Thorin II Dębowa Tarcza – krasnolud, król plemienia Durina, organizator wyprawy do Ereboru, syn Thráina II, brat Frerina i Dís, wnuk Thróra i piąty król pod Górą.

Thorin urodził się za panowania swojego dziadka Thróra, jako syn następcy tronu Ereboru Thráina. Kiedy miał 54 lata na Erebor napadł smok Smaug. Zniszczył on królestwo, a krasnoludowie musieli udać się na wygnanie.

Thorin brał dział w bitwie w dolinie Azanulbizar. W czasie walki pękła jego tarcza, do obrony użył więc gałęzi drzewa, dlatego też nadano mu przydomek Dębowa Tarcza.

Następnie, w 2802 roku, w wraz ojcem i grupą współplemieńców, osiedlił się w górach Ered Luin, po dłuższej już wędrówce po Eriadorze. W 2845 roku Thorin, po zaginięciu Thráina, objął przywództwo nad plemieniem. Był wtedy "(...) krasnoludem wspaniałej i dumnej postawy, lecz nie rwał się, by opuścić Eriador. Pracował tam (...) i zdobył trochę mienia, plemię jego rozrosło się (...)." Jednak w ciągu kolejnych lat Thorin coraz częściej myślał o dokonaniu zemsty na smoku i odzyskaniu zagrabionych bogactw.

15 marca 2941 roku Thorin spotkał w Bree, lub na szlaku wiodącym do tej miejscowości, Gandalfa Szarego. Po krótkiej rozmowie, w której krasnolud wspomniał o swoim pragnieniu powrotu do dawnej siedziby, razem udali się do Ered Luin. W wyniku narad z czarodziejem, Thorin postanowił podjąć tajemną wyprawę do Ereboru. W związku z tym zabrał ze sobą tylko dwunastu towarzyszy. W Shire dołączył do nich jeszcze hobbit Bilbo Baggins, mimo iż Thorin początkowo niechętnie się do niego odnosił i zabrał ze sobą tylko na usilne nagabywania Gandalfa.

Po pokonaniu Smauga, Thorin ogarnięty żądzą złota, odmówił mieszkańcom Esgaroth wzięcia części skarbu, choć ten prawnie nie należał do krasnoludów. W związku z tym ludzie z Esgaroth i elfy z Mrocznęj Puszczy, rozpoczęli oblężenie Samotniej Góry, Thorin postawił ludziom z miasta na jeziorze warunki, mieli odprawić armię elfów z powrotem do puszczy i samemu odejść z pod Góry rozpoczynając handel z krasnoludami. Przywódca ludzi z Esgaroth, i zabójca smoka Bard, nie zgodził się i kontynuował oblężenie.

Thorin już w tym czasie za pomocą kruków porozumiał się ze swym krewnym Dáinem Żelazną Stopa władającym Żelaznymi Wzgórzami, aby ten sprowadził armię pod górę, Thorin który pożądał tylko bogactw był gotów stoczyć bitwę i zagłodzić się w Ereborze, byle tylko nie oddać złota ludziom.

Zaniepokojony uczestnik jego wyprawy Bilbo Baggins, nie chciał dopuścić do przelewu krwi i zabrał najcenniejszą rzecz rodu Durina, liczącą się więcej iż cały skarb dla Thorina, Arcyklejnot i oddał go ludziom i elfom, a ci użyli go jako karty przetargowej w rokowaniach, Thorin zgodził się dostarczyć zapłatę ludziom jednak wygnał z góry Bilba który przyznał się do kradzieży klejnotu.

Kiedy rozpoczął się atak goblinów i wargów, krasnoludy połączyły swe siły z elfami, ludźmi z Esgaroth i orłami, by rozegrać Bitwę Pięciu Armii. Thorin został w niej śmiertelnie ranny, w ostatnich chwilach swego życia chciał spotkać się z Bilbem, i pogodził się z nim na łożu śmierci. Pogrzebano go wraz z Arcyklejnotem, nazwanym Sercem Góry i jego mieczem.Wraz z nim zginęli jego siostrzeńcy Kili i Fíli pochowano ich razem z wujkiem. Po jego śmierci władzę nad odrodzonym królestwem pod Górą przejął jego najbliższy krewniak Dáin II Żelazna Stopa.

Gimli – krasnolud, syn Glóina z plemienia Durina, członek Drużyny Pierścienia, uczestnik Wojny o Pierścień, przyjaciel Legolasa, jedyny krasnolud, który popłynął do Amanu.

Kiedy Jedyny Pierścień trafił do Rivendell, Gimli wraz z ojcem udali się do domu Elronda by zasięgnąć rady. Obaj wzięli udział w naradzie, gdzie Gimli dołączył do Drużyny Pierścienia. Po przejściu przez Morię dotarli do Lothlórien. Gimli był pierwszym Krasnoludem od czasów przebudzenia się Balroga w kopalniach, który wkroczył na teren królestwa Galadrieli i Celeborna. Przed opuszczeniem Lothlorien prosił o kosmyk jej lśniących włosów. Od tego czasu Galadriela droczyła się z nim nazywając go "Powiernikiem kosmyka".

Kiedy drużyna się rozpadła Gimli, Legolas i Aragorn ruszyli tropem Uruk-hai,  którzy porwali hobbitów Merry'ego i  Pippina. Razem z towarzyszami dotarł do Fangornu. Tam spotkali się z Gandalfem Białym. Czarodziej zabrał ich do Edoras w królestwie Rohanu, by z ich pomocą odczarować króla Théodena, którego umysł zatruł Saruman.

Wziął udział w Bitwie o Rogaty Gród (zwaną też bitwą o Helmowy Jar). Wówczas zabił czterdziestu trzech podwładnych Sarumana, czym prześcignął Legolasa z wynikiem czterdziestu dwóch zabitych wrogów.

Gimli, wraz z Legolasem i Aragornem przeszedł Ścieżką Umarłych. Razem z armią Umarłych walczył w Bitwie na Polach Pelennoru, a później w Bitwie pod Morannonem.

Po upadku Saurona dostał w posiadanie Błyszczące Jaskinie w Helmowym Jarze i wraz z licznymi pobratymcami założył tam nowe krasnoludzkie królestwo - Aglarond. Po śmierci króla Elessara w 120 roku Czwartej Ery, wyruszył wraz z Legolasem na Zachód i został pierwszym krasnoludem, który stanął na brzegach Amanu.

Słowo Gimli pochodzi z języka staronordyckiego i oznacza najprawdopodobniej ‘ogień’. W przeciwieństwie do imion wielu innych krasnoludów, Gimli nie jest imieniem żadnej z postaci z sag, lecz nazwą dworu znajdującego się w Asgardzie.

Durin l – Krasnolud, pierwszy król Plemienia Durina i pierwszy władca Khazad-dûm. Był najstarszym z siedmiu ojców krasnoludzkiego plemienia, stworzonych przez Aulëgo (jednego z Valarów). Spał on samotnie, aż do dnia w którym zbudził się jego lud. Wtedy przybył on do doliny Azanulbizar. Założył siedzibę w jaskiniach na wschodnim zboczu Gór Mglistych, gdzie ciągu lat powstało Khazad-dûm. Żył bardzo długo, tak że zaczęto go nazywać Durinem Nieśmiertelnym. W końcu jednak zmarł, jak się zdaje przed początkiem Pierwszej Ery.

Jego potomkowie z Rodu Durina przez kolejne wieki rządzili królestwem i plemieniem (wśród nich byli Thorin II Dębowa Tarcza i Dáin II Żelazna Stopa).

Jako że w rodzie tym przychodzili na świat niekiedy monarchowie niezwykle podobni do swego przodka, Krasnoludy wierzyły, iż to sam Durin I powraca do życia. Takie przypadki miały miejsce siedmiokrotnie.

Durin III – krasnolud, król Plemienia Durina i władca Khazad-dûm. Był potomkiem i jednym z następców Durina Nieśmiertelnego. Za jego rządów Krasnoludy utrzymywały przyjazne stosunki z Elfami z Eregionu. Ponoć to właśnie Durin III otrzymał od złotników z Gwaith-i-Mírdain jeden z Siedmiu Pierścieni. Podczas wojny elfów z Sauronem (1695 – 1701), udzielił wsparcia przyjaciołom – jego poddani (wraz z grupą Elfów z Lothlórien) zaatakowały wojska Władcy Ciemności od tyłu, dzięki czemu Elrond zdołał schronić się w Imladris (1697 rok). Krasnoludy zaś obroniły się przed odwetem Saurona, wycofując się w porę i zamykając za sobą bramy kopalni.

Potomkiem i jednym z następców Durina III był Durin IV.

Durin VI – Krasnolud, król plemienia Durina i władca Khazad-dûm. Był potomkiem i jednym z następców Durina Nieśmiertelnego. Za jego czasów Krasnoludy, poszukując złóż mithrilu pod górą Caradhras, uwolnili przypadkiem z podziemnej kryjówki Balroga, który wkrótce potem zabił Durina VI. Jego następcą był Náin I.

Durin VII Ostatni - ostatni znany król krasnoludów z plemienia Durina, jednocześnie ostatni król, który, jak wierzono był wcieleniem Durina I. Durin VII żył w Czwartej Erze. Za jego czasów krasnoludy powróciły do wolnej już od Balroga Morii.

Thráin II (ur. 2644r. Trzeciej Ery, zm. 2850r. Trzeciej Ery) - władca z rodu Durina, czwarty król pod Górą (na wygnaniu). Syn Thróra, ojciec Thorina II Dębowej Tarczy, Dís i Frerina. Większość życia spędził na wygnaniu. Siedziba jego została zajęta przez Smauga. Zmarł w niewoli Saurona, który odebrał mu ostatni z krasnoludzkich Pierścieni Władzy.

Wychował się w Ereborze. Gdy smok Smaug napadł na siedzibę krasnoludów, Thráinowi i jego ojcu, udało się ocalić życie, uciekając tajnym przejściem. Tułał się następnie z garstką współplemieńców po Śródziemiu, póki osiedlili się w Dunlandzie. Thrór przed wyruszeniem do Morii dał synowi ostatni z Siedmiu Pierścieni krasnoludów.

Po śmierci ojca, zamordowanego przez orka Azoga, Thráin poprowadził krasnoludów do wojny odwetowej z orkami. W wyniku ran odniesionych podczas decydującej Bitwy w dolinie Azanulbizar stracił wzrok w jednym oku i ciężko okulał. Mimo zwycięstwa krasnoludowie nie powrócili do Morii, bowiem nadal czyhał tam Balrog. Thráin powiódł więc swoich poddanych do Ered Luin i tam osiadł.

Powoli zaczęło im się powodzić. Jednak pod wpływem Pierścienia Thráina zaczęła dręczyć żądza złota. Potajemnie  wyruszył wraz z garstką towarzyszy do Ereboru. Przez całą długą drogę tropili go słudzy Czarnoksiężnika, atakowali orkowie i wargowie. W końcu, w Mrocznej Puszczy, Thráin został pojmany i uprowadzony do Dol Guldur, a jego towarzysze powrócili z niczym do domu. Torturowano go i odebrano Pierścień, po czym pozostawiono w lochu.

Przypadkowo odnalazł go Gandalf Szary, który dostał się do twierdzy Czarnoksiężnika. Krasnolud przekazał mu mapę i klucz do tajemnego wejścia do Ereboru, po czym zmarł.

Thrór (ur. 2542r. TE, zm. 2790r. TE) - władca Ered Mithrin oraz całego Plemienia Durina, trzeci Król pod Górą. Syn Dáina I, brat Fróra i Gróra, ojciec Thráina II. Był władcą Ereboru podczas napaści smoka Smauga na królestwo w 2770 r. TE. Zginął w Morii z ręki orka Azoga w 2790r. TE.

Urodził się i wychował w Ered Mithrin. Królem został po śmierci ojca Dáina I i brata Fróra, zabitego przez smoka w 2589 roku. Już rok później krasnoludowie, zagrożeni przez kolejne bestie, opuścili Góry Szare. Thrór poprowadził większość z nich do Ereboru, dawnej siedziby swego plemienia. Podczas gdy jego jego brat Grór ruszył na Żelazne Wzgórza i tam załorzył swoją sidzibę.

Za jego rządów państwo krasnoludów, zwane Królestwem pod Górą, rozkwitało, a jego mieszkańcy żyli w wielkim dostatku. Thrór utrzymywał przyjazne stosunki zarówno z bratem Grórem, władcą Żelaznych Wzgórz, jak i z ludźmi z Dale i Esgaroth oraz z Elfami z Leśnego Królestwa w Mrocznej Puszczy. Okres świetności trwał do 2770 roku. Wtedy to na Erebor napadł Smaug, skuszony bogactwami krasnoludów. Thrór, wraz ze swym synem Thráinem, zdążył uratować się jako jeden z ostatnich, bowiem uciekł tajemnym przejściem. Wraz z garstką współplemieńców i rodziną wnukiem Thorinem i Frerinem oraz wnuczką Dís, tułał się po różnych częściach Śródziemi, aż osiedlili się w Dunlandzie.

W 2790 roku Thrór dał synowi ostatni z Siedmiu Pierścieni oraz mapę i klucz do tajnego wejścia do Ereboru. Wraz z przyjacielem Nárem ruszył ku Przełęczy Czerwonego Rogu. Monarcha postanowił wrócić do dawnej siedziby Plemienia Durina, Morii. Mimo ostrzeżeń i nalegań Nára, Thrór po dotarciu w pobliże Morii nie zrezygnował z zamiaru ruszenia w głąb kopalni, co przypłacił życiem. Zginął zabity przez Azoga, przywódcę orków. Zabójca odrąbał królowi głowę i na czole wypalił runami swe imię. Później poćwiartował ciało i rzucił je na pastwę padlinożernych ptaków. Śmierć Thróra była przyczyną rozpętania Bitwy w dolinie Azanulbizar, którą rozpoczął Thráin II, a skończyła się ona pomstą krasnoludów i śmiercią Azoga.

Balin (ur. 2763 TE zm. 10 grudnia 2994 TE) – krasnolud z królewskiego rodu Durina, oraz syn Fundina i brat Dwalina. Przez krótki czas władał starożytna siedzibą krasnoludów, Morią.

Urodził się i wychował w Ereborze. Udało mu się przeżyć napaść smoka Smauga (2770 rok). Następnie tułał się wraz z grupą krasnoludów pod wodzą Thróra, po całym Śródziemiu, aż osiedlili się w Dunlandzie. Być może brał udział w wojnie z orkami. Od 2802 roku mieszkał w Ered Luin.

Był krewnym i bliskim towarzyszem królów plemienia Durina, Thráina II i Thorina Dębowej Tarczy. Brał więc udział w tragicznej wyprawie Thráina do Ereboru, która zakończyła się niepowodzeniem i zaginięciem monarchy. W 2941 roku wyruszył ponownie do Samotnej Góry, tym razem wraz z Thorinem i jego towarzyszami. Właśnie podczas tej wyprawy poznał i szczególnie zaprzyjaźnił się z hobbitem Bilbem Bagginsem. Tak jak wszyscy towarzysze Thorina walczył w Bitwie Pięciu Armii. W odnowionym Królestwie pod Górą zajmował niewątpliwie wysoką pozycję. Odwiedził Bilba w Shire w 2949 roku i być może czynił to później.

W 2989 roku, ulegając sugestiom licznych współplemieńców, Balin stanął na czele znacznej grupy krasnoludów, którzy ruszyli do Morii. Pragnął na nowo zasiedlić siedzibę przodków i odnaleźć ostatni z Siedmiu Pierścieni. Początkowo odnosił sukcesy – wyparł Orków z kopalni i rozpoczął tam intensywne prace. Przybrał też tytuł Władcy Morii. Piastował jednak tę godność tylko pięć lat.

Balin zginął podczas przechadzki nad Jeziorem Zwierciadlanym, przeszyty strzałą z łuku orka. Pochowano go w Komnacie Mazarbul. Jego towarzysze, wśród nich Ori, wkrótce potem ponieśli śmierć, wybici przez orków.

Członkowie Drużyny Pierścienia, wędrując przez Morię, trafili do tej sali i odkryli grobowiec Balina. Z zapisek odnalezionej Księgi Mazarbul poznali też jego tragiczne losy.

Azaghâl – Krasnolud, władca Belegostu. Był wielkim wojownikiem i utrzymywał przyjazne stosunki z Elfami. Miał w posiadaniu Smoczy Hełm wykonany przez Telchara, który jednak podarował Maedhrosowi w podzięce za uratowanie życia, w trakcie napadu Orków. Przystał do Ligi Maedhrosa. Na czele swych poddanych dzielnie walczył w bitwie Nirnaeth Arnoediad. Podczas walki został powalony przez Glaurunga, lecz przed śmiercią zranił bestię tak poważnie nożem, iż smok uciekł z pola walki. Czyn ten przyniósł Azaghâlowi wielką, pośmiertną sławę.

Dwalin (ur. 2772 TE – zm. 91 CE) – krasnolud z rodu Durina. Młodszy syn Fundina i brat Balina.  Jego wygląd opisano inaczej w książce i filmie. W "Hobbicie" ma błękitną brodę, zazwyczaj zatkniętą za złoty pas.

Urodził się podczas tułaczki krasnoludów, które uciekły z Ereboru zajętego przez Smauga (2770 rok). Być może brał udział w wojnie z orkami. Od 2802 roku mieszkał w Ered Luin. Wziął udział w nieszczęśliwej wyprawie Thráina II do Ereboru. Wyruszył do Samotnej Góry ponownie wraz z Thorinem Dębową Tarczą i dwunastoma jego towarzyszami (jako pierwszy dotarł do norki hobbita w dzień zebrania). Podczas tej wyprawy poznał Bilba Bagginsa. Walczył w Bitwie Pięciu Armii. W odnowionym Królestwie pod Górą zajmował niewątpliwie wysoką pozycję. Podczas Wojny o Pierścień najpewniej walczył w bitwie o Dale.

Dáin II Żelazna Stopa – (ur. 2767 rok TE – zm. 17 marca 3019 roku TE) – krasnolud, władca Żelaznych Wzgórz, król Plemienia Durina w latach 2941 – 3019 i szósty Król pod Górą. Był synem Náina. Urodził się w Żelaznych Wzgórzach. Mimo młodego (jak na krasnoluda) wieku wziął udział w wojnie z orkami (2793–2799). W bitwie w dolinie Azanulbizar (2799 rok) zabił wodza orków, Azoga. Czyn ten przyniósł mu wielką sławę. W 2805 roku, po śmierci dziadka Gróra (ojciec jego bowiem zginął w bitwie o Azanulbizar), Dáin został władcą Żelaznych Wzgórz. Spokojnie władał tam, aż do 2941 roku. Wtedy to na wieść o odnowieniu przez Thorina II, Królestwa pod Górą, i zabica smoka Smauga, pośpieszył do Ereboru, gotów zbrojnie wspomóc krewniaka w konflikcie z ludźmi i elfami o bogactwa smoka Smauga. Jednak w obliczu najazdu orków przyłączył się do wcześniejszych przeciwników i walczył w Bitwie Pięciu Armii.

Po śmierci Thorina, to Dáin został nowym Królem pod Górą, jako że był prawowitym spadkobiercą Durina również stanął na czele plemienia Durina. Sprawiedliwie podzielił się bogactwami smoka z ludźmi i elfami. Dáin okazał się znakomitym i mądrym monarchą. Przekazał Bardowi I Łucznikowi jedną czternastą skarbu smoka, jako że był pełno prawnym spadkobiercą Giriona, władcy Dale. Za jego rządów nastąpił ponowny rozkwit Ereboru, a krasnoludowie żyli w wielkim dostatku. Utrzymywał on przyjaźń z królami Dale, następcami Barda I Łucznika, czyli z jego synem Bainem i jego wnukiem Brandem. W 2989 roku niechętnie zezwolił Balinowi członkowi królewskiej rodu Durina, na wyprawę do Morii. Podczas Wojny o Pierścień Dáin nie ugiął się przed groźbami wysłanników Saurona. W 3019 roku, gdy Dale zaatakowała północna armia Mordoru, wsparł króla Branda. Mimo sędziwego wieku, Dáin niezwykle bohatersko walczył w bitwie o Dale, lecz niestety poległ w tej batalii, razem ze swym sojusznikiem królem Dale Brandem. Jego synem był Thorin III Kamienny Hełm. Monarcha nosił przydomek Żelazna Stopa, niewątpliwie z powodu wielkiej wytrzymałości fizycznej.

Glóin (ur. 2783 TE, zm. 15 CE) – Krasnolud z Rodu Durina.

Był synem Gróina i bratem Óina. Urodził się najpewniej w Dunlandzie. Być może brał udział w wojnie z orkami. Od 2802 roku zamieszkiwał w górach Ered Luin.

Wziął udział w wyprawie Thorina Dębowej Tarczy do Ereboru w 2941 roku. Poznał wtedy Bilba Bagginsa. Glóin walczył w Bitwie Pięciu Armii. Pośród Krasnoludów w odnowionym królestwie zajmował zapewne wysoką pozycję. W 3018 roku przybył do Rivendell. Podczas pobytu tam spotkał się z Frodem. Jako przedstawiciel swego plemienia razem z synem Gimlim uczestniczył w Naradzie u Elronda. Najpewniej podczas Wojny o Pierścień walczył w bitwie o Dale.

Fíli (ur. 2859 TE, zm. 23 listopada 2941 TE) - krasnolud z rodu Durina.

Urodził się w Ered Luin, gdzie spędził większość życia. Był synem Dis (siostra Thorina II) i krasnoluda nieznanego z imienia. Miał młodszego brata imieniem Kíli.

Razem z bratem był wychowywany przez surowego wuja Thorina.

Wraz z bratem wyruszył na wyprawę Kompanii Thorina do Ereboru. Wtedy poznał Bilba Bagginsa. Kíli i Fíli byli najmłodszymi uczestnikami tej wyprawy i dlatego wykorzystywano ich do najcięższych zadań.

Bracia zginęli w Bitwie Pięciu Armii. Zostali pochowani u boku Thorina II Dębowej Tarczy w jaskiniach Samotnej Góry.

W książce jest bardzo podobny do brata, tak samo jak on jest przystojny i ma żółtą brodę. Ubrany był w niebieski kaptur, srebreny pas oraz dźwigał worek z narzędziami i łopatą. Natomiast w filmie przedstawiono go jako niebieskookiego blondyna z warkoczykami we włosach i wąsach.

Kíli (ur. 2864 TE, a zm. 23 listopada 2941 TE) - krasnolud z rodu Durina.

Urodził się w Ered Luin, gdzie się wychował i spędził większość życia. Był młodszym bratem Fíliego. Jego matką była Dís natomiast imię jego ojca nie jest znane. Był wychowywany z bratem przez wuja Thorina.

Uczestniczył w wyprawie organizowanej przez Thorina do Samotnej Góry. Wraz z bratem byli najmłodsi na tej wyprawie, przez to ich wuj Thorin II Dębowa Tarcza nakazywał właśnie im wykonanie wielu trudnych zadań.

W filmie Hobbit: Pustkowie Smauga Kíli zakochuje się w elfce Tauriel, która jest naczelniczką strażników z Mrocznej Puszczy. Podczas ucieczki w beczkach, młody krasnolud zostaje postrzelony przez Bolga zatrutą strzałą z Dol Guldur. Dociera z Kompanią do Miasta Na Jeziorze. Zamiast wyruszyć z innymi do Samotnej Góry zostaje w Esgaroth w domu Barda razem z Fíli, Oin i Bofurem aby opatrzeć ranę. Kiedy miasto atakują Orkowie, w samą porę pojawili się Tauriel i Legolas. Tauriel leczy Kílego.

Zginął w Bitwie Pięciu Armii broniąc rannego Thorina przed orkami. Został pochowany u boku Thorina w jaskiniach Samotnej Góry.

W książce Kíli jest przedstawiony jako przystojny, młody krasnolud z żółtą brodą i długim nosem. Podobnie jak Fíli miał niebieski kaptur, srebrny pas oraz dźwigał worek z narzędziami i łopatą. Natomiast w filmie ma brązowe oczy i włosy, oraz lekki zarost.

Ori (ur. ? - zm. w grudniu 2994 TE) – krasnolud z rodu Durina. Brat Doriego i Noriego. Mieszkał przez długi czas w Ered Luin.

Uczestniczył w wyprawie Thorina II Dębowej Tarczy do Ereboru. Poznał wtedy Bilba Bagginsa. Walczył w Bitwie Pięciu Armii. Wśród krasnoludów w odnowionym Królestwie pod Górą zajmował zapewne wysoką pozycję. W 2989 TE wyruszył wraz z Balinem i jego towarzyszami do Morii. Poległ zabity przez orków, jako jeden z ostatnich członków krasnoludzkiej kolonii, broniących do końca Sali Mazarbul. Większość zapisków z Księgi Mazarbul jest właśnie autorstwa Oriego.

Jego imię jest słowem z języka staro-nordyckiego (Ori – rozwścieczony). Jest to imię jednego z karłów wymienianych w Völuspie, jednej z pieśni zawartych w Eddzie poetyckiej.

Bofur (ur. ? zm. ?) – krasnolud, nie pochodzący z plemienia Durina, choć bardzo z nim związany, a w szczególności z Thorinem II Dębową Tarczą. Jego bratem był Bombur, kuzynem zaś Bifur.

W 2941 TE wszedł w skład jego kompanii, która miała dotrzeć do zajętej przez Smauga Samotnej Góry, poznał tam Bilba Bagginsa. Wyprawa osiągnęła skutek i krasnoludom udało się przejąć Erebor. W następnych latach Bofur zamieszkiwał w odnowionym królestwie, zmarł prawdopodobnie na początku Czwartej Ery. Walczył w Bitwie Pięciu Armii .

Bifur (ur. przed 2809 TE - w 3018 TE jeszcze żył) - Krasnolud, kuzyn Bofura i Bombura. Był członkiem kompanii Thorina Dębowej Tarczy.W czasie wyprawy walczył włócznią a niekiedy własną głową. Po 2941 TE roku mieszkał w Ereborze. Uczestniczył w Bitwie Pięciu Armii.

W filmie "Hobbit" w rolę Bifura wcielił się William Kircher. Ma on w filmie wbite w czoło resztki topora.

Bombur (ur. ? roku TE, zm. po 3017 roku TE) - krasnolud, kuzyn Bifura i brat Bofura. Był potomkiem mieszkańców Morii lecz nie był potomkiem Durina.

Razem z bratem i kuzynem należał do Kompanii Thorina. Spośród towarzyszy wyprawy do Samotnej Góry, Bombur odznaczał się nieprzeciętnie dużą tuszą. Podczas przeprawy przez Mroczną Puszczę wpadł do zaczarowanej rzeki, potrącony przez jelenia i zapadł w śpiączkę, podczas której często śnił o jedzeniu. Musieli go wtedy nieść członkowie wyprawy dopóki się nie zbudził.W czasie wyprawy podjął się zadania kucharza więc dźwigał mnóstwo rondli,noży,chochli i rożen.Mimo swojej wagi wierny krasnoludzkim korzeniom zawsze rzucał się do walki aby bronić rodaków.

Po Bitwie Pięciu Armii osiadł w Ereborze, gdzie tak utył, że potrzeba by sześciu młodych krasnoludów, aby go unieść. Nie wiadomo czy dożył oblężenia Ereboru w 3019 roku TE.

Óin (ur. 2774 TE, zm. grudzień 2994 TE) – krasnolud z Plemienia Durina, syn Gróina, brat Glóina, członek Kompanii Thorina. Urodził się już po ataku Smauga na Erebor. Był członkiem Kompanii Thorina II Dębowej Tarczy i walczył w Bitwie Pięciu Armii. Wziął też udział w wyprawie Balina do Morii, gdzie zginął porwany przez Czatownika. Mimo, że Óin jest bohaterem książki "Hobbit, czyli tam i z powrotem", a ponadto jego postać wielokrotnie jest wspominana w innych dziełach, o krasnoludzie tym wiadomo stosunkowo mało.

Óin urodził się 2774 roku TE jako pierworodny syn Gróina. Imię prawdopodobnie otrzymał po Óinie, królu Ereboru w latach 2238 - 2488 TE. W chwili przyjścia na świat ojciec Óina miał 103 lata Krasnolud narodził się i dorastał w trudnym dla swojego ludu okresie tułaczki, po tym jak został on wygnany z Ereboru przez smoka Smauga. Kiedy Óin miał 9 lat urodził się jego brat Glóin, późniejszy ojciec Gimliego. Nie wiadomo, czy bracia brali udział w wojnie krasnoludów z orkami z Morii, która zakończyła się 2799 roku TE bitwie w Dolinie Azunalbizar. Prawdopodobnie potem wraz z resztą rodu Óin odszedł w góry Ered Luin. Tam w 2923 roku TE w wieku 252 lat zmarł jego ojciec Gróin.

Bardzo trudny okres tułaczki przedłużał się, a chęć zemsty na Smaugu i odzyskania ojczyzny i zrabowanych bogactw coraz bardziej rosła w krasnoludach. W 2941 roku TE król Plemienia Durina Thorin II Dębowa Tarcza z pomocą czarodzieja Gandalfa zorganizował wyprawę do Ereboru. Óin wraz z Glóinem postanowili wziąć w niej udział. Poza tym do kompanii przystąpili inni krasnoludowie: Balin i Dwalin, bracia stryjeczni Óina, Fíli, Kíli, Dori, Nori, Ori, Bifur, Bofur oraz Bombur. Do drużyny dołączył też hobbit Bilbo Baggins. Kompania w towarzystwie czarodzieja wyruszyła z Hobbitonu 27 kwietnia. W relacji Bilba mało jest informacji o Óinie w czasie wędrówki. Pierwszy etap wędrówki do Rivendell był spokojny i tylko spotkanie z trzema trollami go zakłóciło. Gandalf na jakiś czas odłączył się od reszty, a pod jego nieobecność wszyscy, włącznie z Óinem wpadli w zasadzkę trolli. Przed śmiercią uchował ich jedynie powrót czarodzieja i śmierć wrogów w raz z nastaniem dnia. Po kilkunastodniowym pobycie w Rivendell kompania ruszyła w Góry Mgliste. Przeprawa przez nie była bardzo niebezpieczna, drużyna bowiem dostała się do niewoli goblinów. Tutaj również uratował ją Gandalf. Po przeprawie przez Wielka Rzeką z pomocą Wielkich Orłów drużyna zatrzymała się na pewien czas u Beorn. Do jego domu krasnoludy wchodzili parami: Óin wszedł razem ze swoim bratem Glóinem. Dalsza droga wiodła traktem elfów przez Mroczną Puszczę. Kompania wędrowała już bez towarzystwa Gandalfa przez prawie miesiąc. Pod koniec sierpnia wędrowcy zboczyli ze ścieżki. 23 sierpnia elfowie schwytali Thorina, a dzień później resztę kompanii zaatakowały wielkie pająki. Krasnoludów wyswobodził Bilbo, ale wkrótce potem dostali się oni do niewoli u elfów. Jedynie hobbit, korzystając z Pierścienia zdołał ujść przed nimi. Wszyscy zostali uwięzieni w jaskiniach Thranduila. Przebywali tam do końca września. W końcu z pomocą Bilba uciekli ukryci w beczkach po winie, spławianych Leśną Rzeką do Esgaroth. Po krótkim pobycie w mieście wyruszyli ku Ereborowi. Wkrótce doszło śmierci Smauga, potem zaś do Bitwy Pięciu Armii, w której połączone siły krasnoludów, ludzi i elfów rozgromiły armię goblinów pod wodzą Bolga. Óin, podobnie jak reszta kompanii Thorina wziął udział w starciu. Po bitwie, w której zginął Thorin oraz Fíli i Kili podzielono łupy. Óin otrzymał swoją część i brał udział w odbudowie królestwa.

Óin za swoją część łupu wybudował dom w Ereborze. Mieszkał tam prawie 50 lat i niewątpliwie cieszył się poważaniem. Był to czas rozkwitu królestwa pod rządami Dáina II Żelaznej Stopy.

W 2989 roku część krasnoludów namówiło Balina do zorganizowania wyprawy do Morii. Król niechętnie na to zezwolił. Wkrótce liczna grupa pod wodzą Balina wyruszyła w kierunku dawnej ojczyzny plemienia Durina. Óin także do niej dołączył, a poza tym, spośród członków dawnej kompanii Thorina, w wędrówce do Morii wziął udział Ori. Wkrótce krasnoludowie dotarli do celu i przez pierwsze lata zaczęli oczyszczać Khazad-dûm z orków. Zaczęto spisywać kronikę, w której notowano poczynania krasnoludów. Po przeszło dwóch latach Balin ogłosił się władcą Morii. Wybrał na swoją siedzibę Komnatę Mazarbul. Wkrótce po tym odnaleziono złoża mithrilu. Niebawem jednak dobra passa się zakończyła. Orkowie zaczęli coraz częściej atakować krasnoludów. Wielu z nich schodziło z Gór Mglistych. 10 grudnia 2994 roku TE poległ zastrzelony przez orka Balin. Coraz więcej wrogów napierało na Morię. Wkrótce zajęli Most Durina. Óin postanowił podjąć desperacką próbę ucieczki. Kiedy tylko wyszedł przez zachodnią bramę został pochwycony i porwany przez Czatownika - potwora, który zagnieździł się w pobliskim jeziorze. Wzmianka o jego śmierci zawarta została w Księdze Mazarbul. Jego los, podobnie jak los całej Morii pozostawał nieznany, aż dotąd, kiedy Drużyna Pierścienia dotarła do Morii.

Thorin III Kamienny Hełm – (ur. 286 r. TE - ?) krasnolud, syn Daina II Żelaznej Stopy. Był siódmym Królem pod Górą, władcą Żelaznych Wzgórz oraz Królem Plemienia Durina. Brał udział w naradzie u Elronda w TE. Po naradzie powrócił do Ereboru, lecz wkrótce Samotna Góra została zatakowana przez siły sprzymierzeńców Saurona. Później odbyła się bitwa pod Dale, w której pokonano armię Dale oraz poległ ojciec Thorina, Dain. Wtedy Thorin został władcą Ereboru i razem z mieszkańcami Dale skrył się Ereborze. Tam bronił się do upadku Saurona. Po klęsce sił Mordoru razem z Bardem II zaatakował wspólnie wrogów i zwyciężył. Po tych wydarzeniach Dale zostało odbudowane, Thorin związał się sojuszem z Zjednoczonym Królestwo Arnoru i Gondoru.