Dúnedainowie (sin. Ludzie z zachodu; l.p. Dúnadan) lub Ludzie z Westernesse – lud ze stworzonej przez J.R.R. Tolkiena mitologii Śródziemia.

Dúnedainowie byli Númenorejczykami[http://rockmetal-nibyl.ucoz.pl/blog/numenor/2014-10-18-1024], którzy przeżyli zatopienie przez Valarów Númenoru w 3319 roku Drugiej Ery, spowodowane złamaniem przez króla Ar-Pharazôna [1] zakazu Valarów i jego przybyciem do Amanu[http://rockmetal-nibyl.ucoz.pl/blog/aman/2014-10-17-1020].

Upadek Númenoru przetrwały dwie grupy, które wyodrębniły się za rządów króla Tar-Ancalimona[2]: Czarni Númenorejczycy oraz Elendili, którzy prowadzeni przez Elendila[3] dotarli do Eriadoru i założyli dwa królestwa: Gondor oraz Arnor. Po upadku Arthedainu część z zamieszkujących go Dúnedainów zostało Strażnikami Północy. Z czasem Dúnedainowie zmieszali się z miejscową ludnością, co (oprócz zepsucia moralnego samych Dúnedainów) spowodowało z czasem m.in. skrócenie ich życia. Dúnedainowie używali języków Westron i sindarin.

Byli potomkami mieszkańców Númenoru, którzy w Drugiej Erze powrócili do Śródziemia.

Osiedlili się w Umbarze i innych dawnych koloniach Númenoru, położonych dalej na południu. Za panowania Ar-Pharazôna ulegli wpływom Saurona, ówczesnego doradcy królewskiego. Sprzeciwiali się Valarom i zaczęli kultywować wiarę w Wielką Ciemność, oddając boską cześć Melkorowi. Trzech spośród Czarnych Númenorejczyków było Nazgûlami[4].

W Trzeciej Erze występowali pod nazwą Korsarzy z Umbaru [5] i atakowali wybrzeża Gondoru, zanim w 993 roku nie zostali pokonani przez króla Eärnila I [6] i ostatecznie rozproszeni w 1050 roku po nieudanym oblężeniu Umbaru, za panowania króla Hyarmendacila I [7].

Jednym z nich był prawdopodobnie Rzecznik Saurona [8], który pertraktował u wrót Morannonu z przedstawicielami Armii Zachodu.

W grze komputerowej Władca Pierścieni: Wojna na Północy przedstawicielem tej grupy miał być główny antagonista, Agandaûr.

Było to jedno z dwóch stronnictw, na jakie podzielili się Númenorejczycy.

Wierni, w przeciwieństwie do Ludzi Króla, nadal przyjaźnie odnosili się do Eldarów oraz żywili szacunek i posłuszeństwo wobec Valarów. Stanowili zdecydowaną mniejszość wśród ludności Númenoru. Zamieszkiwali głównie zachodnie obszary wyspy, zwłaszcza okolice miasta Andúnië. Kultywowali dalej naukę i posługiwanie się językami elfów[http://rockmetal-nibyl.ucoz.pl/blog/elfy_cz_1/2014-10-13-999], quenyą i sindarinem. Przez cały czas pozostawali lojalni wobec monarchów, którzy jednak nie podzielali ich przekonań. Wiernych, nazywanych też Przyjaciółmi Elfów, tak samo jak pozostałych Dúnedainów trawił lęk przed śmiercią.

Przedstawiciele tego stronnictwa, jeśli opuszczali Númenor, zwykle podróżowali na północne obszary Śródziemia. Ich głównym portem był tam Pelargir. Udzielali też wtedy pomocy elfom Gil-galada [9] w walce przeciw Sauronowi.

Począwszy od rządów Ar-Adûnakhôra, Wierni musieli już tylko potajemnie posługiwać się elfickimi językami. Jeden z kolejnych władców, Ar-Gimilzôr, bardzo wrogo odnosił się do Przyjaciół Elfów. Karał ich za potajemne przyjmowanie Eldarów z Tol Eressëi i używanie ich mowy. Większość Wiernych nakazał przenieść się na wschodnie ziemie Númenoru, w okolice Rómenny, gdzie otoczono ich ścisłą kontrolą. Wielu Przyjaciół Elfów zaczęło na zawsze opuszczać ojczystą wyspę i osiedlać się na północy Śródziemia. Lepsze czasy dla Wiernych nastały za rządów Tar-Palantira, który podzielał ich przekonania i usiłował zmienić złe postępowanie większości Númenorejczyków. W czasie panowania Ar-Pharazôna, następcy Palantira, przywódcą stronnictwa był Amandil, książę Andúnië. Gdy Sauron, przebywając w niewoli w Númenorze, zyskał (w 3265 roku Drugiej Ery) wpływ na monarchę i większość Dúnedainów, z czasem rozpoczęły się wielkie prześladowania Wiernych. Wielu spośród nich, oskarżonych fałszywie o spiskowanie i trucicielstwo, zabijano jako ofiary w Świątyni Melkora. Resztki Wiernych wraz z Elendilem i jego synami Isildurem oraz Anárionem, zdołały uciec przed Upadkiem Númenoru (3319 rok) do Śródziemia, gdzie założyli nowe królestwa: Arnor i Gondor.

Po upadku Númenoru oni sami określali się mianem Wygnańców.

Byli potomkami Wiernych, którzy osiedlili się w Arnorze.

Wśród nich liczną grupę stanowili Strażnicy Północy. W Trzeciej Erze po upadku Arthedainu, prowadząc surowy tryb życia, strzegli Eriadoru przed orkami[http://rockmetal-nibyl.ucoz.pl/blog/ork/2014-10-15-1006] oraz dzikimi i złymi zwierzętami. Szczególną opieką otaczali Shire, zwłaszcza w okresie bezpośrednio poprzedzającym Wojnę o Pierścień.

Chociaż chronili ziemie Eriadoru, lud tej krainy uważał ich za ludzi obcych i nieprzyjaznych. Niewiele osób wiedziało, kim byli Strażnicy, ani skąd pochodzili. Ich wodzami byli spadkobiercy rodu Isildura.

Isildur to postać ze stworzonej przez J.R.R. Tolkiena mitologii Śródziemia.

Był to jeden z wielkich władców ludzi z przeszłości Śródziemia, wywodzący się spośród Dúnedainów z Númenoru. Sojusznik elfów, razem z nimi walczył w wojnie z Sauronem. To właśnie Isildur odebrał Pierścień[http://rockmetal-nibyl.ucoz.pl/blog/pierscien_jedyny/2014-10-31-1102] Władcy Ciemności. Odległym potomkiem tego bohatera był Aragorn, członek Drużyny Pierścienia [http://rockmetal-nibyl.ucoz.pl/blog/druzyna_pierscieni/2014-10-26-1072] .

Isildur pojawia się w Silmarillionie i Niedokończonych opowieściach. Bardzo często wspominają o nim różne postacie z Władcy Pierścieni. Liczne informacje na jego temat znajdują się w Dodatkach do trzeciego tomu tej powieści.

Dúnadan, urodzony w Númenorze w 3209 roku Drugiej Ery, zginął w Śródziemiu, 4 października 2 roku Trzeciej Ery.

Był starszym synem Elendila. Współrządząc z bratem, Anárionem, był drugim królem Gondoru. Panował przez sto dwadzieścia trzy lata. Po śmierci ojca został Najwyższym Królem Arnoru, zwierzchnim władcą Północnego i Południowego Królestwa Númenorejczyków.

Tak jak ojciec należał do stronnictwa Wiernych, podczas gdy królestwem władał Ar-Pharazôn, omamiony przez Saurona. Wtedy to Isildur, w młodym wieku według długości życia Dúnedainów, dokonał wielkiego czynu – uratował ostatni owoc starodawnego królewskiego drzewa Nimloth (z którego później w Śródziemiu wyrosło Białe Drzewo)[10], nim na rozkaz monarchy zostało spalone. Uciekł przed zatopieniem wyspy (3319 rok), płynąc do Śródziemia, na czele trzech statków (jego ojciec miał cztery, a brat jeszcze dwa).

Isildur, wraz z Anárionem, wylądował na południu, gdzie obaj założyli jedno z Królestw Númenorejskich na Wygnaniu – Gondor (3320 rok). Wspólnie rządzili państwem ze stolicy w Osgiliath, a swego ojca uznawali za pierwszego władcę Gondoru i zwierzchnika, noszącego tytuł Najwyższego Króla. Domeną samego Isildura było Ithilien, położone na wschodnim brzegu Anduiny, zaś główną siedzibą Minas Ithil [4].

W 3429 roku Sauron zaatakował te tereny i zdobył Minas Ithil. Isildur, wraz z rodziną, uciekł w dół Anduiny, po czym udał się na północ, do Elendila. Po zawarciu przez niego przymierza z Gil-galadem, władcą elfów, uczestniczył w wyprawie na Mordor. Walczył wtedy w bitwie na Dagorlad (3434 rok) i brał udział w oblężeniu Barad-dûr (3434 – 3441).

W trakcie ostatniej walki na stokach Góry Przeznaczenia stał u boku swego ojca. Gdy Sauron zabił Elendila i Gil-galada, Isildur złamanym mieczem Narsilem, odciął Jedyny Pierścień z dłoni Władcy Ciemności, pokonując go. Jednak nie zniszczył magicznego klejnotu, co radzili mu Elrond i Círdan, tylko zabrał go ze sobą, traktując Pierścień jako okup za śmierć ojca i brata. W ten sposób, jak się okazało, militarne zwycięstwo nad Sauronem stało się tylko częściowym triumfem.

Po zwycięstwie Isildur przybrał tytuł Najwyższego Króla. Przebywał w Gondorze dwa lata, umacniając królestwo i przygotowując bratanka, Meneldila, do objęcia władzy w tym państwie. Sporządził wówczas dokument, w którym opisał wygląd Pierścienia. Tekst ten popadł w zapomnienie wśród ludzi, lecz w ciągu Trzeciej Ery, odnaleziony został przez Sarumana[http://rockmetal-nibyl.ucoz.pl/blog/saruman_bialy/2014-10-20-1040] i Gandalfa[http://rockmetal-nibyl.ucoz.pl/blog/gandalf_szary/2014-10-20-1043], którzy poszukiwali informacji o klejnocie Saurona.

Przed opuszczeniem Południowego Królestwa, Isildur na górze Amon Anwar usypał grób i pomnik swemu ojca, a w Minas Anor zasadził nowe Białe Drzewo, na pamiątkę brata.

Pod koniec 2 roku Trzeciej Ery wyruszył na północ, do Arnoru, by objąć tam bezpośrednie rządy. W czasie marszu wschodnim brzegiem Anduiny, w okolicach pól Gladden, został zaatakowany przez orków[http://rockmetal-nibyl.ucoz.pl/blog/ork/2014-10-15-1006]. Doszło do bitwy, w której zginęli prawie wszyscy żołnierze króla. On sam usiłował ocalić życie, niewidzialny dzięki Pierścieniowi, lecz gdy płynął rzeką, klejnot zsunął mu się z palca. Orkowie zobaczyli Isildura i zabili go strzałami z łuków.

Szczątki monarchy najprawdopodobniej odnaleźli wysłannicy Sarumana, około 2851 roku Trzeciej Ery, kiedy poszukiwali Pierścienia w okolicach pól Gladden. Przenieśli je do Isengardu[http://rockmetal-nibyl.ucoz.pl/blog/isengard/2014-10-20-1039], gdzie z rozkazu czarodzieja zostały spalone w jednym z pieców, po zabraniu wartościowych przedmiotów, jakie jeszcze zachowały się przy Isildurze.

Tron w Arnorze objął najmłodszy syn Isildura, Valandil, bowiem jego starsi bracia, Elendur, Aratan i Ciryon, zginęli wraz z ojcem na polach Gladden.

Isildur był dumnym i energicznym władcą, niewątpliwie bardzo odważnym. Jednak to za jego sprawą nie zniszczono Jedynego Pierścienia, przez co Sauron mógł powrócić.

Imię Isildur pochodzi z języka quenya i znaczy w tej mowie Miłujący księżyc (ewentualnie Oddany księżycowi). Również jego godło było związane z tym ciałem niebieskim, bowiem przedstawiało księżyc w nowiu.

W ekranizacji Władca Pierścieni, w reżyserii Petera Jacksona, Isildura zagrał Harry Sinclair. Generalnie występuje tylko w filmie Drużynie Pierścienia, pojawiając się w pierwszych scenach, które przedstawiają początkowe losy magicznego klejnotu.

Isildur uczestniczy w bitwie z wojskami Mordoru na stokach Góry Przeznaczenia i jest świadkiem śmierci Elendila, którego ciosem maczugi zabija Sauron. Zrozpaczony, rzuca się do ciała ojca. W tym momencie staje nad nim Sauron. Isildur chwyta Narsila, lecz Władca Ciemności łamie ostrze miecza. Gdy wyciąga ku niemu rękę, by go zabić, syn Elendila złamanym mieczem zadaje mu cios i odcina palec z Pierścieniem – Sauron zostaje pokonany. W kolejnej scenie, po zabraniu Pierścienia, widać jak Isildur, na czele konnego oddziału, przemierza las, lecz niespodziewanie zostaje zaatakowany przez orków. Po chwili widać ciało monarchy, przebite strzałami, niesione przez prąd rzeki.

W dalszej części filmu Isildur pojawia się w retrospektywnej scenie, przy okazji rozmowy Elronda z Gandalfem. Tuż po pokonaniu Saurona, Elrond zabiera Isildura do wnętrz Góry Przeznaczenia. Tam namawia go, by zniszczył Pierścień, lecz syn Elendila, uwiedziony mocą klejnotu, odmawia i odchodzi. Wypowiada wówczas swoją jedyną kwestię w całym filmie: No.

W wersji reżyserskiej filmu (wydanej na DVD) rozszerzona została jedynie scena śmierci Isildura: krótko pokazano walkę jego żołnierzy z orkami, próbę ucieczki monarchy przez rzekę, zsunięcie się Pierścienia z jego palca i orków strzelających z łuków do widocznego już władcy.

Tolkien przedstawia ich jako ubranych w zielone lub szare płaszcze bez ozdób, spięte na ramieniu klamrami w kształcie srebrnych sześciopromiennych gwiazd i długie, skórzane buty. Jeździli na mocnych koniach o szorstkiej sierści.

Zwani byli także Dúnedainami Północy.

Dúnedainowie z Gondoru byli potomkami Wiernych, stanowili trzon ludu Gondoru.

Wśród nich wyróżniali się Strażnicy Ithilien. Były to oddziały partyzanckie Gondoru utworzone przez namiestnika Denethora II zlokalizowane w Północnym Ithilien. Strażnicy mieli za zadanie szkodzić orkom i utrudniać okupowanie prowincji. Mieli wiele kryjówek (m.in. Henneth Annûn) przygotowanych wcześniej na rozkaz namiestnika Túrina II dla jego wojsk. Podczas Wojny o Pierścień Strażnikami dowodził młodszy syn Denethora II, Faramir.

Do formacji Strażników należeli jedynie potomkowie ludzi zamieszkujących Ithilien przed od 2901 rokiem Trzeciej Ery. Wtedy to mieszkańcy tej prowincji uciekli przed ustawicznymi napadami orków z Mordoru.

Strażnicy mieli zielone i brunatne ubrania, nosili także rękawice i maski, a na głowy zarzucali kaptury. Uzbrojeni byli we włócznie, miecze i długie łuki.

Gondorczycy to lud ze stworzonej przez J.R.R. Tolkiena mitologii Śródziemia.

Informacje na jego temat pojawiają się we Władcy pierścieni.

Jest to ogólne miano całej ludności królestwa Gondoru. Mieszkańcy tego państwa nie byli jednorodni pod względem pochodzenia, w związku z czym można podzielić ich pod tym względem na trzy grupy.

Pierwszą z nich, stosunkowo najmniej liczną, stanowili czystej krwi Dúnedainowie. Wśród nich byli przedstawiciele dynastii królewskiej (Linii Południowej) oraz najmożniejszych rodów szlacheckich, takich jak książęta Dol Amrothu czy Ród Húrina, dynastia namiestników Gondoru. Jednak z biegiem czasu długość życia tych Dúnedainów uległa pewnemu skróceniu, w porównaniu do ich pobratymców z dawnego Arnoru.

Drugą grupę stanowili ci mieszkańcy Gondoru, którzy pochodzili od dawnej ludności zamieszkującej te obszary w Drugiej Erze, lecz w swoich żyłach mieli również krew Númenorejczyków. Byli oni szczególnie liczni w Minas Tirith i okolicach tego miasta oraz w Belfalas.

Trzecia grupa to Gondorczycy pochodzący tylko od dawnych mieszkańców dolin w Ered Nimrais. Zaliczano do nich ludzi z Lossarnach czy też górali z Lamedonu. Sporo mieszkańców królestwa było też potomkami Nortów, którzy osiedlali się w Gondorze zwłaszcza po wojnie domowej z XV wieku Trzeciej Ery (tzw. Waśń Rodzinna).

Podczas Wojny o Pierścień, w końcu Trzeciej Ery, językiem większości mieszkańców Gondoru była Wspólna Mowa. Zresztą właśnie w Południowym Królestwie przetrwał w najczystszym starym stylu i najpiękniejszym brzmieniu. Niektórzy spośród Gondorczyków znali i posługiwali się sindarinem.

Denethor II to postać ze stworzonej przez J.R.R. Tolkiena mitologii Śródziemia.

Denethor został 26. namiestnikiem rządzącym Gondorem w 2984 TE po śmierci swojego ojca Ectheliona II. Denethor znany był ze swojej dumy, mądrości i odwagi. Sprzeciwiał się przekazaniu korony królestwa prawowitemu spadkobiercy. W 2976 roku ożenił się z Finduilas z Dol Amroth, urodziło im się dwóch synów: w 2978 roku Boromir, a w 2983 Faramir. Po śmierci żony Denethor zamknął się w sobie i unikał kontaktów z ludźmi. Gdy wzmocniły się siły Saurona, zaczął korzystać z palantíru, poznał jego zamiary, ale jego serce opanowały siły ciemności. Po śmierci ukochanego syna Boromira, władca oszalał. Przed śmiercią przyjął na służbę Peregrina Tuka. W szaleństwie niemal doprowadził do śmierci rannego Faramira, sam jednak 15 marca 3019 roku zginął, dokonując samospalenia. Mimo niechlubnej śmierci pozostał w pamięci poddanych jako władca silny, odważny i mądry.

Imię Denethor pochodzi z sindarinu. Znaczy w tej mowie gibki i smukły.

Boromir to syn namiestnika Gondoru (Denethora ll), członek Drużyny Pierścienia i brat Faramira. Wojownik znany ze swej siły i umiejętności.

Wysoki mężczyzna o twarzy otwartej i szlachetnej, włosach ciemnych i szarych oczach, które spoglądały dumnie i surowo. Jego odzież i obuwie świadczyły o tym, że przybył konno, i istotnie, chociaż strój był bogaty, a płaszcz oblamowany futrem, to przecież widać było na nich ślady podróży. W łańcuchach ze srebra osadzony był pojedynczy biały kamień; długie włosy spływały w puklach na ramiona. przez pierś powieszony był róg, spoczywający teraz na kolanach mężczyzny. Oto jest Boromir człowiek z południa. 

Urodził się w 2978 roku Trzeciej Ery. Gdy miał 10 lat zmarła mu matka. Od najmłodszych lat pasjonował się walką, w przeciwieństwie do swojego brata Faramira. Jako najstarszy syn namiestnika nosił Róg Gondoru.

Latem 3018 roku, Boromir dowodził obroną Osgiliath, która zakończyła się powodzeniem.

Niedługo po obronie Osgiliath, Boromir wyruszył do Rivendell w celu rozwiązania zagadki, którą on i jego brat usłyszeli we śnie. Ten sen brzmiał:

” Znajdź miecz, który był złamany, Imladris kryją go jary. Tam lepsza znajdzie się rada Niźli Morgulu czary. Tam też się znak ukaże, Że bliska już jest godzina... Lśni zguba Isildura – Niziołek się nie ugina.''

Gdy dotarł na miejsce wziął udział w Naradzie u Elronda. Namawiał innych do użycia Jedynego Pierścienia przeciwko Sauronowi, czemu jednak stanowczo sprzeciwiła się reszta uczestników narady. Mimo że nie zmienił swojego zdania do jej końca dołączył do Drużyny Pierścienia.

Wraz z Drużyną przeszedł przez Morię i dotarł do Lothlórien, gdzie Galadriela podarowała mu złoty pas. Po przepłynięciu pewnego odcinka Anduiny zatrzymali się w Amon Hen. Tam Boromir usiłował odebrać Pierścień Frodowi, jednak nie udało mu się to, a Hobbit uciekł.

Kiedy Drużyna rozbiegła się w jego poszukiwaniu, Boromira, Merry'ego i Pippina zaatakowali Uruk-hai. Zdołali zabić go w Bitwie na Amon Hen i porwać hobbitów. Aragorn, Legolas i Gimli złożyli jego ciało w łodzi z Lórien, która popłynęła z prądem Anduiny.

Faramir (ur. w 2983 roku Trzeciej Ery, zm. w 82 roku Czwartej Ery)) – postać ze stworzonej przez J.R.R. Tolkiena mitologii Śródziemia. Dúnadan z Gondoru, młodszy syn namiestnika Denethora II i Finduilas z rodu książąt Dol Amrothu, brat Boromira, członka Drużyny Pierścienia. Uczestnik Wojny o Pierścień, późniejszy namiestnik Gondoru.

Był to szlachetny człowiek. W przeciwieństwie do Boromira potrafił się oprzeć pokusie zagarnięcia Pierścienia.

Pojawia się w jej kolejnych częściach Władcy Pierścieni: Dwóch Wieżach i Powrocie Króla. Więcej informacji na jego temat zawierają też Dodatki do trzeciego tomu oraz tom dwunasty Historii Śródziemia.

Wcześnie, bowiem już w 2988 roku, zmarła ich matka i odtąd obaj bracia wychowywali się tylko pod opieką ojca.

Faramir był człowiekiem szlachetnym, rozważnym, miłośnikiem wiedzy i muzyki, a także znawcą ludzkich umysłów. Z wyglądu bardzo podobny do brata – wysoki, silny, o ciemnych włosach i szarych oczach – zdecydowanie różnił się jednak od niego usposobieniem, bardziej łagodnym. Nie cenił też walki dla niej samej. Jak sam stwierdził:

„Wojna jest nieuchronna, skoro trzeba bronić życia (...); ale nie kocham lśniącego miecza za ostrość (...) strzały za jej chyżość ani żołnierza za wojenną sławę. Kocham tylko to, czego bronią miecze, strzały i żołnierze: kraj ludzi z Númenoru.”

Gondorczycy często przez to oceniali Faramira jako mniej odważnego od Boromira, lecz w rzeczywistości dorównywał mu męstwem. Nieraz tego dowiódł, dowodząc strażnikami Ithilien i zyskując oddanie wielu żołnierzy.

Stosunki Faramira z Boromirem były jak najlepsze.

„Bracia jednak kochali się szczerze od dzieciństwa (...). Później też nie powstała między nimi nigdy zazdrość ani rywalizacja o łaski ojcowskie i o pochwały ludzkie.”

Gorzej natomiast układały się relacje między Faramirem a ojcem, któremu często nie odpowiadało łagodne usposobienie młodszego syna, a także przyjaźń łącząca go z Gandalfem Szarym. Denethor zresztą wyżej zwykł cenić Boromira.

Imię Faramir jest formą mieszaną języków quenya i sindarin i prawdopodobnie znaczy Klejnot wśród myśliwych.

U boku swego brata walczył w pierwszej bitwie o Osgiliath (20 czerwca 3018 roku). W przeddzień tej batalii Faramir miał proroczy sen, który nakazywał poszukiwanie Imladris w celu rozwiązania zagadki Zguby Isildura. Sen ten powtarzał mu się kilkakrotnie, ale ostatecznie to Boromir wymógł na nim i na ojcu, że sam wyruszy w tę podróż. Faramir pozostał więc w Gondorze.

Dnia 26 lutego 3019 roku dobiegł go odległy głos Wielkiego Rogu, w który dął Boromir, walcząc po raz ostatni z orkami pod Amon Hen. Trzy dni później zobaczył w okolicy Osgiliath łódź niosącą ciało swego brata.

Wkrótce potem (1 marca) Faramir wyruszył z Minas Tirith na wyprawę zwiadowczą do Ithilien. Na czele oddziału strażników udało mu się rozbić kolumnę Haradrimów, sojuszników Saurona, maszerujących do Czarnej Bramy.

Tego samego dnia, 7 marca, spotkał zdążającego do Mordoru Froda Bagginsa, Sama Gamgee oraz Golluma. Obu hobbitów zabrał ze sobą do tajnego schronu Henneth Annûn. Faramir dowiedział się co niesie Frodo, bowiem Sam wyjawił mu to przez przypadek w rozmowie. Syn Denethora oparł się jednak pokusie Pierścienia. Rozumiejąc wagę misji Froda, zdecydował się złamać rozkaz namiestnika, nakazujący mu wszystkich obcych prowadzić do Minas Tirith i wypuścił hobbitów, wraz z pojmanym przez strażników Gollumem, spod swojej pieczy, zaopatrzywszy ich w żywność oraz podróżne laski, wykonane z drzewa lebethron, ulubionego materiału gondorskich cieśli.

W obliczu rozpoczęcia przez Saurona ataku musiał wraz z ludźmi wycofać się do Minas Tirith. Na przedpolu stolicy zaatakowały go Nazgûle na skrzydlatych bestiach [4], lecz uratowany został przez Gandalfa Białego. Po powrocie do miasta stawił czoło gniewowi Denethora. W rozmowie z nim i Gandalfem Faramir opowiedział o spotkaniu z Frodem. Jego ojciec, rozgoryczony śmiercią Boromira, bardzo gwałtownie zareagował na to, że syn pozwolił odejść hobbitom, uważając, że przez to Pierścień wpadnie w ręce Saurona.

Następnego dnia Denethor wysłał syna do Osgiliath, by bronił ruin miasta i innych wysuniętych placówek, muru Rammas Echor i Strażnic na Grobli, aby tam przyjąć pierwszy impet uderzenia wroga i opóźnić jego pochód pod mury Minas Tirith. Trzeciego dnia walk Faramir i jego żołnierze rozpoczęli odwrót przez pola Pelennoru. Wróg miał dziesięciokrotną przewagę liczebną i jedynie wypad kawalerii księcia Imrahila umożliwił niedobitkom bezpieczne dotarcie do miasta.

W potyczce pod murami miasta Faramir, walcząc z jednym z Południowców, został ugodzony strzałą. Dostał następnie wysokiej gorączki, której nic nie mogło uśmierzyć.

„Wszystko się tutaj razem sprzysięgło: utrudzenie, ból z powodu ojcowskiej niełaski, rana, a co najgorsze tchnienie Ciemnych Sił.”

Denethor poniewczasie przypomniał sobie o miłości do syna. Widząc go, jak się zdawało, bliskiego śmierci, namiestnik załamał się. Ogarnięty szaleństwem i rozpaczą (był przekonany o nieuchronnej klęsce), próbował go razem ze sobą spalić żywcem w grobowcu. Faramir został uratowany dzięki Beregondowi, Pippinowi i Gandalfowi, jednak jego ojciec popełnił samobójstwo.

Z Czarnego Tchnienia uzdrowił go Aragorn, którego też Faramir pozdrowił jako króla Gondoru. Podczas rekonwalescencji w Domach Uzdrowień młody namiestnik spotkał i pokochał z wzajemnością księżniczkę Rohanu, Éowinę.

Po zwycięstwie nad Sauronem Faramir objął realnie godność namiestnika (w czasie gdy nie był w stanie jej pełnić, władzę w Minas Tirith sprawował Húrin Strażnik Kluczy). W praktyce jednak w ciągu krótkiego czasu (od 25 marca do 1 maja) przygotowywał stolicę do powrotu Aragorna, jako nowego króla, żeby w porządku przekazać powiernictwo prawemu władcy.

Podczas koronacji Aragorna Faramir przekazał władzę nad Gondorem nowemu królowi, zachował jednak urząd namiestnika oraz został niedługo potem mianowany księciem Ithilien i władcą Emyn Arnen. Godności te piastował do końca swego życia, przez sześćdziesiąt cztery lata. W związku z tym zasiadał w Wielkiej Radzie Gondoru i strzegł wschodnich pograniczy królestwa. Uczestniczył w wojennych wyprawach króla Elessara. Początkowo wiele czasu poświęcał na przywrócenie do dawnego stanu prowincji Ithilien i zwalczaniu niedobitków wojsk Saurona.

Z Éowiną zaręczył się w Edoras, w sierpniu 3019 roku, po uroczystym pogrzebie króla Théodena. Ślub miał miejsce również w stolicy Rohanu, w 3020 roku. Od tego czasu razem zamieszkali w Emyn Arnen. Z ich związku urodził się syn, Elboron. Brak jest szczegółowych informacji na temat dalszych losów Faramira.

Aragorn II Elessar, Estel, Thorongil, Obieżyświat, Łazik (2931 TE - 120 CE) - szesnasty wódz Dúnedainów, Strażnik Północy, król Zjednoczonego Królestwa Arnoru i Gondoru. Urodził się 1 marca 2931 roku Trzeciej Ery, jako syn Arathorna II i jego żony Gilraeny. Był potomkiem Elendila i Isildura i Anariona, założycieli dynastii królów Gondoru i Arnoru. W jego żyłach płynęła krew trzech ras: ludzi, elfów i Majarów. Trzeci od czasów Isildura Król Wszystkich Dúnedainów oraz pierwszy Król na Zachodzie. Zwany Elessarem od nazwy klejnotu, jaki nosił.

Gdy Aragorn był jeszcze niemowlęciem, jego ojciec został zastrzelony przez orka. Strzała trafiła go w źrenicę. Zgodnie z tradycją swego rodu, został wychowany w Rivendell na dworze Elronda. Na prośbę matki Aragorna Gilraeny, jego tożsamość utrzymana została w tajemnicy, jako że był jedynym żyjącym potomkiem Isildura obawiała się jego śmierci. Aragorn znany był więc pod imieniem Estel (sin. Nadzieja). Dowiedział się o swym prawdziwym dziedzictwie mając lat 20 (wtedy to osiągnął pełnoletność).

Przybrał imię Aragorn II i stał się szesnastym wodzem Dúnedainów. Niedługo po przybraniu swego własnego imienia, wyruszył do dalekich krain i zaczął trwającą 70 lat walkę z Sauronem. Podczas swej wędrówki nauczył się dobrze władać mieczem, posiadł też wiedzę lekarską i był świetnym tropicielem. W 2956 roku poznał Gandalfa i zaprzyjaźnił się z nim. W 2980 poprosił o rękę Arwenę, lecz nie dostał na to zgody Elronda, który obiecał wydać mu swoją córkę, pod warunkiem, że zostanie królem Gondoru i Arnoru.  W 3009 wyruszył, by pojmać Golluma co udało mu się, a niedługo potem, bo w 3018 roku, spotkał Froda i zabrał się razem z nim. Spotkali się oni w gospodzie "Pod Rozbrykanym Kucykiem" w Bree. Po naradzie u Elronda został jednym z dziewięciu towarzyszy wtedy również otrzymał przekuty na nowo miecz Narsil którym jego przodek Isildur odciał jedyny pierścien z dłoni Saurona, Aragorn nazwał swoją nową broń Anduril czyli Płomień Zachodu. Po śmierci Gandalfa przejął on dowodzenie w Drużynie Pierścienia . Po rozsypaniu się drużyny, postanowił wyruszyć w pogoń za orkami, którzy porwali Merry'ego i Pippina. Pomagają mu w tym Legolas i Gimli. By wesprzeć Gondor wyrusza w poszukiwaniu pomocy u Nieumarłych. Ostatnią bitwę w czasie wojny o pierścień stoczył pod Moranonem, by odwrócić uwagę Saurona. Po zniszczeniu pierścienia zasiadł na tronie zjednoczonych królestw.

Elrond dotrzymał słowa mówiąc, że da mu rękę Arweny gdy zasiądzie na tronie zjednoczonych królestw. Ukoronowano go pod trzema sztandarami: Rohanu, Dol Armrothu i Gondoru, jego koronacja w Gondorze kończy Trzecią Ere a zaczyna Czwartą Ere. Po objęciu tronu Aragorn założył nowa dynastie rządzącą Gondorem i Arnorem Dynastie Telcontar czyli Obieżyświatów która kontynuowała ród Elendila i linie Elrosa. Po za objęciem tronu Gondoru odbudował i wskrzesił dawno już upadłe królestwo Arnoru, którego stał się królem, przyjmując tytuł Króla Wszystkich Dúnedainów, odbudowując Arnor odbudował również stolice królestwa północy Annúminas. Razem z Arweną miał syna Eldariona i kilka córek. Zasadził na nowo Białe Drzewo, zawierał sojusze z byłymi wrogami Gondoru, stoczył kilka małych wojen i rozszerzył granice Gondoru do portu w Umbar, utrzymał i pogłębił sojusz z Rohanem który stał się jego najbliższym sojusznikiem, przede wszystkim z nowym królem Rohanu Eomerem, Elessar był bardzo otwarty dlatego odbudowując swój kraj stawiał na współprace z elfami i krasnoludami, dlatego też zawarł sojusz z Plemieniem Durina z Ereboru oraz królestwem ludzi Dale, mianował Księciem Ithilien Faramira, syna ostatniego namiestnika Gondoru, Denethora II, pozwolił mu również zachować urząd namiestnika, Faramir jako namiestnik wspierał Aragorna. Aragorn zezwolił również na wstęp do swego królestwa ogromnej masy elfów z Leśnego Królestwa i innych opuszczonych przez elfów krain, elfy przybywające na południe za wodzą Legolasa osiedlił w Ithilien gdzie bardzo przyczynili się do obudowy tej prowincji i podwojenia jej bogactwa. Aragorn nie zapomniał również jednak że jego królestwo obejmowała teraz także krainę hobbitów Shire, w roku 17 CE uznał Shire za niepodległe państwo jednak będące pod protektoratem Zjednoczonego Królestwa, uznał granice Shire i rozszerzył również jego granice o Marchie Zachodnią. Zmarł w 120 roku Czwartej Ery. Merry i Pippin spoczęli u jego boku. Arwena po jego śmierci udała się do Lothlorien i tam zmarła następnej zimy. Po śmierci Aragorna tron potężnego wskrzeszonego imperium objął jego syn Eldacar.

Dalej czytaj na: http://rockmetal-nibyl.ucoz.pl/blog/dunedainowie_2/2014-10-31-1108