Elf – stworzenie rodem z mitologii germańskiej[http://rockmetal-nibyl.ucoz.pl/blog/mitologia_germanska/2014-10-15-1011]. Z początku elfy były pomniejszymi bożkami natury i płodności, później były przedstawiane jako chochliki[złośliwy lub psotny duszek] lub duszki leśne bądź wodne. W folklorze przedstawiane są jako małe, wyglądające młodzieńczo ludziki wielkiej piękności, żyjące w lasach, źródłach, studniach, a nawet pod ziemią. Wierzono, że są długowieczne, jeśli nie nieśmiertelne i posiadają różnorakie magiczne moce.

Mitologia nordycka[http://rockmetal-nibyl.ucoz.pl/blog/mitologia_nordycka/2014-10-15-1012] dzieli elfy (s.nord. Álfar, isl. Álfur) na elfy światła (Liosálfar) oraz mroczne lub czarne elfy (Döckálfar lub Svartalfar). Były ludzkiego wzrostu, choć bardziej smukłe od ludzi.

Elfy światła wymienia się zwykle razem z Asami w miejsce Wanów. Nazwy "Vanir" (Wanowie) i "Álfar" (Elfy) mogły być albo synonimami – stąd wyrażanie "Asowie i Elfy" znaczyło "wszyscy bogowie" – albo oznaczało różnicę w statusie między wyższymi (Wanowie) a pomniejszymi (elfy) bogami obfitości.

Wojciech Górczyk uważa, że: elfy są "lokalnymi bogami z Północnej Szwecji – obszaru zamieszkałego przez autochtonicznych rolników (Megalithenvölker). Po połączeniu wierzeń ludów z północnej i południowej Skandynawii bogowie ci zostali wyparci przez panteon bóstw najeźdźców (Streitaxvölker, czyli mówiących po aryjsku zdobywców), którzy najpierw opanowali tereny dzisiejszej Norwegii. Lokalni bogowie nie zostali jednak całkowicie zapomniani, a jedynie uznani za stojących niżej od Aesirów. Stali się w ten sposób bóstwami opiekuńczymi zarówno dla autochtonów, jak i dla najeźdźców"

Jeden z Wanów, Frejr, był panem Álfheimu (ojczyzny elfów), i miał za sługi dwoje elfów: Byggvira (bożka jęczmienia) i Beylę (boginkę zbóż, nabiału i miodu), którzy wymieniani są w poemacie Lokasenna. Dla elfów jako bóstw obfitości organizowaną późną jesienią alfablót (ofiary dla elfów) które przeprowadzano po domach.

Sławni ludzie mogli być wyniesieni do rangi elfa po śmierci, jak w przypadku kowala Völunda. Poza tym, norweska Heimskringla wspomina o linii lokalnych królów, którzy rządzili Álfheimem – ostatni król z tej dynastii nazywał się Gandalf[http://rockmetal-nibyl.ucoz.pl/blog/gandalf_szary/2014-10-20-1043].

Czarne elfy, żyjące w Svartalfheimie. były uzdolnionymi kowalami, a za najlepszych uznawano synów Ivaldiego, ojca Idun. Choć niektóre źródła identyfikują ich z krasnoludami[http://rockmetal-nibyl.ucoz.pl/blog/krasnolud/2014-10-13-1005] z Nidavelliru, które podobnie miały reputację doskonałych kowali, nordycka literatura zwykle rozróżnia te rasy.

W folklorze skandynawskim, który jest połączeniem elementów mitologii chrześcijańskiej i późno-nordyckiej, elfy przetrwały głównie jako nisser (chochliki podobne do polskich domowników) oraz älvor (szw. lp. älva; norw. Ælvor, duń. Alfer). Były to porażającej urody dziewczęta, które żyły w lasach z elfim królem. Były długowieczne i niefrasobliwe z natury. Można je było zobaczyć w nocy tańczące na łąkach, a pozostałe po nich kręgi nazywano älvdanser (elfie tańce) lub älvringar (elfie kręgi). Człowiek obserwujący je w tańcu zauważał po fakcie, że choć jemu wydawało się, że minęły godziny, w prawdziwym świecie minęły lata. Ten fenomen jest też obecny w opowieściach o irlandzkich sídhe i wykorzystany przez Tolkiena w jego Władcy Pierścieni, gdy Drużyna Pierścienia[http://rockmetal-nibyl.ucoz.pl/blog/druzyna_pierscieni/2014-10-26-1072] zauważa, że "czas w Lothlórien[http://rockmetal-nibyl.ucoz.pl/blog/lothlorien/2014-10-24-1062] płynie jakby wolniej", jak również przy spotkaniu Thingola i Meliany[http://rockmetal-nibyl.ucoz.pl/blog/elwe/2014-10-24-1068].

W Danii wyobrażenia o elfach połączyły się z wyobrażeniem norweskiej Huldry tworząc piękne kobiety, które zwabiają mężczyzn, by ich zatańczyć na śmierć (podobnie jak polskie rusałki). Charakterystyczne jest to, że widziane z tyłu były puste.

W niemieckim folklorze elfy (s-w-niem. Alb) z bożków przekształciły się w psotne chochliki, które mogły powodować choroby bydła i ludzi, a także zsyłać na śpiących koszmary. Niemieckie słowo Albtraum (koszmar) dosłownie znaczy "elfi sen", a jego archaiczny odpowiednik Albdruck ("elfi ucisk") powstał w wyniku przekonania, że koszmary powodują elfy siedzące na klatce piersiowej śpiącego. Podobnymi stworzeniami o słowiańskim rodowodzie są: Dusiołek Leśmiana i Zmora[http://rockmetal-nibyl.ucoz.pl/blog/zmora/2014-10-26-1073], zwana też marą.

Najbardziej znaną baśnią o elfach jest "Szewczyk i Elfy" autorstwa braci Grimm. W tej historii elfy mają tylko stopę wysokości, są nagie i (podobnie jak leprechauny) robią buty. W ten sposób pomagają szewcowi. Gdy zaś szewc nagradza ich pracę ubrankami, elfy są zachwycone, zabierają rzeczy i znikają na zawsze (podobnie zachowują się skrzaty domowe w serii książek o Harrym Potterze[http://rockmetal-nibyl.ucoz.pl/blog/harry_potter/2014-10-02-949]).

Poza tym, w niemieckim folklorze osobom, które mają umrzeć ma się pojawiać elf, bądź nawet król Elfów – zupełnie jak irlandzka banshee[http://rockmetal-nibyl.ucoz.pl/blog/banshee/2014-10-15-1014]. W przeciwieństwie jednak do banshee, król elfów pojawia się wyłącznie tuż przed śmiercią, a z wyrazu jego twarzy można wyczytać, czy śmierć będzie łagodna czy bolesna. Ten aspekt legendy unieśmiertelnił Goethe w swym poemacie Król Elfów[http://rockmetal-nibyl.ucoz.pl/blog/krol_olch/2014-10-24-1063], do którego później muzykę napisał Schubert.

Aes sídhe (wym. [eːs ˈʃiːə]; późniejsza forma aos sí, wym. [iːs ˈʃiː]) w mitologii irlandzkiej są rasą istot nadprzyrodzonych, dość mocno odmiennych od ludzi.

Istnieją różne typy sídhe:

-sluagh sídhe shyde – umiejące latać i dowolnie zmieniać kształt elfy z orszaku Dzikiego Łowu [http://rockmetal-nibyl.ucoz.pl/blog/dziki_low/2014-10-15-1015];

-sídhe chodzący po ziemi w porze zmierzchu;

-sídhe strzegący lasów i jezior Irlandii i Szkocji.

Są pozostałością po Tuatha Dé Danann[1]. Zgodnie z Księgą Inwazji (irl. Lebor Gabála Érenn), Tuatha Dé Danann (Lud Bogini Danu) zostali pokonani przez śmiertelników, Synów Mila[http://rockmetal-nibyl.ucoz.pl/blog/miled_mil/2014-10-24-1064]. W ramach traktatu kapitulacyjnego Tuatha de zgodzili się zamieszkać pod ziemią – pod irlandzkimi pagórkami lub kurhanami, zwanymi po irlandzku síde (w liczbie pojedynczej síd). Potem zarówno pagórki jak i lud je zamieszkujący stał się znany jako síd, a w nowoirlandzkim – sídhe[http://rockmetal-nibyl.ucoz.pl/blog/aes_sidhe/2014-10-17-1016].

Elfy w mitologii słowiańskiej przez część badaczy utożsamiane są z rusałkami i wiłami[http://rockmetal-nibyl.ucoz.pl/blog/rusalka_mitologia_slowianska/2014-10-17-1017].

Elfy w mitologii greckiej przez część badaczy utożsamiane są z Nimfam[http://rockmetal-nibyl.ucoz.pl/blog/nimfy/2014-10-17-1018]i.

Według niektórych tradycji elfy wyręczają Świętego Mikołaja[http://rockmetal-nibyl.ucoz.pl/blog/swiety_mikolaj/2014-10-24-1065] w rozdawaniu prezentów pod choinkę lub mu w tym pomagają.

W legendarium Tolkiena elfowie są jedną z najpotężniejszych ras Śródziemia[http://rockmetal-nibyl.ucoz.pl/blog/srodziemie_czyli_nordycki_midgard/2014-10-18-1022] i Amanu[http://rockmetal-nibyl.ucoz.pl/blog/aman/2014-10-17-1020]. Inna nazwa elfów to Quendi (qya. Mówiący). Zwani są też pierworodnymi Dziećmi Iluvatara[http://rockmetal-nibyl.ucoz.pl/blog/eru/2014-10-17-1019] (Jego dziećmi są też ludzie, którzy pojawili się w Śródziemiu później). Nie starzeją się, cenią piękno – zajmują się poezją i śpiewem. W Wojnie Gniewu[http://rockmetal-nibyl.ucoz.pl/blog/wojna_gniewu/2014-10-24-1066] wspólnie z ludźmi pokonali Morgotha, a w ramach Ostatniego Sojuszu[http://rockmetal-nibyl.ucoz.pl/blog/ostatni_sojusz_elfow_i_ludzi/2014-10-24-1067] – Saurona. We Władcy Pierścieni ostatni z władców elfów opuszczają Śródziemie i odpływają do Amanu tzw. Prostą Drogą.

Posługiwali się własnymi językami, z których najbardziej znane to quenya i sindarin[http://rockmetal-nibyl.ucoz.pl/blog/jezyki_tolkiena_cz_1/2014-10-13-1002].

Najważniejsze szczepy elfów to Calaquendi, którzy ukończyli Wielką Wędrówkę ze Śródziemia do Amanu, Sindarowie, którzy nie ukończyli Wielkiej Wędrówki oraz Moriquendi, którzy odmówili wzięcia w niej udziału.

Quendi (qya. Mówiący) to określenie wszystkich elfów w stworzonej przez J.R.R. Tolkiena mitologii Śródziemia.

Elfowie zostali powołani do istnienia w trzecim temacie Ainulindalë[http://rockmetal-nibyl.ucoz.pl/blog/ainurowie/2014-10-26-1074]. Pojawili się w Śródziemiu nad zatoką Cuiviénen[http://rockmetal-nibyl.ucoz.pl/blog/cuivienen/2014-10-26-1075] podczas Lat Drzew[http://rockmetal-nibyl.ucoz.pl/blog/lata_drzew/2014-10-26-1076], gdy nad Śródziemiem świeciły tylko gwiazdy. Byli pierwszymi, przed ludźmi, Dziećmi Iluvatara na Ardzie i z tego powodu nazywani byli Pierworodnymi.

Byli jedną z najpotężniejszych ras Ardy. Osiągnąwszy dorosłość praktycznie nie starzeli się, dzięki czemu mogli żyć wiecznie, lecz wielu z nich ginęło, np. w walce. Cenili piękno w różnych jego przejawach – zajmowali się poezją i śpiewem, tworzyli klejnoty i wspaniałe miasta.

Posługiwali się m.in. quenyą i sindarinem, które zapisywali sarati, tengwarem lub certarem.

Wkrótce po przebudzeniu spotkał ich i pokochał Valar Oromë. Elfowie jednak podchodzili do Oromego z nieufnością, gdyż Melkor wcześniej jako Czarny Jeździec uprowadzał ich i upadlał, a w ten sposób wyhodował rasę orków[http://rockmetal-nibyl.ucoz.pl/blog/ork/2014-10-15-1006].

Gdy Oromë zaprosił ich w imieniu Valarów do Amanu, by chronić ich przed wpływami Melkora, rozpoczęła się Wielka Wędrówka, która była jednocześnie początkiem procesu rozpadu rasy elfów na poszczególne szczepy. Ci którzy podjęli wędrówkę zwani byli Eldarami, natomiast ci którzy pozostali – Avarimi (qya. Opornymi).

W wyniku utworzenia Ostatniego Sojuszu wspólnie z ludźmi pokonali Saurona. We Władcy Pierścieni ostatni z władców elfów opuszczają Śródziemie i odpływają do Eldamaru tzw. Prostą Drogą.

Ci, którzy podjęli wyzwanie Wielkiej Wędrówki, to Eldarowie, pozostali zaś – Elfy Oporne (Avari). Część Eldarów nie doszła do Valinoru, a stanowił ich trzon Telerich. Eldarowie, którzy zostali na zawsze w Valinorze, to Vanyarowie. Ci, którzy go opuścili, to Ñoldorowie, a ci, którzy przybyli do Valinoru najpóźniej, to Falmari, część Telerich. Byli oni nazywani Elfami Światła (Calaquendimi). Teleri, którzy nie dotarli do Valinoru podzielili się na Sindarów i Nandorów. Nazywani byli razem z Avarimi Elfami Ciemności (Moriquendimi).

Avari- Qya. Niechętni. Jeden z pierwotnych szczepów elfów, którzy obudzili się na brzegach jeziora Cuiviénen. W odróżnieniu od Eldarów nie podjęli oni wędrówki za Oromem na Zachód.

Wielu spośród Avarich zginęło w walkach z Melkorem i jego sługami, a wielu zdołał uprowadzić, stopniowo upodlając ich i zmieniając w orków. Czyn ten był uważany za najgorszą zbrodnię Melkora.

Avari, razem z tymi Eldarami, którzy nie ukończyli Wędrówki do Amanu i nigdy nie widzieli światła rzucanego przez Drzewa Valinoru, zwani byli z tego powodu Moriquendi.

W The War of the Jewels podane są nazwy sześciu plemion Avarich, kognaty Quendich: Kindi, Cuind, Hwenti, Windan, Kinn-lai, Penni. Są to jedyne pewne słowa w avarinie, języku Avarich, w opublikowanych materiałach o Śródziemiu.

Eldarowie- Qya. Lud gwiazd. Początkowo termin ten, nadany przez Oromego przy znalezieniu pierwszych elfów, oznaczał wszystkich Pierworodnych, lecz z czasem został zawężony do trzech plemion, które uczestniczyły w Wielkiej Wędrówce. Elfów, którzy nie chcieli uczestniczyć w Wielkiej Wędrówce, nazwano Avarimi.

Eldarowie nazywani też byli Elfami Wysokiego Rodu, Ludem Gwiazd i Ludem Wielkiej Wędrówki.

Calaquendi- Qya. Elfowie Światła. Są to trzy szczepy Eldarów, które dotarły wcześniej lub później do Amanu (nazywani z tego powodu także Amanyar), gdy jeszcze kwitły nad nim Drzewa Valinoru. Należą do nich Vanyarowie i Ñoldorowie, a także ci Teleri, którzy przekroczyli Belegaer.

Król Telerich, Elwë[http://rockmetal-nibyl.ucoz.pl/blog/elwe/2014-10-24-1068], również był zaliczany do Calaquendich, gdyż był posłem do Amanu przed Wielką Wędrówką, choć później pozostał w Beleriandzie.

Laiquendi- Qya. Elfowie Zieloni. Był to szczep elfów, który pod przewodnictwem Denethora odłączył się od Nandorów i osiadł w Ossiriandzie. Zostali nazwani Laiquendimi, ponieważ nosili ubrania koloru liści. Po śmierci swojego wodza w bitwie z orkami nie wybrali kolejnego króla. Stali się odtąd bardzo ostrożni i żyli w ukryciu, nie walcząc więcej w otwartym polu.

Morquendi- Są to szczepy elfów, które nie rozpoczęły lub nie ukończyły Wielkiej Wędrówki do Amanu i były nazywane z tego powodu także Úmanyar.

Mroczne elfy to fikcyjne, występujące w wielu grach i utworach fantasy istoty pochodzące od elfów.

Zazwyczaj znajdują się w stanie konfliktu z innymi odmianami elfów, zwykle zamieszkują bagna, ciemne lasy lub jaskinie, także podziemia, cechują się często mrocznym i raczej złym charakterem. Perfekcyjnie opanowali czarną magię, potrafią też dobrze władać mieczami oraz łukami. Przedstawia się je różnie: jako istoty o ciemnej (czarnej, fioletowej) skórze lub zupełnie białej i włosach białych, fioletowych lub czarnych, oczach zaś czerwonych, czarnych albo fiołkowych. Mroczne elfy są też nazywane Umbragenami.

Czarne (ciemne) elfy (Svartalfy) pojawiają się także w mitach i folklorze germańskim i celtyckim, są to jednak istoty bardziej podobne do krasnoludów czy trolli.

W światach gier Dungeons & Dragons i związanych z nimi utworach mroczne elfy nazywane są drowami.

Drow (ang. /ˈdroʊ/) to mroczne elfy w grach fabularnych Dungeons & Dragons. W świecie Wolsung są one krzyżówką elfów i trolli. Nazwa wywodzi się legendarnych istot ze szkockich legend, pochodzących od Du-Sith, mrocznych elfów z mitologii celtyckiej, jednak szkockie drowy są istotami bardziej podobnymi do trolli.

Drowy występują szczególnie często w dwóch z wielu światów Dungeons & Dragons: Greyhawk i Forgotten Realms. Wiele miejsca w swojej twórczości poświęcają im R. A. Salvatore oraz Elaine Cunningham.

Drowy nie wyróżniają się sylwetką swojego ciała pośród zwykłych elfów. Są szczupłe, niższe od ludzi (mają ok. 1,60 m wzrostu są trochę niżsi od elfów naziemnych, a kobiety Drowów są wyższe od mężczyzn) mają najczęściej regularne, szlachetne rysy twarzy. Nie występuje u nich owłosienie w miejscach innych niż głowa. Przeważnie są bardzo dobrze rozwinięte i odznaczają się dużą zręcznością, szybkością i wytrzymałością fizyczną. Drowy nie znają litości, są dumne, a zarazem oddane własnym Domom. Czyni je to doskonałymi skrytobójcami. Ich skóra jest czarna, w powieściach dosyć często występuje porównanie do obsydianu lub mahoniu. Mają białe włosy, które u mężczyzn z upływem lat szarzeją, a u kobiet żółkną. Wyjątkowo zdarzają się osobniki o włosach rudych lecz zwykle są zaraz po narodzinach składane w ofierze tak jak wszystkie słabe lub chore niemowlęta oraz albinosi.

Ubierają się w ciemne ubrania (przez ciemności Podmroku i tak nie można rozróżnić kolorów oraz łatwiej się ukryć), kiedy korzystają z widzenia w zakresie podczerwieni, nazywanej często infrawizją, (wykrywają ciepło) tęczówki ich oczu przybierają czerwoną barwę. Z tej umiejętności korzystają niemal przez cały czas swojego życia w Podmroku, gdyż nie dociera tam żadne naturalne światło, zaś światło sztuczne używane jest przede wszystkim do czytania (głównie przez kapłanki i czarodziei). W normalnym oświetleniu ich oczy mają kolor: zielony lub czerwony rzadziej fioletowy, bursztynowy, czarny albo żółty (ten kolor zwykle oznacza jakąś chorobę lub wielki potencjał magiczny).

Większość drowów (oprócz kapłanek) to świetni zabójcy, wojownicy lub magowie służący wiernie swym Domom (porównywalnym do gildii na Powierzchni lecz złożonym przede wszystkim z członków rodziny).

Najważniejszą osobą w społeczności drowów wyznających Lolth jest Matka Przełożona (Opiekunka), czyli kapłanka Lloth pierwszego - a zarazem najpotężniejszego - Domu. Następną w hierarchii jest opiekunka Akademii Kapłanek. Następnie, Matki Przełożone (Opiekunki) innych Domów.

Szczytową pozycją jaką może osiągnąć mężczyzna w Podmroku jest pozycja arcymaga miasta lub arcymaga własnego domu. Drowy są znienawidzone przez elfy z Powierzchni - i vice versa. Czasami urządzają najazdy na małe grupy swoich powierzchniowych kuzynów, aby młodzi wojownicy mogli ich zobaczyć i zabić.

W świecie Forgotten Realms drowy należą do jednej z głównych ras Podmroku. Zamieszkują liczne miasta położone pod powierzchnią Faerunu.

Struktura społeczna drowów zależy od konkretnego miasta oraz dominującej religii. W miastach rządzonych przez wyznawców Lolth wygląda ona tak, jak opisano to powyżej, chyba że w danym mieście nie istnieje jedna, centralna Akademia szkoląca kapłanki Bogini. W takiej sytuacji, o pozycji poszczególnych Matek Opiekunek decyduje położenie na "Drabinie Lolth". Miastami takimi z reguły rządzi Rada Rządząca, skupiająca określoną liczbę Matek Opiekunek. W Menzoberranzan jest to osiem (zdaniem tamtejszych Matek Opiekunek liczba symbolizująca osiem nóg Lolth), ale na przykład w Guallidurth położonym pod pustyniami Calimshanu, Rada składa się z przedstawicielek dwudziestu pięciu najpotężniejszych domów. Do miast rządzonych przez kapłanki Lolth zaliczają się między innymi: Menzoberranzan, Ched Nasad, Sschindlyryn, Karsoluthiyl, Guallidurth.

Oczywiście, nie jest to jedyna możliwość. W drowim mieście Sshamath, gdzie na skutek pewnych wydarzeń władzę sprawują drowi czarodzieje, Radę Rządzącą stanowi dziesięciu magów z dziesięciu uznanych szkół magii. Kapłanki Lolth do niedawna pełniły tam role drugorzędne, zaś od czasu Milczenia Lolth, nawet ta drugorzędna ich rola jest marginalizowana. Mimo wszystko, społeczeństwo Sshamath jest dużo bardziej kosmopolityczne i tolerancyjne niż jakiekolwiek inne miasto drowów.

W mieście Eryndlyn, położonym na trzech płaskowyżach w ogromnej jaskini, sprawa jest jeszcze bardziej skomplikowana. Do początków Milczenia Lolth, władzę nad każdym z płaskowyżów sprawowali wyznawcy innej z trzech religii: Lolth, Vhaerauna oraz Ghaunadaura. Jednakże w konsekwencji Milczenia Lolth, część miasta zamieszkana przez kapłanki Pajęczej Królowej została zniszczona przez jej wrogów.

Jeszcze inaczej przedstawia się sprawa w nielicznych osiedlach drowów na powierzchni Faerunu. Osiedla mieszkających tam kapłanek Eilistraee przypominają bardziej osady elfów, niż podziemne osiedla drowów, zarówno nastawieniem mieszkańców jak i konstrukcją. Wyjątkiem jest tutaj linia władzy - gdyż wciąż rolę dominującą sprawują kobiety, kapłanki Eilistraee. Należy jednak domniemywać, iż po śmierci Vhaerauna i przyjęciu części jego kapłanów do kleru Pani Tańca, struktura społeczna tych osiedli ulegnie zmianie.

W grze Warcraft III: Reign of Chaos[http://rockmetal-nibyl.ucoz.pl/blog/warcraft/2014-09-22-856] mroczne elfy noszą nazwę Nocnych Elfów, są najstarszymi istotami na świecie, zamieszkujących las Ashenvale w Kalimdorze. W przeciwieństwie do mrocznych elfów znanych z innych światów fantastyki, Nocne Elfy maja dobry charakter. Strzegą dzikiej natury i Drzewa Życia – Teldrassil. Ich główni bogowie to: Elune (bogini nocy, księżyca i gwiazd) i Cenarius (półbóg, strażnik lasów). Nocne Elfy są wysokie, wyższe niż ich potomkowie Wysokie Elfy, mają skórę w kolorze fioletowym, włosy białe, niebieskie, zielone i czarne, ich główna cecha to poczucie sprawiedliwości, miłość do natury i nocy.

Warhammer[http://rockmetal-nibyl.ucoz.pl/blog/swiat_warhammera/2014-09-19-850]- Mroczne elfy, zwane również Druchii, są zdradzieckim plemieniem wywodzącym się z Elfów Wysokiego Rodu, które odłączyło się od elfów z Ulthuanu po śmierci Aenariona, Króla Feniksa i nieudanej sukcesji Malekitha. Malekith, będący synem Aenariona i Morathi, uważa się za prawowitego władcę Ulthuanu, czemu jednak przeczy fakt porażki i ciężkiego poparzenia Malekitha podczas ceremonii przechodzenia przez Święty Ogień Elfów.

Mroczne elfy zamieszkują kontynent zwany Nowym Światem, w krainie zwanej Naggaroth. Stolicą ich państwa jest Naggarond, zwane Wieżą Chłodu. Miasto wybudowane zostało w samym sercu mrocznych gór, stanowi również siedzibę Wiedźmiego Króla Malekitha i jego matki Morathi.

Druchii czczą krwawego boga Khaela Mensha Khaine, będącego uosobieniem wojny oraz zemsty. Jednak knowania wiedźmy Morathi owocują coraz większą rzeszą członków Kultu Przyjemności wśród nieświadomych Druchii.

W walce posługują się podstępem, truciznami oraz Magią Krwi. Jej mistrzyniami są Oblubienice Khaine'a, bardziej znane jako Elfie Wiedźmy. Są to dzikie i bezwzględne kobiety traktujące pole bitwy niczym ołtarz ku czci swego boga, który należy obficie zrosić krwią wrogów.

W grze Age of Wonders mroczne elfy powstały na skutek ataku barbarzyńskich ludzi na pałac elfów (strażników). Elfy zostały zmasakrowane, lecz garstka zdołała się uratować. Julia, córka nieżyjącego króla elfów, Iniocha, postanowiła zebrać jasne elfy i przywrócić pokój na świecie, odnawiając tradycje Strażników. Zaś Meandor, syn króla elfów, który został mylnie uznany za poległego w bitwie, opanowany żądzą zemsty skrył się wraz z innymi elfami podzielającymi jego poglądy w podziemiach i założył sektę Kult Sztormu siejąc grozę i zniszczenie wśród ras, które nie chciały podporządkować się jego ideałom. Tak więc nastąpił podział na jasne elfy (których przywódczynią była Julia) i na mroczne elfy (których przywódcą był Meandor).

Mroczne elfy przez to, iż zamieszkały w podziemiach, mają skórę bardziej wrażliwą, a ich oczy nie znoszą światła, za to świetnie widzą w ciemnościach.

Mroczne elfy w świecie The Elder Scrolls zamieszkują północno-wschodnią prowincję kontynentu Tamriel, Morrowind. Choć przez inne rasy zwane są mrocznymi elfami, same wolą nazwę Dunmerowie. Początkowo – zwali się Chimerami i były podobne do Altmerów, Wyskoich Elfów. Zmieniło się to po Bitwie o Czerwona Górę. Obecnie charakteryzują się zwykle szarą barwą skóry i płonącymi, czerwonymi oczami. Wyprowadzeni zostali do swej dzisiejszej ojczyzny, Morrowind, przez proroka Velotha. Szybko przejęli swoją nową „ziemię obiecaną” i ogłosili, iż od wieków należała ona do nich, chociaż skolonizowana została przez Dwemerów (elfia rasa wzorowana na krasnoludach) i Nordów, jasnowłosych ludzi z północy. Dunmerowie wraz z Dwemerami wyparli ludzi z obszaru Morrowind.

Z mrocznym wyglądem Dunmerów związana jest historia Nerevara, ich wodza w wojnie z Dwemerami. Po zwycięskiej bitwie pod Czerwoną Górą, która zakończyła się zwycięstwem mrocznych elfów, został on zdradzony przez swych przyjaciół: Viveka, Almalexię i Sotha Sila, pragnących boskiej mocy Narzędzi Kagrenaka. Azura, bogini mrocznych elfów przeklęła całą ich rasę, zmieniając złotą skórę Chimerów, w szarą, jak popielne ziemie, Dunmerów, a w oczach odbijając im płomienie zdrady.

W świecie gry Arcanum: Przypowieść o Maszynach i Magyi mroczne elfy zamieszkują miasto na szczytach drzew – T'sen-A'ng. Miasta bronią magiczne pieczęcie. By dostać się na drzewa, trzeba posiadać Amulet Ręki Molochańskiej. Przywódczynią mrocznych elfów jest M'in Gorad. Elfy te czczą Arronaxa. Nie można się do i z T'sen-A'ng teleportować.

W świecie Keralinu mroczne elfy to dawne nocne elfy, których skusiła Mroczna Bogini. Jednak na słowa Mrocznej Bogini podatne były tylko magowie oraz czarownicy, tak wiec nocne elfy wraz z pomocą skrzydlatych elfów wygnali ich do Podziemi, by nie siały zamętu i zła na powierzchni. Rozpoczęła się wojna między nimi i teraz mroczne elfy chcą zemsty.

W świecie Ashan ród mrocznych elfów zapoczątkowała Thuidhana, była elficka szlachcianka, która po braku pomocy od strony swojego króla sprzymierzyła się z Malassą, Smoczycą Ciemności i jej sługami Bezimiennymi. Razem z wiernymi jej elfami została wygnana do podziemi gdzie zbudowała swoje królestwo. Nawiązała sojusz ze Smokami Cienia oraz Czerwonymi i Czarnymi. Później w skład armii mrocznych elfów weszły smokopodobne, wielogłowe hydry i wielkie jaszczury. Nieco później mroczne elfy pojmały i zniewoliły minotaury. W Heroes of Might and Magic V mrocznych elfów jest niewiele, co co wynagradza mi jednak wielka siła i wytrzymałość. Mroczne elfy specjalizują się w skrytobójstwie i magii zadającej obrażenia. Przypisane im kolory to: czerń i purpura. Życie mrocznych elfów obraca się wokół spisków, plotek, zdrad i okultyzmu. W Might and Magic Heroes VI: Cienie mroku mamy możliwość rozegrania kampani mrocznymi elfami. Kierujemy tam Realagiem, najstarszym synem Thuidhany który chce odzyskać ziemię mrocznych elfów które zagarnęły krasnoludy.

W świecie gry Lineage II mroczne elfy, czyli rasa ciemnych elfów, była jednym ze szczepów rasy elfów, jednak została wygnana z powodu uprawiania po kryjomu czarnej magii w celu zdobycia wiedzy na temat siły ludzi. Przegrali potyczkę z elfami, lecz mimo to nadal odkrywali tajniki ciemnej magii. Mroczne elfy są podobne do swoich braci elfów. Różnią się jedynie tym, iż są szczuplejsze, posiadają niebiesko-szarą cerę, srebrne włosy. W swoim życiu kierują się nauką swojej bogini Shilien, Bogini Śmierci. W porównaniu do innych ras elfy potrafią dłużej wytrzymać pod wodą oraz mogą skakać z wyższych wzniesień. Elficcy wojownicy szkolą swoją siłę, aby móc stawać w obronie swoich ojczystych lasów oraz swoich pobratymców przed wrogami, do których oprócz potworów należy każda inna rasa. Mroczne elfy mistycy muszą przejść bardzo trudne szkolenie, aby posiąść wiedzę na temat czarnej magii. Używają oni zarówno czarnej jak i białej strony magicznego świata. Noszą specjalną szatę oraz laskę.

W świecie Rekishi Maho mroczne elfy wywodzą się od starożytnych elfów, jednak zmieniły się pod wpływem ich nocnego życia oraz talentu do magii cienia. Jako jedyne nie mają specjalnych uzdolnień mocy natury. Mroczne elfy wywołały „I Wojnę Cieni” przez co po przegranej musiały uciekać na lodowe zastępy Orandu, po kilkudziesięciu latach rozpętały również „II Wojnę Cieni”, uwalniając na świat Wirus Cieni, dzięki któremu niektóre elfy zmieniły się w nocne elfy, a kilkadziesiąt lat później również w krwawe elfy. Ich boginią jest Inrei – Bogini Cienia i Nocy.

W grze Shaiya, mroczne elfy nazywane są "Vailami". Są one podobne do zwykłych elfów występujących w grze, ale mają ciemną (fioletową) skórę, mniejsze uszy i są bardziej umięśnione.

Czytaj dalej na: http://rockmetal-nibyl.ucoz.pl/blog/elfy_cz_2/2014-10-13-1000