9:45 PM Gra o Tron 3 |
Rozdział 6 Północ Północ (ang. The North) - jeden z istotnych obszarów Westeros, a niegdyś przed Podbojem suwerenne królestwo. Region obejmuje cały obszar na południe od Muru i na północ od Przesmyku. Północą od tysięcy lat włada ród Starków z ich siedziby Winterfell. Inne rody zamieszkujące region to m.in. Bolton, Umber, Karstark i Manderly. Bękarty urodzone na Północy dostają nazwisko Snow. Po Podbój, Północ stała się częścią Siedmiu Królestw, ale Starkowie zachowali władze zwierzchnicza w imieniu Żelaznego Tronu na ziemiach od Muru aż po Przesmyk, Do domu stark zostały również przydzielone dwie nowe domeny, lorda Wintefell i Namiestnika Północy. W po śmierci króla Jaehaerysa I Targaryena sprawa sukcesji Żelaznego Tronu na zjeździe w Harrenhal północ opowiedziała się za kandydaturą najstarszej wnuczki Jaehaerysa, Rhaenys Targaryen, popierani Starkowie przez swych chorążych Dustinów i Manderlych, jednak przegrali i królem został Viserys I Targaryen. Po tym jak Robb Stark koronował się na króla stworzył i własne królestwo, oraz chciał zawrzeć pokój z Żelaznym Tronem, żądając całej prowincji Dorzecza. Pod czas gdy Robb przebywał na południu władza na północy spoczywała w rękach jego młodszego brata księcia Brana Starka, korzystając z porad swych doradców Bran, z pomoc lorda Białego Portu Wymana Manderly'ego rozpoczął budowę floty północy oraz bicie własnej monety. Północ jest w większości zamieszkana przez Pierwszych Ludzi, oraz w mniejszości przez Andalów, skupiska Andalów największe są w okolicach najludniejszego miasta Północy i jednego z pięciu największych miast Westeros, Białego Portu, góry północy zamieszkują górskie klany, które ciężkie zimy spędzają w miastach. 6.1Mur Mur (ang. The Wall) to ogromna budowla stanowiąca północną granicę Siedmiu Królestw na kontynencie Westeros. Jest to drugi najwyższy budynek w Westeros, zaraz po twierdzy Hightower w Starym Mieście, z pewnością jednak to największa sztuczna struktura o jakiej istnieniu wiadomo. Ma ponad 700 stóp wysokości i rozciąga się na 300 mil oddzielając Siedem Królestw od dzikich krain północy. Mur broniony jest przez zaprzysiężonych braci z Nocnej Straży, którzy patrolują okolicę i sam Mur oraz strzegą zamków i strażnic przy nim wzniesionych. Przypuszcza się, że Mur ma ponad osiem tysięcy lat i został zbudowany przez Brana Budowniczego po Długiej Nocy. Według legendy, Westeros ledwo przetrwało inwazję demonicznych stworzeń lodu zwanych Innymi. Po ich odejściu, ludzkość zbudowała Mur, z pomocą Dzieci Lasu i Olbrzymów, jako obronny bastion chroniący przed powrotem potworów. Zaprzysiężone bractwo Nocnej Straży powstało w celu obsadzenia Muru i jego obrony przed zagrożeniami z Północy i trwa na nim do dziś. W ostatnich czasach, ludzi na Murze było coraz mniej, teraz natomiast zaledwie tysiąc mężczyzn utrzymuje tę długą konstrukcję. Po zakończeniu Wojny Pięciu Królów, Stannis Baratheon przybył na Mur z siłą 1.500 ludzi i planuje użyć go jako bazy wypadowej w kampanii zdobycia Żelaznego Tronu. Nocna Straż z kolei umożliwiła Dzikim obsadzić i odbudować pozostałe zamki w zamian za pomoc w obronie budowli przed Innymi. Mur wykonany jest z litego lodu, chociaż szczyt w pobliżu zamieszkałych zamków ubity jest żwirem. Rozciąga się na długość 300 mil i ma około 700 stóp wysokości. Jego szczyt jest wystarczająco szeroki, by mogło przejechać na nim obok siebie kilku jeźdźców, natomiast podstawa jest jeszcze szersza. Według mitu, w Mur wplecione są czary, które zapobiegają jego zawaleniu i nie pozwalają niektórym stworzeniom (takim jak Inni) na przekroczenie budowli. Wysokość Muru nie jest jednolita, a w niektórych miejscach zbliża się do 900 metrów wysokości. Często też Mur 'wbudowany' jest w występujące po drodze wzgórza. Zostało to zrobione celowo przez Brana Budowniczego by wzmocnić strukturę. Nocna Straż wzniosła dziewiętnaście zamków, by strzec trzysta mil Muru, jednak nigdy nie obsadzono więcej niż siedemnaście w tym samym czasie. W ciągu ostatnich trzystu lat, gdy zasoby ludzkie Straży drastycznie spadły, większość z tych zamków została porzucona i nazywane są "zamkami duchów". Podczas Gry o Tron obsadzone są jedynie trzy z nich. Czasami większa siła jest wysyłana do jednego z opuszczonych zamków na dwa tygodnie lub miesiąc, takie dzialanie zostało zasugerowane przez Pierwszego Zwiadowcę, Benjena Starka. Obsadzone zamki to:
Gdy Jon Snow został 998 Lordem Dowódcą, przedłożył plany obsadzenia wszystkich zamków. Obsadzone zostały: Szara Warta, ponownie obsadzona przez trzydziestu ludzi z Nocnej Straży pod dowództwem zarządcy z Wieży Cieni.
Nieobsadzone zamki:
Według mitu Mur może zostać zniszczony przez dźwięk z Rogu Zimy, który podobno był w posiadaniu Mance Rayder'a. Artefakt ten został zniszczony przez ludzi Stannisa Baratheona. 6.2 Nocna Straż Nocna Straż (ang. Night's Watch) to zakon militarny, założony w celu obrony Muru, ogromnej lodowej budowli oddzielającej Siedem Królestw od tego, co leży poza nim, na północy. Służba w zakonie jest dożywotnia i oznacza wiele wyrzeczeń takich jak życie w dotkliwym mrozie i rezygnacja z uciech cielesnych (nierzadko łamane). To oznacza, że członkowie są rekrutowani głównie wśród złoczyńców (w zamian za amnestię). Każdy nowy głównodowodzący obroną Muru jest zobowiązany do pozostawienia go wyższym niż go zastał. W tym celu wycina się ogromne bloki z pobliskiego jeziora. Nocna Straż nie jest zakonem o charakterze religijnym- istnieje w nim całkowita wolność wyznania. Cechą wyróżniającą jego członków jest całkowicie czarny ubiór. Utworzona w Erze Herosów Nocna Straż jest jednym z najstarszych zakonów w Westeros. Nocna Straż na przestrzeni wieków rozbudowywała swoje zamki, wzniesionego około 19 zamków choć nigdy w historii straży nie op sadzono wszystkich na raz. Zamki jednak nigdy nie zostały ufortyfikowane od południa tylko od północy i składał się głownie z kompleksu wież i mniejszych budynków, tak aby nocna straż nigdy nie zaangażowała się w spory w królestwie. Nocna Straż dysponuje własnymi ziemia, nadanym im przez Starków, tak zwany Dar Brandona długi pas ziemi leżący w cieniu muru, straży utrzymuje na tych terenach swoje gospodarstwa role oraz hodowle zwierząt. Zwiadowcy: Jako jedyni, najbardziej oddalali się na Północ za Murem. Budowniczowie: Mieli za zadanie, naprawiać i uszczelniać Mur. We wcześniejszych latach zakonu, istniała tradycja że po każdym nowym Lodzie Dowódcy, Mur był coraz wyższy. W późniejszych wiekach zaprzestano tego, chodzili tylko w małym obszarze i uszczelniali Mur. Musieli także ścinać drzewa, aby las nie był zbyt blisko Muru Prawdopodobnie odpowiadali też za remont zamków. Zarządcy: Dbali o to, aby zakon miał pod dostatkiem jedzenia, broni itp. Pilnowali także, liczby Strażników, aby była ona wystarczająca do ewentualnej walki. W Nocnej Straży nie wolno brać ślubów ani spłodzić dzieci. Mowa o tym w składanej przysiędze. 6.3 Dzieci Lasu Dzieci Lasu (ang. Children of the Forest) - legendarni ludzie z Westeros. Znani jako sojusznicy Pierwszych Ludzi i posiadacze różnych magicznych mocy, takich jak zielony wzrok i zielone sny. Kiedy Pierwsi Ludzie przybyli do Westeros, te dwie nacje rozpoczęły długą wojnę. Zakończyła się ona traktatem pokojowym, znanym jako Pakt. Aby przypieczętować pakt, wyrzeźbiono twarze na wszystkich Czar-Drzewach na Wyspie Twarzy położonej na jeziorze Oko Boga i stąd wzięła sie nazwa wyspy. Czas pokoju między ludźmi i dziećmi lasu zakończył się, gdy druga grupa ludzi, Andalowie, przybyła do Westeros. Podczas gdy pierwsi ludzie przejęli religię Dzieci Lasu, Andalowie sprowadzili własną, wiarę Siedmiu; zabili wiele dzieci lasu i powycinali Czar-Drzewa. Dzieci Lasu uważa się za wymarły lud, ale mity i legendy o nich są nadal opowiadane, natomiast z Tańca ze Smokami wynika, że jeszcze żyje przynajmniej jedna grupa. W jednym z rozdziałów Brana Starka w Tańcu ze Smokami, okazuje się, że dzieci lasu wciąż istnieją. Bran, Hodor, Meera i Jojen Reed spotykają dziecko lasu za Murem. Kobieta ta opisana jest jako mniejsza niż ludzkie dziecko, z pstrokatą skórą i ubrana w płaszcz z liści. Jej włosy są brązowe, czerwone i złote, splątane z roślinnością, a jej oczy są "duże i płynne, złote i zielone, zmrużone jak kocie". Dziecko lasu prowadzi Brana przez podziemną jaskinię, prowadząc go do legendarnej trójokiej wrony. 6.4 Inni Inni(ang. white walkers) - nieumarli egzystujący na północy, poza Murem. Na początku powieści wspomniano, że nie widziano ich od ośmiu tysięcy lat. Są dosyć popularni w kulturze Westeros. Chociaż niewielu w nich wierzy to są bohaterami licznych opowiadań niań i co ciekawe ich nazwy używa się jako swego rodzaju przekleństwa np. "Niech inni porwą..." Walczą za pomocą lodowych ostrzy, a zostanie przez nich pokonanym, lub pośmiertne przez nich dotknięcie oznacza przemianę w jednego z nich (warto też zauważyć, że po przemianie oczy ofiary stają się niebieskie). Są niewrażliwi na ataki wszelkiego typu z wyjątkiem podpalenia (o czym także wspominają legendy), oraz broni wykonanej ze "Smoczego Szkła", czyli obrobionego obsydianu. 6.5 Winterfell Północ jest w większości zamieszkana przez Pierwszych Ludzi, oraz w mniejszości przez Andalów, skupiska Andalów największe są w okolicach najludniejszego miasta Północy i jednego z pięciu największych miast Westeros, Białego Portu, góry północy zamieszkują górskie klany, które ciężkie zimy spędzają w miastach. Winterfell to rodowy zamek i siedziba domu Stark, stolica Północy. Znajduje się w centrum północnych regionów Siedmiu Królestw, na trasie Królewskiego Traktu, biegnącego z Królewskiej Przystani do Muru. Winterfell rzekomo wybudowane zostało przez Brandona Budowniczego ponad osiem tysięcy lat temu, z pomocą olbrzymów. Przez większość znanej historii, było siedzibą rodu Stark, Królów Północy, a po tym jak król Tohhren Stark ugiął kolano przed Aegonem Zdobywcą, Namiestników Północy. Jako, że jest stolicą Północy, w Winterfell od stuleci odbywały się dożynki. Winterfell jest ogromnym kompleksem zamkowym obejmującym obszar kilku hektarów z dwoma masywnymi murami obronnymi i położoną obok wioską. Wszystko to zbudowane zostało wokół starożytnego Bożego Gaju oraz występujących tu gorących źródeł. Wody z nich krążą w rurach znajdujących się w ścianach zamku, ocieplając go, co czyni Winterfell bardziej komfortowym od innych twierdz Północy i jest ogromną zaletą w trakcie srogich zim. Wewnątrz murów, kompleks składa się z kilkudziesięciu dziedzińców i małych otwartych przestrzeni. Tam odbywają się treningi z bronią i szkolenia. Na wewnętrznym dziedzińcu, znacznie starszym niż inne, ćwiczy się łucznictwo. Znajduje się on obok zburzonej wieży. Wewnątrz Winterfell znajduje się wewnętrzny zamek z Wielką Siedzibą. Maestrem zamku był Luwin, który opiekował się również krukami. Zbrojmistrzem, a potem również kasztelanem był Rodrik Cassel. Zarządcą całego grodu był Vayon Poole, a kapitanem straży Jory Cassel. 6.6 Ród Starków Dom Stark z Winterfell - jeden z wielkich rodów i główny szlachecki ród z Północy; w dawnych czasach jego członkowie rządzili jako Królowie Północy, a po Podboju jako Namiestnicy Północy. Ich rodową siedzibą jest Winterfell, starożytny zamek. Herbem Starków jest szary wilkor na białym tle, a ich dywizą Nadchodzi Zima - które ma być przestrogą, a nie przechwałką, takWesteros jak hasła wielu innych rodów. Kilkoro członków rodu Stark jest głównymi POV w powieści. Herbem Starków jest szary wilkor na białym jak śnieg polu. Wilkor jest znacznie większy od zwykłego wilka. Jest również od niego znacznie inteligentniejszy. Większość mieszkańców Siedmiu Królestw uważa je za stworzenia mityczne, jak smoki. Mylą się bardzo, bo wilkory istnieją, a Dzicy i Lud Północy mogą to potwierdzić. Wilkor występuje w heraldyce familii Starków. Na samym początku opowieści dzieci Starków znajdują sześć Wilkorów i nadają im następująe imiona:
Ich dewiza brzmi Nadchodzi Zima. Przedstawiciele tego rodu mają czarne włosy i szare oczy. Od wieków szczątki Starków chowa się w krypcie pod Winterfell. Rodową twierdzą Starków jest położone w sercu Północy Winterfell. Według legendy zamek został zbudowany przez Brandona Budowniczego, pierwszego króla zimy. Są bardzo specyficznym rodem. Jako jedyni w Westeros nie mają kata i sami wymierzają sprawiedliwość. Co jakiś czas goszczą na zamku jednego ze swych poddanych (niezależnie od jego statusu społecznego). Wierzą w Starych Bogów. Swoich zmarłych chowają w kryptach pod Winterfell. Mieczem rodowym jest Lód, wykonany z valyriańskiej stali, który został wykuty przez Pierwszych Ludzi. Lord Eddard wziął go ze sobą do Królewskiej Przystani, gdzie został mu odebrany, a potem zniszczony z rozkazu Tywina Lannistera, który przetopił miecz na dwa mniejsze. Jeden dał swemu starszemu synowi, a drugi swemu wnukowi. Ród Starków został założony około osiem tysięcy lat temu przez Brandona Budowniczego, legendarną postać z Ery Herosów. Z czasem podporządkował on sobie całą Północ. Członkowie rodu Starków są potomkami Pierwszych Ludzi; wciąż kultywują ich tradycje i wyznają Starych Bogów oraz samodzielnie wymierzają sprawiedliwość. Od kiedy Brandon Budowniczy zbudował Mur, Starkowie są również przyjaciółmi braci z Nocnej Straży - od tysięcy lat wysyłają tam ludzi, by strzec budowli chroniącej Westeros przed atakiem Innych. W przeszłosci 13 Starków było Lordami Dowódcami Nocnej Straży. Udało im się też odeprzeć kilka wielkich inwazji Dzikich - takich jak wtedy, gdy ród Stark i chorążowie rodu Umber pokonali Królów za Murem. Wielu Starków przywdziewało czerń, by bronić Muru. W ciągu kilku tysiącleci Starkowie byli niekwestionowanymi władcami Północy, a ich głównymi przeciwnikami byli Boltonowie z Dreadfortu - ci przysięgli im wierność 1000 lat temu. Wywołali oni powstanie, które zdusił król Harlon Star zdobywając ich rodową siedzibę Dreadfort. Natomiast król Jon Stark przepędził piratów z Białego Noża i w ujściu rzeki wybudował Wilczy Barłóg. Ta twierdza i miasto, które budowano wokół niego, Biały Port, często było przyznawane synom i wnukom Królów Północy, a także ich chorążym, w końcu jednak oddane zostało Manderlym - domowi wygnanemu z Reach, których Starkowie przygarnęli i dali ziemie. Syn króla Jona, Rickard, pokonał króla z mokradeł i poślubił jego córkę, przyłączając Przesmyk do ziem Północy i czyniąc ród Reed podwładnymi Starków. Karstarkowie wyodrębnili się z rodu Starków, kiedy Karlon Stark, brat panującego króla, pomógł stłumić rebelię i za jego usługi przyznano mu twierdzę Karhold. Przez lata byli prostu Starkami z Karholdu i w koncu zmienili nazwisko na Karstark. Wreszcie Mormontowie otrzymali Niedźwiedzią Wyspę, kiedy król Rodrik Stark wygrał ją w zapasach z Żelaznymi Ludźmi. Ostatnim Królem Północy był Torrhen Stark, który ukląkł przed Aegonem Zdobywcą w czasie jego Podboju. Od tego czasu Starkowie władali Północą jako Namiestnicy Północy i Lordowie Winterfell. W czasie wielkiej rady 101 LA w Harrenhal pozostała sprawa sukcesji po schorowany królu Jaehaerysie I Targaryenie. Dom Stark i ich chorążowie poparli pretensje do tronu najstarszej wnuczki Starego Króla, Rhaenys Targaryen, jednak rada poparła wnuka Viserysa I Targaryena. W czasie wojny domowej nazywanej Tańcem ze Smokami, lord Cergan Stark dołączył do Czarnych. Popierał pretensje do tronu Rhaenyry Targaryen i zapewnił jej poparcie całej Północy, sam jednak nie wziął udziału w walkach. Starkowie w czasie pierwszej rebelii Blackfyre'ów pozostali neutralni. W roku 184 LA na Siedem Królestw nastąpiła inwazja Dzikich pod wodzem króla za Murem Raymunda Rudobrodego, jednak w tym czasie władzę na Północą sprawował lord Willam Stark, który wezwał swe chorągwie i ruszył do walki z Dzikimi. Otrzymawszy pomoc od swego chorążego lorda Harmonda Umbera, zaatakował Dzikich, w wyniku bitwy zginął jednak lord Willam, którego ścięto. Po jego śmierci jego młodszy brat Artos Stark zwany Nieubłaganym, przejął dowództwo nad armią Północy i rozgromił armię Dzikich, zabijając samego Raymunda i jego synów. W czasie panowania króla Aerysa I Targaryena wzrosła niezwykła aktywność Żelaznych Ludzi, który zaczęli napadać całe wybrzeże Westeros, w tym również Kamienny Brzeg. Lord Winterfell Beron Stark postanowił walczyć z Żelaznymi Ludźmi na własną rękę: W tym celu sprzymierzył z lordem Casterly Rock, ponieważ Starkowie nie posiadali floty wojennej od czasów króla Brandon Podpalacza, a Lannisterowie rozpoczęli jej budowę. Beron w tym czasie zbierał armie na lądzie, by broniła jego ziem. Około 213 LA dom Stark stanął przed trudną sprawą sukcesji, lord Beron powoli dogorywał od ran zadanych mu przez Żelaznych Ludzi oraz zbuntowanego lorda ze Skagos. Cztery wdowy po lordach spierały się, kto ma zostać dziedzicem, pretendentów do dziedzictwa było około 10. W czasie poprzedzającym wydarzenia z czasów rebelii władcą Północy był lord Rickard Stark. Uważany, jak wszyscy Starkowie, za przyjaciół Nocnej Straży. Miał poślubić bardzo daleką krewną Lyarrę Stark, córkę Rodrika Starka i Aryi Flint. Lyarra urodziła mu trzech synów: Brandona (262AL), Eddarda (263AL), Benjena i córkę Lyannę (LA 267). W tym czasie maester Winterfell Walys Flovers namówił i przekonał lorda Rickarda do zwiększenia stosunków z Południem. Pierwszym ruchem Rickarda było wysłanie swego syna Eddarda do Doliny Arrynów pod opiekę lorda Orlego Gniazda, Jona Arryna. Tam również przebywał na wychowaniu młody lord Końca Burzy, Robert Baratheon. Kolejnym krokiem Rickarda było małżeństwa jego dzieci, pierwsze jego najstarszego syna i dziedzica, Brandona, z lady Catelyn Tully, córką lorda Hostera Tully'ego. Jego syn przebywając na wychowaniu u Ryswellów miał romans z lady Barbrey Ryswell, ale Rickard nie zezwolił na ich ślub. Swą córkę Lyannę postanowił wydać za przyjaciela Eddarda, Roberta Baratheona. W czasie, kiedy syn króla Aerysa II Targaryena, Rhaegar Targaryen porwał córkę lorda Północy, Lyannę Stark, jej ojciec Rickard Stark i brat Brandon Stark udali się do stolicy, aby wyjaśnić to nieporozumienie. Szalony Król kazał spalić ich obu żywcem. Czyn ten i żądanie głów Eddarda Starka i Roberta Baratheona od Jona Arryna wywołały rebelię. Eddard, który został wtedy lordem Północy, udał się do Winterfell, gdzie wezwał swoje chorągwie. W czasie podroży o mało nie zginął, jednak udało mu się dotrzeć na Północ. Zbierając armię, Eddard pozostawił Północ pod opieką swego młodszego brata Benjena jako lorda. Po przebyciu Przesmyku Stark skierował się w stronę Kamiennego Septu, gdzie po klęsce armii Roberta w Końcu Burzy, która była próbą połączenia armii Baratheonów z armiami Starków, Arrynów i Tullych, Robert ukrył się w Kamiennym Sepcie. Kiedy do miasta wkroczyły oddziały wierne królowi Aerysowi pod wodzą Królewskiego Namiestnika lorda Jona Conningtona, w tym samym czasie do miasta wkroczył lord Eddard i pozostali rebelianci, Robert wyszedł z ukrycia, przejął dowództwo na buntownikami i zwyciężył lorda Conningtona, który uciekł z pola walki. Po zwycięstwie armia rebeliantów stanęła nad Tridentem; lord Hoster Tully zgodził się dołączyć do buntu pod warunkiem, że Eddard poślubi narzeczoną swego brata. Ten przystał na warunek i poślubił lady Catelyn Tully, a jego opiekun i przybrany ojciec Jon Arryn poślubił siostrę Catelyn, Lysę Tully. Podczas nocy poślubnej Eddard spłodził swego pierwszego syna, a po dwóch tygodniach spędzonych z żoną opuścił ją, aby dalej walczyć przeciwko Szalonemu Królowi. Siły Północy odegrały znaczącą rolę w bitwie nad Tridentem, w wyniku której śmierć poniósł następca tronu, książę Rhaegar Targaryen. Dowódca buntu, Robert Baratheon, został poważnie ranny, dlatego dowództwo nad siłami buntowników przejął Eddard, który miał ich poprowadzić do stolicy. Kiedy jednak lord Eddard przybył do stolicy, ta została już zajęta przez lorda Tywina Lannistera, który przyłączył się do rebelii po stronie Roberta, a dzieci księcia Rhaegara i jego żona zostali zabici przez ludzi Tywina. Oburzony tym lord Stark zarządził, by ukarać Lannisterów, a Jaimego, który zabił króla Aerysa, pozbawić białego płaszcza i odesłać na Mur. Jednak Robert, który nienawidził Targaryenów, twierdził, że Jaime nie popełnił żadnej zbrodni. Wściekły Eddard porzucił przyjaciela i udał się na południe, gdzie jeszcze trwały walki, zakończył oblężenie Końca Burzy i przekonał lorda Mace'a Tyrella do ugięcia kolan, następnie pojechał do Dorne, by znaleźć swą siostrę. Udało mu się to i znalazł ją w Wieży Radości, gdzie smoczy książę pozostawił ją po opieką trzech znakomitych gwardzistów, lorda dowódcy ser Gerolda Hightowera, ser Oswella Whenta i ser Arthura Dayne, Nedowi zaś towarzyszyło sześciu jego ludzi i przyjaciół, lord Strażnicy Nad Szarą Wodą z Howland Reed, lord Willam Dustin, kapitan straży przybocznej Martyn Cassel, ser Mark Ryswell, człowiek z górskich klanów Theo Wull i dawny giermek jego brata Ethan Glover. W wyniku potyczki zginęli wszyscy prócz Neda i lorda Reeda, Eddard jednak nie był w stanie pomóc swojej siostrze, która była umierająca. Przed śmiercią obiecał spełnić jej prośbę (jej treść pozostaje nieznana). Śmierć Lyanny pogodziła Roberta i Eddarda. Ned po śmierci siostry kazał zburzyć wieżę, a wszystkich walczących pochować na zaburzonych kamieniach. Po zakończeniu rebelii Lord Eddard wrócił na Północ przywożąc ze sobą swą żonę i dwóch synów, Robba Starka (LA 283) i bękarta, Jona Snow (LA 283). Po zakończeniu rebelii jego brat Benjen Stark z nieznanych bliżej powodów postanowił wstąpić do Nocnej Straży. Przez wiele lat piął się do góry w hierarchii Straży, aż w końcu został Pierwszym Zwiadowcą, przez lata nie porzucił jednak swego brata, z którym wspólnie planował zasiedlenie Nowego Daru oraz obsadzenie opuszczonych zamków na Murze. Ned cieszył się niezwykłą popularnością wśród swoich poddanych i chorążych, był bardzo ceniony przez Górskie Klany. Wszyscy chorążowie byli mu bezgranicznie oddani, prócz wdowy po lordzie Dustine, lady Barbrey Ryswell, która miała za złe Eddardowi, że po śmierci jej męża nie odwiózł jej kości lorda Willama. Po śmierci Martyna Eddard uczynił nowym kapitanem straży jego syna Jory'ego Cassela, a jego wuja ser Rodrika Cassela zbrojmistrzem. Przez kilka nastepnych lat Ned zajmował się głównie doglądaniem Północy i wychowywaniem swoich dzieci. Lord Eddard walczył przeciwko rebelii Greyjoy'ów, a po zwycięstwie zabrał do Winterfell jedynego żyjącego syna Balona Greyjoya - Theona, jako zakładnika i wychowanka. Nastąpiły spokojne lata, a Ned doczekał się jeszcze dwóch córek, Sansy (LA 286) i Aryi (LA 289) oraz synów, Brana (LA 291) i Rickona (LA 295). Po śmierci Królewskiego Namiestnika Jona Arryna, król Robert zdecydował się wyruszyć na Północ, by poprosić swego dawnego przyjaciela o objęcie stanowiska namiestnika. Kiedy król z królową, jej braćmi i całym orszakiem dotarł do Winterfell, Robert poza posadą namiestnika zaproponował lordowi Starkowi połączenie przez małżeństwo rodów Baratheonów i Starków. Najstarszy syn króla Roberta, Joffrey Baratheon, miał poślubić Sanse. Wtedy do Winterfell przyleciał kruk z wiadomością od lady Lysy Arryn, wdowy po Jonie Arrynie i siostry Catelyn. Z listu wynikało, że to Lannisterowie, rodzina spowinowacona z Baratheonami, zamordowała Arryna i że królowi grozi niebezpieczeństwo. Eddard w końcu za namową swej żony i chęcią poznania prawdy zgodził się na propozycje króla. Wraz z nim do stolicy mieli się udać córki Eddarda i Bran, zas Robb i Rickon mieli zostać na Północy, Rickon dlatego, że był za młody, a Robb, że miał władać Północą pod nieobecność ojca. Pod kategorycznym żądaniem żony Ned niechętnie zgodził się, by Jon Snow wstąpił do Nocnej Straży. Najważniejszą boczną gałęzią Starków są lennicy Winterfell - Karstarkowie, władający Karholdem. George R.R. Martin wspomina też o Greystarkach mających siedzibę w Wilczym Barłogu. Oprócz nich Starkowie z Winterfell mogą mieć dalekich krewnych w innych miejscach Północy, prawdopodobnie w Białym Porcie i w Barrowton. Przyszłość Rodu Starków pod koniec Tańca ze Smokami stoi pod znakiem zapytania. Młody Wilk nie żyje, Bran i Rickon są uważani są za martwych, Jon Snow jest czarnym bratem (jednak został potajemnie legitymizowany na Starka i dziedzica Robba). Arya szkoli się w Braavos, podczas gdy fałszywa Arya Stark przebywa w Winterfell wraz ze swoim mężem, bękartem Ramsayem Snow. Littlefinger przetrzymuje Sansę w Orlim Gnieździe, planując zdobyć dla niej tron. Król Stannis Baratheon planuje oddać Winterfell Arnolfowi Karstarkowi, jednak po jego zdradzie los Winterfell nadal jest nie pewny. Wszystko rozegra się w grze o tron. |
|
|
| Liczba wszystkich komentarzy: 0 | |