanej jako Minas Tirith). Położona była w dolinie Gór Cienia przy przełęczy Cirith Ungol, Isildur posadził w twierdzy ocalone przez siebie z Númenor, nasiona Białego Drzewa. Minas Ithil było stolicą prowincji Ithilien, Isildur umieścił w fortecy jeden z Palantirów.

W 3429 roku DE, Minas Ithil zostało zdobyte przez siły Mordoru, a Białe Drzewo ścięte i spalone, jednak i tym razem zanim Isildu razem z rodziną uciekł z twierdzy zdąrzył zabrać kilka owoców z drzewa.

Twierdza została odbita przez siły Ostatniego Sojuszu Elfów i Ludzi, po zakończonej wojnie, Minas Ithil znów zostało zamieszkan, stało się jednak również strażnicą pilnującą Mordoru.

Z powodu bliskości Mordoru, niestrzeżona forteca została w 2000 roku Trzeciej Ery zaatakowana przez Nazgûli i zdobyta po dwóch latach oblężenia. Nazgûle uczyniły z niej swoją siedzibą, a wtedy miasto zyskało nazwę Minas Morgul - Wieżą Czarnoksięską. Wojna o Pierścień uczyniła je opuszczoną i niezamieszkałą fortecą.Kiedy Nazgule przejely Fortece ich wodz Czarnoksiężnik z Angmaru zasiadł tam na tronie.

Miasto leżało w górnej części doliny nazwanej w 2002 roku Imlad Morgul (sin. Dolina złych czarów). Wypływały z niej zatrute strumienie (m.in. Morgulduina, sin. Morgulduin, Rzeka złych czarów, wpadająca do Anduiny).

Prawdopodobnie w tym mieście zginął ostatni król Gondoru z linii Anáriona, Eärnur, którego Czarnoksiężnik z Angmaru wyzwał na pojedynek w 2043 roku. Eärnur w 2050 roku Trzeciej Ery przyjął wyzwanie i pojechał do Minas Morgul wraz z niewielką świtą. Powszechnie przypuszczano, że zginął tam torturowany.

Obok miasta znajdowały się Kręte Schody, tajna ścieżka do Mordoru przechodząca przez przełęcz Cirith Ungol.

Miasto to widzieli podczas swej wyprawy Frodo Baggins i Samwise Gamgee. Podczas Wojny o Pierścień z Minas Morgul wyszły wojska prowadzone przez Wodza Nazgûli na wojnę z Gondorem.

Po wygranej wojnie o pierścień król Elessar kazał zburzyć Minas Morgul z powodu złej sławy, jaką się cieszyło oraz ze względu na jego wcześniejszych mieszkańców – orków oraz Nazgûli. Łąki na Imlad Morgul zostały spalone, a most na Morgulduinie zburzony.

Dol Guldur lub Wzgórze Czarnoksięstwa – twierdza położona na wzgórzu Amon Lanc, w południowo-zachodniej części Mrocznej Puszczy.

Wzniesiona została około 1050 roku TE, jako sekretna kryjówka Saurona, który powrócił ze wschodu. Istari, odkrywszy to miejsce, początkowo przypuszczali, iż siedzibę obrał tam sobie jeden z Nazgûli. Sauron ukrywał bowiem swoją tożsamość, przybrawszy miano Czarnoksiężnika – (...) tam się oddawał czarom, a wszystkie stworzenia bały się Czarnoksiężnika z Dol Guldur (...). Przez następne lata ukrywał się tam, a prawie cały las ogarnęły złe moce. Strach przed nim sięgał również Doliny Anduiny, a jej mieszkańcy często uciekali stamtąd  (np. Éothéodzi w 1977 roku). Z czasem potęga Saurona znacznie wzrosła.

Gandalf, przeczuwając, kim naprawdę jest Czarnoksiężnik, potajemnie udał się do Dol Guldur. Jednak Sauron uciekł przed nim na wschód. Powrócił w 2460 roku, będąc dużo silniejszym, choć nadal mienił się Czarnoksiężnikiem. Pod jego wpływem znajdowali się Easterlingowie, którzy najeżdżali 

Gondor za rządów namiestnika Ciriona. W 2850 roku Gandalfowi udało się ponownie wkraść do twierdzy i przekonać się ostatecznie, kto jest panem Dol Guldur. Wtedy też znalazł w lochach krasnoludzkiego króla Thráina II. Czarodziej usiłował skłonić Białą Radę do uderzenia na Saurona, lecz do tego nie doszło, głównie za sprawą Sarumana. Ostatecznie atak nastąpił, jednak Sauron spodziewał się tego i wycofał się na wschód, po czym skrył się w Mordorze. Gdy ogłosił jawnie swój powrót, wysłał do Dol Guldur trzech Nazgûli, by na nowo zajęli tę twierdzę. Odtąd pozostawała tam dwójka Upiorów (jednym z nich był Khamûl), aż do czasu, gdy wyruszyły na poszukiwanie Jedynego Pierścienia.

Podczas Wojny o Pierścień wojska Władcy Ciemności z Dol Guldur trzykrotnie atakowały Lothlórien, lecz za każdym razem ponosiły klęski. Podobnie zakończyły się wyprawy na Rohan i Leśne Królestwo Thranduila. Ostatecznie to Elfy z Lórien, pod wodzą Galadrieli i Celeborna, przeprawiły się przez Anduinę i zdobyli Dol Guldur. Galadriela zaklęciem zburzyła mury twierdzy.

Nazwa Dol Guldur pochodzi z Sindarinu i oznacza Wzgórze ciemnych mocy lub Wzgórze czarnoksięstwa.

5.Korsarze z Umbaru – postacie ze stworzonej przez J.R.R. Tolkiena mitologii Śródziemia. Pojawiają się w Powrocie Króla, trzeciej części Władcy Pierścieni. Informacje na temat ich historii znajdują się w Dodatkach do tego tomu.

• W angielskim oryginale – Corsairs of Umbar

-Przekład Marii Skibniewskiej – korsarze z Umbaru

-Przekład Jerzego Łozińskiego – piraci z Umbar

-Przekład Marii i Cezarego Frąców – korsarze z Umbaru

Mianem tym określano korsarzy mających za swoją siedzibę Umbar. W kolejnych latach Trzeciej Ery działały trzy różne (ze względu na pochodzenie) grupy Korsarzy. Wszyscy oni byli wrogo nastawieni do Gondoru i atakowali to królestwo.

Pierwszymi Korsarzami byli potomkowie Czarnych Númenorejczyków, którzy wymieszali się z innymi, sąsiednimi ludami. Po swoich przodkach odziedziczyli żywą nienawiść do Gondoru. Atakowali to państwo za rządów Królów Żeglarzy. Zostali pokonani i wypędzeni przez Eärnila I, który zdobył Umbar w 933 roku.

Następnymi Korsarzami byli synowie i zwolennicy Castamira Samozwańca, którzy przegrali w wojnie domowej (Waśni Rodzinnej) z prawowitym królem Eldacarem. Mieli jednak na tyle siły, by w 1448 roku oderwać Umbar od Gondoru i założyć tam własne państewko. Przez następne lata atakowali wybrzeża Południowego Królestwa i toczyli z nim wojny o panowanie nad Harondorem. W 1540 roku w bitwie z nim poległ król Aldamir, a w 1634 zaś Minardil. Wreszcie ich napady stały się tak dotkliwe (docierali bowiem aż do Anfalas), że Telumehtar Umbardacil w 1810 roku zorganizował wyprawę i zdobył Umbar, likwidując Korsarzy.

Ostatnimi Korsarzami byli ci Haradrimowie, którzy zajęli Umbar i osiedlili się tam (nieznana dokładna data, mniej więcej po najazdach Woźników). Podobnie jak poprzednicy atakowali Gondor. W 2758 roku dokonali wielkiej inwazji (również zaatakowali Rohan), lecz ostatecznie zostali pokonani przez Beregonda. Mimo tej klęski nie zaprzestali najazdów. Chwilowo zostali powstrzymani w 2980 roku, kiedy to ich flota została zniszczona w czasie zaskakującego ataku Gondorczyków pod dowództwem Thorongila. Jednak szybko odzyskali siły i podczas Wojny o Pierścień sprzymierzyli się z Sauronem. Zagrożenie z ich strony, odciągnęło znaczną część sił południowych prowincji Gondoru od wsparcia stolicy Minas Tirith. Korsarze zdobyli Pelargir, lecz zostali pokonani przesz Aragorna II i Umarłych z Dunharrow (13 marca 3019 roku). Później ich niedobitki zostały zapewne łatwo wyparte z Umbaru za rządów króla Elessara.

Pod koniec Trzeciej Ery (a zapewne i wcześniej) statkami Korsarzy były duże galery, napędzane wiosłami przez przykutych niewolników, posiadające czarne żagle.

W ekranizacji powieści (reżyserii Petera Jacksona) również uwzględniono Korsarzy, lecz sceny z ich udziałem ograniczają się do kilku migawek, pokazujących ich płynące okręty. Tylko w wersji reżyserskiej (rozszerzonej) filmu Powrót króla (wydanej na DVD) jest scena, w której widzimy zdobycie ich floty przez Aragorna i Umarłych. Warto nadmienić, iż w rolę jednego z korsarzy wcielił się sam reżyser filmu.

6.Był trzynastym królem Gondoru, drugim z tzw. Królów Żeglarzy. Urodził się w 736 roku TE. Był synem Tarciryana, brat króla Falastura. Na tron wstąpił po śmierci stryja w 913 roku. W czasie swego panowania (trwającego 23 lata) odbudował Pelargir i stworzył potężną flotę. W 933 roku odniósł wielkie zwycięstwo – zdobył Umbar, który do tej pory znajdował się w rękach Korsarzy. Monarcha długo nie cieszył się tym sukcesem. Utonął w czasie wielkiego sztormu w pobliżu Umbaru w 936 roku.

Imię Eärnil znaczy Miłujący morze (ewentualnie Oddany morzu).

7.Był piętnastym królem Gondoru, czwartym i ostatnim z tzw. Królów Żeglarzy. Na tron wstąpił w 1015 roku. W tym czasie trwała wojna z Haradrimami, którzy cały czas oblegali Umbar. Jedynie dzięki znakomitej flocie Gondorczycy byli w stanie utrzymać tą twierdzę. Hyarmendacil długo przygotowywał armię, aż uderzył na przeciwników (zarówno na lądzie, jak i na morzu). Odniósł zwycięstwo (w 1050 roku) i zmusił Haradrimów do uznania swej zwierzchności. Przybrał wtedy imię Hyarmendacil (wcześniej nazywał się Ciryaher). Gondor za jego panowania osiągnął szczyt potęgi i maksymalny zasięg wpływów (od doliny Anduiny aż po Haradwaith). Do końca życia Hyarmendacila nikt nie kwestionował jego hegemonii, a panował on przez 134 lata. Zmarł w 1149 roku.

Imię Hyarmendacil znaczy Zwycięzca Południa, a Ciryaher – Pan okrętu.

8. Rzecznik Saurona – postać ze stworzonej przez J.R.R. Tolkiena mitologii Śródziemia. Był to posłaniec Saurona i komendant jego głównej twierdzy, Czarnej Wieży. Pojawia się we Władcy Pierścieni.

Człowiek, Czarny Númenorejczyk, sługa Saurona. Prawdopodobnie zginął 25 marca 3019 roku Trzeciej Ery.

Na służbę Saurona wstąpił po jego powrocie do Śródziemia w Trzeciej Erze. Dzięki swym zdolnościom zajmował wysoką pozycję wśród podwładnych Saurona, był bowiem komendantem twierdzy Barad-dûr.

„Zgłębiał też sztukę czarnoksięską i znał dość dobrze zamysły swego pana, w okrucieństwie zaś nie ustępował orkom.”

Dzięki tajemnej czarnej magii mógł najprawdopodobniej wydłużać swoje życie i być może czynił tak już od Drugiej Ery. Nie był on jednak upiorem, tak jak Nazgûle, lecz żywym człowiekiem. Jak większość żołnierzy Władcy Ciemności ubierał się na czarno.

Nieznane pozostają szczegóły jego działalności przed Wojną o Pierścień. Można przypuszczać, iż był posłem wysłanym do Ereboru i Dale, gdzie w przeciągu 3017 i 3018 roku Trzeciej Ery spotkał się z królem Brandem i Dáinem Żelazną Stopą. Wówczas to trzykrotnie nawiedzał państwo krasnoludów, dopytując się o kraj hobbitów oraz obiecując Dáinowi przyjaźń Saurona i nagrodę za odnalezienie dla Władcy Ciemności pierścienia Bilba lub choćby udzielenie informacji o nim. W razie odmowy współpracy groził mu, jak i Brandowi, wojną.

Utożsamienie tego posła z Rzecznikiem Saurona jest jednak niepewne. Wiadomo jedynie, iż ów wysłannik przybył konno nocą i nikt go dokładnie nie widział, a podczas rozmowy, według relacji Glóina:

„(...) ściszył swój dziki głos i byłby go pewnie osłodził, gdyby to było możliwe. (...) Skończył i syk dobiegł mu się z piersi jak z gniazda żmij, a wszyscy stojący w pobliżu zadrżeli.”

Dokładnie znana jest ostatnia misja Rzecznika. Dnia 25 marca 3019 roku Sauron wysłał go jako posła na rozmowę z Gandalfem Białym i wodzami Armii Zachodu, tuż przed bitwą pod Morannonem.

„Na czele jechał wysoki mąż, odrażającej postaci, na czarnym koniu, jeśli godzi się nazwać koniem ogromną, wstrętną bestię o straszliwym pysku, z łbem podobnym do trupiej końskiej czaszki, ziejącą płomieniem z oczodołów i nozdrzy.”

Rzecznik Saurona zachowywał się wobec nich obelżywie i szantażował, twierdząc, że w niewoli przetrzymywany jest Frodo. By im to udowodnić, pokazał jego kolczugę, płaszcz oraz pozostawiony przez Sama miecz, rzeczy które z Wieży Cirith Ungol przyniósł Shagrat. W zamian za zwolnienie hobbita domagał się odwrotu Armii Zachodu za Anduinę i uznania zwierzchnictwa Władcy Ciemności przez ludzi z Gondoru i Rohanu. Jednak negocjacje te zakończyły się nie po myśli Rzecznika Saurona, bowiem Gandalf odrzucił jego wygórowane żądania. Dalsze losy posła nie są znane, najprawdopodobniej zginął tego samego dnia podczas bitwy.

Nazywany był Rzecznikiem Saurona, bowiem nikt nie znał jego imienia. Nawet on sam dawno zapomniał jak brzmiało.

W ekranizacji Władcy Pierścieni w reżyserii Petera Jacksona w rolę Rzecznika Saurona wcielił się Bruce Spence. Scena z jego udziałem została włączona do wersji rozszerzonej filmu Powrót Króla, wydanej na DVD.

Epizod z udziałem Rzecznika Saurona jest krótszy niż w powieści, a jego zakończenie jest inne niż w książce Tolkiena. Poseł wyjeżdża samotnie z Morannonu (w książce towarzyszą mu żołnierze Saurona) naprzeciw Gandalfa i jego towarzyszy. Nosi hełm, który zasłania mu całą twarz, z wyjątkiem nieco zniekształconych ust. Pokazuje przeciwnikom kolczugę Froda. Gdy zaczyna zwracać się do Aragorna, ten podjeżdża do niego (obaj są na koniach) i nagle Aragorn ucina mu głowę. Taka zmiana w stosunku do powieści spotkała się z krytycznymi ocenami.

9.Gil-galad – elf pochodzący ze szczepu Ñoldorów, syn Fingona.

Gil-galad był ostatnim Wielkim Królem Ñoldorów w Śródziemiu, dokładniej, władcą Lindonu. W jego posiadaniu znajdował się jeden z trzech Pierścieni Elfów - Vilya, Pierścień Powietrza. Gil-galad należał do Ostatniego Sojuszu Elfów i Ludzi, którego był jednym z dowódców. Brał udział w wojnie z Sauronem, poległ zaś podczas oblężenia Barad-dûru, z rąk samego Władcy Ciemności.

10.Nimloth – Białe Drzewo Númenoru, rosnące na dziedzińcu pałacu królewskiego w Armenelos. Zostało wyhodowane z sadzonki Celeborna, wręczonej Edainom przez Eldarów z Tol Eressëi na dowód przyjaźni i miłości obu ras. Drzewo rozkwitało w czasie zachodów słońca, a jego zapach miósł się nocą po ulicach całej stolicy.

Od czasów króla Ar-Gimilzôra drzewo zaczęło usychać, mimo uslinych prób Tar-Palantira. Los Nimloth ostatecznie przypieczetował król Ar-Pharazôn, który na rozkaz Saurona ściął drzewo, które ten spalił jako ofiarę w nowopowstałej Świątyni Melkora. 

Na szczęście noc przed ścięciem Nimloth, Isildurowi udało się zbliżyć do drzewa i ryzykując życiem, zerwać jeden owoc z drzewa. Nasiona owocu zasadził do doniczki i po niedługim czasie wyrosła zeń sadzonka. Tę właśnie sadzonkę załadowano na jeden z dziewięciu statków Wiernych, którym udało się odpłynąć w ostatniej chwili przed Upadkiem Númenoru. Została ona posadzona na dziedzińcu pałacu w Misas Ithil pod sam koniec Drugiej Ery. Z drzewa Minas Ithil wyhodowano następnie pierwsze Białe Drzewo Minas Tirith.

Białe Drzewo Gondoru – symbol Gondoru, drzewo wzorowane na Telperionie. Różniło się od niego tym, że nie świeciło własnym światłem. Zostało ono stworzone przez Yavannę i zasadzone przed wieżą Mindon w Tirionie.

Najprawdopodobniej jedna sadzonka była darowana Elrosowi - pierwszemu królowi Númenoru. Między 3262 a 3318 r. DE ostatni król Númenoru - Ar-Pharazôn nakazał ściąć Drzewo i spalić je. W przeddzień tego zdarzenia Isildur ukradł owoc Białego Drzewa, które w następnym roku wydało żywe pędy. Tuż przed Upadkiem Númenoru, Isildur zabrał je i wraz z bratem Anárionem i ojcem Elendilem odpłynęli do Śródziemia. Dalej Drzewko rosło w Minas Ithil - stolicy Isildura. Po powrocie Saurona do Mordoru zostało przez niego zniszczone, ale jego sadzonkę Isildur umieścił w Minas Anor. Rosło w nim do 1636 roku TE, kiedy Gondor nawiedził Wielki Mór.

Białe Drzewo z Minas Ithil pochodziło z "rodu" Nimloth Pięknej - drzewa, które rosło na dziedzińcu królewskim w Númenorze, które to drzewo było "spokrewnione" z Telperionem. Gdy skończyła się Wojna o Pierścień Aragorn i Gandalf odnaleźli nad Mindolluiną sadzonkę Białego Drzewa.

Ku czci Białego Drzewa została nadana nazwa Aldea.