Nandorowie- Jest to część Telerich, która nie ukończyła Wielkiej Wędrówki do Amanu. Odmówili oni przekroczenia Gór Mglistych[http://rockmetal-nibyl.ucoz.pl/blog/gory_mgliste/2014-10-26-1077] i osiedlili się w dolinie Anduiny[http://rockmetal-nibyl.ucoz.pl/blog/wielka_rzeka_anduina/2014-10-26-1078].

Wiele lat później grupa Nandorów pod przywództwem Denethora[Denethor- Syn Lenwego, wódz Nandorów. Poprowadził znaczną część plemienia swego ojca znad brzegów Anduiny na zachód. Po długiej wędrówce przeprawił się przez Ered Luin i dotarł do Ossiriandu, gdzie się osiedlił. Walczył w Pierwszej bitwie o Beleriand na czele znacznego zastępu elfów. Poległ otoczony przez orków na szczycie Amon Ereb. Imię Denethor znaczy Gibki i smukły.] przekroczyła Góry Błękitne i osiedliła się w Ossiriandzie. Kraina, którą zamieszkali od tej pory nazywała się Lindon, a sama grupa została nazwana Laiquendimi.

Ñoldorowie byli drugim hufcem Eldarów w wędrówce z Cuiviénen do Amanu, prowadzonym przez Finwego. Nazwa (l. poj. Ñoldo, w sindarinie Golodh) znaczy Mądrzy, lecz w sensie posiadania wiedzy, nie zaś rozsądku i rozwagi. Królem Ñoldorów w Amanie był Finwë.

Najbardziej zaprzyjaźnieni byli z Aulem, od którego nauczyli się wiele o obróbce kamienia i kruszców (dzięki temu Aulë zyskał miano Przyjaciela Ñoldorów). Dzięki przekazanej im wiedzy zasłynęli jako najbieglejsi wśród elfów w rozmaitych umiejętnościach; na swój sposób, na miarę otrzymanych od Ilúvatara darów, niejedno dodali do tego, czego ich Aulë nauczył. Kochali się bowiem w kunszcie mowy i pisma, w ozdobnych haftach, rysunkach i rzeźbie. Ñoldorowie też pierwsi opanowali tajniki szlifowania szlachetnych kamieni i wytwarzali przepiękne klejnoty; najpiękniejszymi z ich dzieł były Silmarile, dzieło Fëanora.

Zwierzchnictwo nad Ñoldorami sprawowali przywódcy Rodu Finwego, noszący tytuł Najwyższych Królów Ñoldorów (ang. High King of the Noldor).

Pierwszym Najwyższym Królem był Finwë[http://rockmetal-nibyl.ucoz.pl/blog/finwe/2014-10-24-1069]  , który został wybrany przez Oromego, by zobaczyć Aman, a następnie przewodził hufcowi Ñoldorów w drodze z Cuiviénen do Amanu i tam został ich władcą. Zginął zabity przez Morgotha w Formenos, a jego następcą został jego najstarszy syn, Fëanor[http://rockmetal-nibyl.ucoz.pl/blog/feanor/2014-10-24-1070].

Fëanor doprowadził do buntu Ñoldorów i wyprowadził ich z Valinoru z powrotem do Śródziemia. Część Ñoldorów, zniechęcona przez Bratobójstwo w Alqualondë zawróciła jednak i pozostała w Tirionie pod zwierzchnictwem młodszego z przyrodnich braci Fëanora, Finarfina, który przyjął tytuł Najwyższego Króla Ñoldorów w Amanie (w przeciwieństwie do Najwyższych Królów Ñoldorów w Śródziemiu).

Fëanor zginął jeszcze przed Pierwszą Erą Słońca po bitwie Dagor-nuin-Giliath[http://rockmetal-nibyl.ucoz.pl/blog/dagor_nuin_giliath/2014-10-24-1071]. Po jego śmierci, w 1 roku PE Najwyższym Królem Ñoldorów okrzyknięty został starszy z jego przyrodnich braci, Fingolfin, a najstarszy syn Fëanora, Maedhros w imieniu swoim i swoich braci zrzekł się zwierzchnictwa nad Ñoldorami. Fingolfin zginął w pojedynku z Morgothem w czasie bitwy Dagor Bragollach, a jego następcą został jego syn, Fingon. Po śmierci Fingona w bitwie Nirnaeth Arnoediad Najwyższym Królem został jego młodszy brat, Turgon. Poniósł śmierć w czasie upadku Gondolinu.

Kolejnym, ostatnim już Najwyższym Królem został Gil-galad, syn Fingona (w późniejszych tekstach Tolkien uczynił go synem Orodretha, bratanka Finroda i Galadrieli). Przeżył on Wojnę Gniewu i koniec Pierwszej Ery, a następnie panował przez całą Drugą Erę. Zginął w bitwie na stokach Orodruiny w czasie wojny Ostatniego Sojuszu z Sauronem w 3441 DE.

Po jego śmierci, w Trzeciej Erze za zwierzchnika Ñoldorów i wszystkich Eldarów uchodziła Galadriela, córka Finarfina, ostatnia przedstawicielka Rodu Finwego w Śródziemiu. Nie używała ona jednak tytułu Najwyższej Królowej Ñoldorów. Odpłynęła za Morze w 1 roku Czwartej Ery razem z pozostałymi powiernikami Pierścieni.

Sindarowie- Qya. Elfowie Szarzy. Są odłamem Telerich, którzy podróżując z innymi elfami na zachód pozostali w Beleriandzie, a nie popłynęli za Morze. Niektórzy poszukiwali tam swojego króla – Elwego – a pozostali zostali przekonani do pozostania przez Majara Ossego.

Jeszcze przed powrotem Ñoldorów do Śródziemia zamieszkiwali większość terenów Beleriandu. Wszyscy spośród nich uznawali za najwyższego króla Elwego Thingola. Mieli dwa królestwa: Doriath, rządzone przez Thingola i Falas, pod rządami Círdana. Przez dwa wieki żyli w spokoju, lecz w ostatnim wieku Lat Drzew zło na wschód od Gór Błękitnych zaczęło nękać Sindarów. Dopiero wtedy uznali za konieczne posiadanie broni. Rozwinął się handel z krasnoludami z Nogrodu i Belegostu, a także rzemiosło kuźnicze.

Teleri- Qya. Ci, którzy przypłynęli ostatni. Był to jeden z trzech szczepów Eldarów, które wyruszyły do Amanu znad jeziora Cuiviénen. Teleri wyruszyli w Wielką Wędrówkę jako ostatni i ich hufiec był najliczniejszy. Początkowo Telerimi dowodził Elwë, który jako jeden pierwszych z elfów wraz z Ingwem i Finwem odwiedził Aman.

W trakcie wędrówki część Telerich przestraszyła się wielkich czarnych chmur, kłębiących się nad Utumno i zawróciła z obranej drogi. Pierwszy większy rozłam miał miejsce, kiedy Teleri dotarli do brzegów Anduiny. Wówczas część Eldarów pod wodzą Lenwego postanowiła ruszyć na południe. Elfów tych nazywa się Nandorami. Po przekroczeniu Anduiny niektórzy Eldarowie ociągali się z przeprawą przez Góry Mgliste, aż w końcu udali się na południe, by dołączyć do Nandorów. Reszta Telerich przeprawiła się przez góry i bez większych problemów dotarła do Beleriandu. Udali się do ujścia Sirionu, by tam oczekiwać wyspy, na której będą mogli przeprawić się do Amanu.

Ossë i jego żona Uinena często ich odwiedzali i zaprzyjaźnili się z nimi. Ossë siedząc na skale tuż obok krawędzi lądu przemawiał do nich i od niego Teleri nauczyli się wszystkiego, co trzeba wiedzieć o morzu i o muzyce morza. Od początku lubili wodę i umieli śpiewać piękniej niż inne elfy, lecz dzięki przyjaźni z Ossëm zawartej w Beleriandzie rozmiłowali się w morzu, a w ich pieśniach słychać było szum fal bijących o brzegi.

Kiedy Ulmo dał się ubłagać Ñoldorom i ich królowi Finwemu, którzy cierpieli z powodu długiej rozłąki z przyjaciółmi i prosili, aby przywiódł Telerich do Amanu, jeśli się na to zgodzą. Większość Telerich rzeczywiście tego pragnęła, lecz Ossë bardzo się zmartwił, gdy Ulmo wrócił na wybrzeże Beleriandu, żeby ich zabrać do Valinoru. Ossë bowiem, który się opiekował morzami Śródziemia i brzegami Bliższych Ziem żałował, że jego dziedzina nie będzie rozbrzmiewała głosami Telerich. Część ich zdołał skłonić do pozostania i tych znano później pod mianem Falathrimów, czyli elfów z wybrzeża, zamieszkujących przystanie Brithombar i Eglarest, pierwszych w Śródziemiu żeglarzy i szkutników. Władcą ich był Círdan, Budowniczy Okrętów. Ponadto podczas postoju w pobliżu lasu Nan Elmoth Elwë udał się na spacer i na leśnej polance ujrzał Melianę z rodu Majarów. Zakochał się w niej ze wzajemnością i nie chciał wrócić do swojego plemienia. Kiedy Teleri nie mogli odnaleźć swojego przywódcy część z nich odmówiła dalszej wędrówki i przybrali imię Eglath, opuszczonego ludu i oddaliła się od morza, gdyż wzbudzało w nich smutek. Po powrocie Elwego nazwali się Sindarami, elfami szarymi. Ci z Telerich, którzy popłynęli na wyspie do Amanu wybrali na swojego przywódcę Olwego, brata Elwego.

Tymczasem podróżujący Teleri, słysząc zew Ossego, poprosili Ulma, aby przerwać podróż. Ulmo wysłuchał ich i pozwolił, żeby Osse przytwierdził wyspę do dna i zakorzenił ją w fundamentach morza. Ulmo zgodził się na to chętnie, bo rozumiał serca Telerich i podczas narady Valarów był przeciwny sprowadzeniu ich do Valinoru sądząc, że dla Quendich stosowniejszym miejscem jest Śródziemie. Valarowie na wieść o takim jego postępku byli niezadowoleni, a Finwe zasmucił się, że Teleri nie dopłynęli do Amanu, a jeszcze bardziej, że nie znaleźli Elwego, pojął bowiem, że nie zobaczy go już nigdy; chyba w Siedzibie Mandosa. Lecz wyspy nie ruszono z miejsca, na którym stała w Zatoce Eldamaru; dano jej nazwę Tol Eressëa, to znaczy Samotna Wyspa, i na niej zamieszkiwali Teleri tak, jak sami pragnęli: mając nad sobą gwiazdy niebios, a zarazem mając w zasięgu wzroku Aman i wybrzeża krainy nieśmiertelności; żyli długo w odosobnieniu na Samotnej Wyspie, toteż z czasem utworzyli własną mowę (Telerin), odmienną od języka Vanyarów i Ñoldorów. Aby Teleri mogli cieszyć się światłem Dwóch Drzew Valarowie przebili w górach Pelori przełęcz Calaciryę.

Długie wieki spędzili na Tol Eressei, lecz z wolna serca ich się zmieniały i coraz silniej pociągało ich światło dosięgające poprzez morze Samotnej Wyspy. Dręczyła ich rozterka, bo kochali muzykę fal bijących o brzegi, a jednocześnie nękała ich tęsknota do współplemieńców i chęć poznania cudów Valinoru; ostatecznie pragnienie światła zwyciężyło. Ulmo ulegając woli innych Valarów wyprawił do Telerich przyjaciela ich, Ossego, a ten, chociaż z żalem, nauczył ich sztuki budowania statków, w której nikt inny już ich nie prześcignął; gdy statki były gotowe, ofiarował im jako pożegnalny dar stado łabędzi o niezwykle mocnych skrzydłach. Ptaki te pociągnęły białe statki po bezwietrznym morzu i w ten sposób Teleri wreszcie, jako ostatni hufiec elfów, dopłynęli do Amanu i wyszli na brzeg Eldamaru. Tak Teleri dotarli do Amanu, gdzie założyli Łabędzią Przystań, Alqualondë, w której zamieszkali. Mogli do syta nacieszyć się światłem Dwóch Drzew, chodząc po wyłożonych złotem ulicach Valmaru i po kryształowych schodach Tirionu na zielonym pagórku Túna. Najczęściej jednak pływali na swoich śmigłych statkach po wodach Zatoki Eldamaru lub brodzili w przybrzeżnych falach, z głowami lśniącymi od blasku docierającego tutaj spoza gór. Ñoldorowie dali im mnóstwo klejnotów, opali, diamentów, jasnych kryształów, a Teleri rozsiali je po wybrzeżu i rozrzucili w płytkich przybrzeżnych jeziorkach; wyławiali też z morza mnóstwo pereł i zdobili nimi ściany swoich dworów a także pałace Olwego w Alqualonde, oświetlonym przez wiele latarni. Ci z Telerich, którzy ostatecznie dotarli do Amanu przybrali nazwę Falmari.

Kiedy Fëanor zbuntował się przeciwko Valarom i wraz ze swoim ludem postanowił opuścić Aman zwrócił się do Telerich, aby dołączyli się do nich i użyczyli im swoich statków. Teleri nie przystali na żadną z tych próśb. Wówczas Fëanor ogarnięty szaleńczym zapałem przeprowadził atak na Alqualondë. Wtedy podczas bratobójczej walki wielu Telerich zostało zabitych, ich statki zostały skradzione, a później spalone w miejscu zwanym Losgar.

Teleri nazywali sami siebie Lindarami (śpiewakami). Bywali nazywani również Nelyarami (trzecimi).

Vanyarowie- Qya. Piękni. Vanyarowie to obok Ñoldorów i Telerich jeden z elfickich szczepów, które zdecydowały się podążyć za Oromem na zachód do Amanu. Cieszyli się wielkimi względami Manwego i Vardy, którzy obdarzyli ich talentem do śpiewu i tańca. Ich przywódcą był Ingwë, uważany również za króla wszystkich elfów. Spędzili oni najmniej czasu na obszarze Śródziemia, ludzie mieli z nimi kontakt tylko raz – podczas Wojny Gniewu, kiedy to Melkor został ostatecznie pokonany. Po wojnie wrócili do Valinoru i już nigdy nie opuścili Nieśmiertelnych Krain.

Szczególnie znana była nieprzeciętna uroda Vanyarów: uchodzili oni za niezwykle pięknych nawet wśród elfów (stąd nazwa plemienia), mieli wspaniałe, jasne, złociste włosy, jakby w ich sieci uwięziony został cały blask Laurelinu (epitet ten odnosi się w Silmarillionie do Galadrieli[http://rockmetal-nibyl.ucoz.pl/blog/garadiela/2014-10-26-1079] ).

Byli nieufni w stosunku do obcych, niezwykle mądrzy, dalekowzroczni i powściągliwi. Gdy Morgoth zaczął po kryjomu buntować elfów w Valinorze przeciwko Valarom, przekonał do siebie dużą część Ñoldorów, udało mu się też omamić Fëanora. Wiedział jednak, że Vanyarowie nie dadzą wiary jego kłamstwom, ponieważ poza światłem Drzew nie pragnęli oni niczego więcej.

Elfy Leśne- W Trzeciej Erze zamieszkiwali królestwa rządzone przez znacznie mniej licznych Eldarów: były to Lothlórien[http://rockmetal-nibyl.ucoz.pl/blog/lothlorien/2014-10-24-1062] i Leśne Królestwo[http://rockmetal-nibyl.ucoz.pl/blog/lesne_krolestwo/2014-10-26-1080]. Prawdopodobnie wędrowali także po wschodnich stepach Śródziemia.

Być może należeli do grupy Avarich, z którymi byli nie do odróżnienia (ponieważ nie uczestniczyli w Wielkiej Wędrówce). W ich zaś skład wchodzili Laiquendi oraz część Nandorów. Ich języki były daleko spokrewnione z sindarinem i quenyą.

Galadhrimowie- Nazwa ta obejmowała wszystkich elfów zamieszkujących Lothlórien i w wolnym tłumaczeniu znaczyła w sindarinie lud drzew, co odnosiło się do lasów porastających Lothlórien. Byli oni poddanymi Galadrieli, powierniczki Nenyi, i Celeborna.

Gwaith- i- Mirdain-  Sin. lud-klejnotów-kowali zwani byli także kowalami elfów. Wzmianki o nich pojawiają się w Silmarillionie, Drużynie Pierścienia i Powrocie króla.

Był to ñoldorski lud najlepszych (z wyjątkiem Fëanora) kowali Śródziemia. Przybyli do Eregionu z Lindonu około 750 roku Drugiej Ery pod wodzą Celebrimbora, by pracować w pobliżu żyły mithrilu z Khazad-dûm. W ciągu swojej działalności nawiązali z Rodem Durina największą przyjaźń między elfami a krasnoludami.

Od około 1200 roku nieznajomy nazywający siebie Annatarem (będący początkowo sługą Aulego) odwiedzał ich i udzielał im rad. Po około trzystu latach Gwaith-i-Mírdain rozpoczęli pod jego kierunkiem wykuwanie Pierścieni Władzy. Gdy skończyli w roku 1590, wybuchła wojna między nimi a Sauronem spowodowana wykuciem Jedynego Pierścienia. Większość kowali zginęła, a pozostali założyli siedzibę w Rivendell. Prawdopodobnie to oni przekuli w 3018 roku Andúrila dla Aragorna.

W świecie WarCrafta[http://rockmetal-nibyl.ucoz.pl/blog/warcraft/2014-09-22-856] występuje kilka ras elfów. W World of Warcraft są to 2 rasy grywalne, czyli Nocne Elfy, zwane Kaldorei (w języku nocnych elfów "dzieci gwiazd"), Krwawe Elfy (niegdyś zwane Wysokimi Elfami, w języku krwawych elfów który jest lekko odmienny od języka nocnych elfów Sin'dorei czyli dzieci krwi), Elfy Piekielnej Krwi (ang. Felblood Elves, Krwawe Elfy splugawione przez wpływ demonów), Satyry (Nocne Elfy splugawione przez wpływ demonów), Nagi (wężowate istoty, niegdyś elfy, pochłonięte przez morze. Wyszły na ziemię z woli Illidana ), Wretched (Krwawe oraz Wysokie Elfy które przez dłuższy czas nie miały dostępu do energii magicznej, jest to mutacja) oraz mieszańce ludzi oraz elfów.

Nocne Elfy są jedną z pierwszych ras w świecie WarCrafta, jako pierwsze zgłębiły tajniki magii, którą zaczęły praktykować w świat blisko 10 tys. lat przed wydarzeniami z pierwszej części gry. Z natury prowadzą nocny tryb życia, doskonalą się w walce na dystans używając łuków bądź glewii (Dyski z trzema ostrzami wystającymi po bokach zdolne do odbijania się od trafionych przeciwników. Istnieje też oblężnicza wersja glewii wystrzeliwana przez maszynę wojenną na kształt balisty).

Natomiast Krwawe Elfy są potomkami Nocnych Elfów których wygnano po Wojnie Prastarych (War of the Ancients) przepłynęły Wielkie Morze (Great Sea) i którzy przybili do brzegu wschodniego kontynentu gdzie żyli ludzie, krasnoludy oraz gnomy. Osiedlili się na północy kontynentu i założyli państwo Quel'Thalas (Quel – wysokie, Thalas – kraj, kraina) w pobliżu wysepki na której znajdowało się wielkie skupienie magicznej energii, znane później jako Sunwell (ang. Słoneczna Studnia). Z czasem ich skóra pojaśniała, upodabniając ich do ludzi.

W grze Warcraft III: The Frozen Throne królestwo zostało zaatakowane przez księcia Arthasa, w wyniku czego ostała się jedynie dziesiąta część populacji. Po ataku książę wykorzystał moce Studni do wskrzeszenia nekromanty Kel'thuzada. Czyn ten splugawił moce znajdujące się w studni i wymusił na elfach całkowite jej wygaszenie. To spowodowało odnowienie się głodu magii (dotychczas zaspokajanego przez Studnię), a następnie do uzależnienia się od energii demonów którą używano jako substytut. W wyniku wydarzeń z gry World of Warcraft: The Burning Crusade, Studnia została oczyszczona i odnowiona.

W cyklu Świat Dysku Terry'ego Pratchetta elfy pojawiają się w książkach Panowie i damy (ang. Lords and Ladies), Wolni Ciut Ludzie (ang. The Wee Free Men) oraz w fabularnej części książki Nauka Świata Dysku II (The Science of Discworld II: The Globe). W przeciwieństwie do innych światów fantasy są to istoty zabijające ludzi tylko dla przyjemności (najłatwiej porównać je do drowów ze świata Forgotten Realms, które są znane ze swego okrucieństwa). Zamieszkują Świat Kuli (znajdujący się na półce w gabinecie Rincewinda), jednak w szczególnych okolicznościach (na szczęście niezbyt częstych) mają możliwość przejścia do Świata Dysku, np. gdy pojawiają się kręgi w zbożu.

W sadze o wiedźminie autorstwa Andrzeja Sapkowskiego elfy (s. mowa Aen Seidhe – „Lud Wzgórz” i Aen Elle – „Lud Olch”) przybyły na Kontynent kilka tysięcy lat przed wydarzeniami z Sagi na swych białych okrętach. Zastały tam gnomy (pierwsze na Kontynencie) oraz krasnoludy[http://rockmetal-nibyl.ucoz.pl/blog/krasnolud/2014-10-13-1005], które po okresie walk wycofały się w góry, Same wybudowały w miejsce siedzib krasnoludzkich swoje miasta. Około pięciuset lat przed wydarzeniami z Sagi, na kontynent przybyli ludzie i podbili obszar późniejszych północnych królestw. Elfy zmuszone były do wycofania się do górskich enklaw i lasów. W miastach umieszczane są w gettach dla nieludzi, razem z krasnoludami, gnomami i niziołkami. Jako jeden z najstarszych ludów świata, używają Starszej Mowy jako języka ojczystego. Od setek lat walczą z ludźmi o wyzwolenie i niepodległość.

Są szczupłe i wysokie, mają szpiczasto zakończone uszy, duże oczy i drobne zęby. Nie posiadają kłów.

Elfy z Alagaësii są w pewnej mierze podobne do elfów ze Śródziemia, ale także bardzo się od nich różnią zarówno w wymiarze psychicznym, jak i fizycznym. Wszystkie są nie tylko wegetarianami ale też i ateistami. Ich największą słabością jest ich próżność. Kochają piękno i wszelkie jego przejawy toteż używają magii by zgodnie ze swoimi pragnieniami odmieniać wygląd swego ciała. Każdy elf wygląda tak jak chce. Zmiany te mogą wykroczyć poza zmiany czysto kosmetyczne. Mogą one zmienić anatomię swego ciała, upodobniając się w ten sposób do zwierząt. Elfy są wysokie, smukłe i o wiele silniejsze i szybsze od ludzi. Każdy z nich w przeciwieństwie do ludzi czy krasnoludów potrafi używać magii. Początkowo były one śmiertelne ale po zawarciu paktu ze smokami który zakończył Du Fyrn Skulblaka (wojnę elfów ze smokami) magia smoków odmieniła ich. Stali się nieśmiertelni. Mogą oczywiście zginąć od broni czy trucizny ale czas nie czyni im szkody i mogą żyć bez końca. Najstarsi przedstawiciele tej rasy mają około 2700 lat. Elfy nie praktykują małżeństwa. Żyją razem ze swoimi partnerami przez taki czas jaki oboje uznają za słuszny. Może to być zarówno 1 dzień jak i setki lat. Wśród elfów spłodzenie i wychowanie dziecka stanowi największy dowód miłości. Elfy uważają, że wychowanie potomka jest największym zaszczytem jaki może spotkać jakąkolwiek żywą istotę. Mimo to elfom rodzi się bardzo mało dzieci. W pewnym momencie w ich stolicy będącej zarazem największym i najludniejszym miastem (Ellesmera) żyje zaledwie 2 dzieci. Większość elfów nie przepada za ludźmi. Uważają ich za słabszych i głupszych od siebie. Jednakże trzeba powiedzieć, że jest to prawda. Elfy nie potrafią zrozumieć jak ludzie są zdolni do zabijania zwierząt i jedzenia ich ciał. Nie rozumieją również dlaczego ludzie mimo braku jakichkolwiek dowodów wierzą w bogów. Elfy wierzą jedynie w to co są w stanie udowodnić. Kierują się olbrzymią ilością zwyczajów i zachowań grzecznościowych mających uchronić je przed konfliktami. Mieszkają w puszczy Du Weldenvarden, do której przypłynęły na swoich białych okrętach ze swojej ojczystej krainy Alalei; 2783 lata temu. Ich władcami byli: Ceranthor, Tarmunora, Dellanir, Evandar, Islanzadi a obecnie jej córka Arya. Elfy inaczej postrzegają funkcję swoich władców niż ludzie. Dla nich największym obowiązkiem monarchy jest poświęcanie się dla dobra całej rasy. Powinni być oni gotowi bez wahania poświęcić swoje życie służąc swemu ludowi. Elfy nie wybierają na swoich przywódców nie umiejących poświęcić swojego życia dla dobra innych. Ojczystym językiem elfów jest pradawna mowa - język prawdy i magii. Posiada on 3 wyjątkowe cechy:

-przemawiająca nim osoba nie jest w stanie kłamać. Jeżeli spróbuje to zrobić to magia sprawi, że nie zdoła dobyć głosu i wypowiedzieć kłamstwa,

-opisuje on prawdziwą naturę rzeczy,

-dzięki niemu można używać magii.

W cyklu książek Artemis Fowl Eoina Colfera elfy są przedstawiane nieco inaczej niż powyżej opisane.

Według pisarza, elfy to jedna z kilku (w większości magicznych) ras mieszkających w zorganizowanym społeczeństwie parę kilometrów pod powierzchnią ziemi (pozostałe to: chochliki posiadające skrzydła, gnomy, krasnale, centaury, gobliny oraz trolle) w tajemnicy przed ludźmi. Ich technologia zdecydowanie przewyższa technologię ludzi (lasery, działa plazmowe sterowane kodem DNA itp.).

W polskim tłumaczeniu książek Colfera nazwa "wróżka" jest terminem zarezerwowanym dla wszystkich istot magicznych, zaś SKRZAT to Specjalny Korpus Rozpoznawczy do Zadań Tajemnych, elitarna jednostka SKR (Sił Krasnoludzkiego Reagowania). Elfy mają oliwkowozieloną skórę i dosyć niski wzrost (średnio 101 centymetrów). Mają też spiczaste uszy.

Posiadają następujące moce magiczne; potrafią bardzo szybko wibrować, tworząc tzw. tarczę, stając się niewidzialnymi; mogą leczyć siebie oraz inne istoty oraz posiadają zdolność mesmeryzacji (narzucania swojej woli innym istotom poprzez kontakt wzrokowy). Muszą co jakiś czas uzupełniać moc magiczną poprzez odprawienie Rytuału, polegającego na zakopaniu w ziemi żołędzia ze starego dębu rosnącego w zakolu rzeki, zerwanego podczas pełni księżyca.

Potrafią posługiwać się wszystkimi językami, ponieważ wszystkie języki świata wywodzą się z gnomickiego (tym językiem porozumiewają się istoty w podziemiu). Mimo że ewolucyjnie pochodzą od pterodaktyli, nie posiadają skrzydeł (zostały im po nich wypustki kostne na barkach). Elfy zamieszkują głównie dwie największe metropolie podziemne: Oazę oraz Atlantydę.

Unikają ludzi, wychodzą na powierzchnię rzadko i tylko pod osłoną tarczy.

W świecie Warhammera[http://rockmetal-nibyl.ucoz.pl/blog/swiat_warhammera/2014-09-19-850], elfy dzielą się na cztery klany: Elfy Wysokiego Rodu (Asur) z Ulthuan, Mroczne Elfy (Druchii) zamieszkujące Naggaroth , Leśne Elfy (Asrai) z lasu Athel Loren w Starym Świecie oraz Elfy morskie posiadające własne kolonie w miastach portowych np. Marienburg.

Elfy Wysokiego Rodu, High Elves (ang.), Asur to jedna z najstarszych i najmądrzejszych ras w fikcyjnym świecie Warhammer Fantasy. Prastare i dumne istoty od dziesięciu tysięcy lat rozwijały sztukę walki i wiedzę magiczną. W czasie gdy prymitywne plemiona ludzi i orków walczyły ze sobą, Elfy Wysokiego Rodu zakładały kolonie i rysowały mapy Ziemi, Morza i Nieba. Do nadejścia Czasu Zmierzchu, kiedy to pan Mrocznych Elfów zniszczył ich ojczyznę, Elfy stanowiły najpotężniejszą rasę, jaka kiedykolwiek stąpała po planecie.

Elfy Wysokiego Rodu dysponują wysoce wyspecjalizowanymi jednostkami, z których każda zna swoje miejsce na polu bitwy. Ich armia składa się ze szkolonych dziesiątki lat wojowników. Są niedościgłymi mistrzami we władaniu łukiem i mieczem, są elitą każdego pola bitwy. Ich wojska potrafią zadać szybki i śmiercionośny cios w samo serce wroga. Na potęgę armii Elfów składają się Jednostki Podstawowe, Specjalne i Rzadkie, jak również Postacie, czyli magowie i dowódcy. Najznamienitszymi z bohaterów Ulthuanu są: Książę Tyrion, Obrońca Ulthuanu, Książę Teclis, Wielki Mistrz Wiedzy Tajemnej z Białej Wieży i Książę Imrik, Smoczy Książę z Caledoru. Zbrojni w potężne artefakty i wiedzę po dziś dzień bronią Ulthuanu przed złem.

Jednostki podstawowe:

-Łucznicy – Każdy z bystrookich elfów musi zależnie od prowincji odsłużyć od 50 do 200 lat w armii. Szkolenie zaczyna się od łucznictwa: jest to podstawa wojska Elfów Wysokiego Rodu, ma też zapewnić poborowemu bezpieczne miejsce na polu bitwy.

-Włócznicy – Wraz z doświadczeniem przychodzi awans do włóczników. Uzbrojeni w długie włócznie i broń ręczną stanowią trzon armii Elfów. Dekady ćwiczeń sprawiają, że na polu walki stanowią jeden, bezbłędnie funkcjonujący organizm.

-Morska Straż z Lothern – Prowincja Eataine ze stolicą w Lothern nie podlega poborowi. Pod sztandary Króla Feniksa oddaje Morską Straż, zawodową jednostkę piechoty morskiej. Obsadzają oni baterie balist na wybrzeżach, strzegą cieśniny Lothern i nieustannie patrolują brzegi Ulthuanu, szukając oznak inwazji.

Jednostki Specjalne:

-Jeźdźcy z Ellyrionu – Lekka jazda z Tor Elyr szczyci się byciem pierwszymi posłańcami i zwiadowcami Króla Feniksa. Wzorowani na Hunach, dosiadają rączych i zwinnych ellyriońskich koni. Ich broń to łuki i włócznie.

-Smoczy Książęta - Wiele wieków temu szlachetni książęta z Caledoru dosiadali niezwyciężonych smoków. Czasy owe minęły, dziś już tylko książę Imrik jeździ na smoku, Minaithnirze. Inni książęta kontynuują tradycję ojców na koniach. O ich pochodzeniu przypominają smocze herby, które nosi każdy z nich.

-Mistrzowie Miecza Hoetha - Na wschodzie Ulthuanu, w Saphery leży Biała Wieża Hoetha. Studiują tam najpotężniejsi magowie świata. Ich straż stanowią Mistrzowie Miecza, jedni z najlepiej wyszkolonych wojowników w całym świecie Warhammera. Posługują się długimi na niecałe sześć stóp mieczami.

-Wojownicy Cienia - Ojczyzną tych zwiadowców - łuczników była Nagarythe, jednak magowie Mrocznych Elfów zatopili tą krainę. Wojownicy Cienia szukają okazji, aby się odegrać na swych kuzynach.

-Rydwany z Tiranoc - Czas zmierzchu pogrążył Tiranoc w odmętach. Ocalało tylko parę rydwanów, które przebywały w innych krainach, walcząc z Wiedźmim Królem. Dziś ocalałe rydwany walczą we wszystkich armiach Asur, a najchętniej przeciw Mrocznym Elfom

-Srebrne Hełmy – W tej formacji służą synowie najznamienitszych lordów elfickich. Mają oni w swym uzbrojeniu miecze, lance, zdobione tarcze i zbroje a dosiadają niezwykle silnych koni. Nazwa ich pochodzi od wypolerowanych na lustro srebrnych hełmów i białych płaszczy, co sprawia, że wyróżniają się nawet w armii Elfów.

-Straż Feniksa - Milczący wojownicy - mnisi to najgroźniejsza jednostka w armii Asur. W Komnacie Dni poznają oni całą przyszłość Elfów i świata, spada na nich jednocześnie klątwa milczenia. Walczą halabardami, a wśród wrogów wzbudzają popłoch.

-Białe Lwy - Od czasów Caledora I straż królewska pochodzi z Chrace. Służą tam tylko najodważniejsze i najsilniejsze elfy. Jako płaszczy używają skóry białego lwa, a walczą potężnymi toporami. Ta zdeterminowana jednostka prędzej zginie, niż odstąpi od króla.

-Lwi Rydwan z Chrace - Rydwany z Chrace szarżują na wroga wzbudzając w ich sercach strach. Potrafią przełamać każdy mur tarcz. Z podstawy rydwanu białe lwy atakują wroga swoimi toporami.

Jednostki Rzadkie:

-Wielkie Orły - Wielkie Orły są od niezliczonych stuleci sojusznikami Elfów Wysokiego Rodu. Służą jako zwiadowcy, ostrzegły Ulthuan już przed wieloma atakami Chaosu.

-Powtarzalna Balista "Szpony Orła" - Morska Straż wykorzystuje tę wszechstronną i łatwą w użyciu broń zarówno na lądzie, jak i na morzu. Szpony Orła mogą wystrzelić ciężki pocisk, jak i salwę strzał. Dzięki temu można zatrzymać zarówno szarżę pojedynczego demona, jak i motłoch pospólstwa.

Postacie:

-Oficer - Oficer to pomniejszy dowódca armii Elfów Wysokiego Rodu. Jest wyposażony w dowolną broń jednoręczną. Może też wybrać lancę, włócznię, miecz dwuręczny, halabardę lub drugą broń. Może również używać długiego łuku. Może nosić lekka, ciężką lub smoczą zbroję, może też nieść tarczę. Może dosiadać konia, który może mieć kropierz, może też dosiadać Wielkiego Orła. Może też być Chorążym Armii, wtedy jednak nie może mieć żadnego ekwipunku poza zbroją.

-Mag - Mag jest Czarodziejem Poziomu 1. Może być awansowany na Czarodzieja Poziomu 2. Może dosiadać konia, który może mieć kropierz. Mag może skorzystać z Wysokiej Magii lub z dowolnej z Ośmiu Domen Magii.

-Smoczy Mag z Caledoru - Mag ten dosiada słonecznego smoka, może być awansowany na 2 poziom. Używa tylko magii ognia.

-Książę – najważniejszy dowódca armii Elfów Wysokiego Rodu. Jest wyposażony w sztylet. Może też wybrać lancę, włócznię, miecz dwuręczny, halabardę lub drugi sztylet. Może również używać długiego łuku. Może nosić lekką, ciężką lub smoczą zbroję, może też nieść tarczę. Może dosiadać konia, który może mieć kropierz, może też dosiadać Wielkiego Orła, Gryfa lub Smoka.

-Arcymag – Czarodziej Poziomu 3. Może być awansowany na Czarodzieja Poziomu 4. Może dosiadać konia, który może mieć kropierz lub Wielkiego Orła. Arcymag może skorzystać z Wysokiej Magii lub z dowolnej z Ośmiu Domen Magii.

Na początku historii Asur królowie dziedziczyli tron po ojcu. Gdy zginął Aenarion, o tron ubiegał się jego syn, Malekith. Jednak gdy chciał przejść przez Święte Płomienie Asuryana, przez które musiał przejść każdy nowy król, one nie przyjęły jego naznaczonej chaosem duszy i kalecząc go straszliwie, wyrzuciły z Ognia. Starszyzna Asur zadecydowała o elekcji. Widać Asuryanowi podobała się mądrość Rady, gdyż od tego czasu jeszcze żaden król nie został wyrzucony z Płomieni. Każdy król był koronowany na Króla Feniksa Koroną Feniksa. Gotrek, król krasnoludów skradł Koronę, jednak elficcy kapłani Vaula wykuli nową.

Ulthuan znaczy w języku elfickim "piękna wyspa". Ulthuan, to poza położonym na dalekim wschodzie Nipponem, największa wyspa świata. Składa się z 11 królestw, każde ma własną chlubną historię i specjalności, zarówno w kulturze jak i w armii. Ulthuan ma kształt pierścienia zwężanego ku dołowi. Od wschodu otaczają go Dryfujące Wyspy, a od północy Nieszczęsna Wyspa. Cały Ulthuan jest górzysty, nie licząc Avelornu, Cothiqe i Ellyrionu. Ellyrion to równinne królestwo, z wieloma łąkami i stepami, pozostałe dwa królestwa są zalesione. W sercu Ulthuanu leżą trzy wielkie morza: na północnym zachodzie Morze Zmierzchu, na południowym wschodzie Morze Snów, a w środku Morze Zewnętrzne i Wyspa Umarłych. Na południu Morz Snów leży mały archipelag, na którym znajduje się Wielka Świątynia Asuryana, miejsce koronacji wszystkich Królów Feniksów.

Elfy Wysokiego Rodu od wieków żyły w harmonii ze światem. Dopiero Aenarion powiódł ich lud ku zjednoczeniu. W jego żyłach płynęła potęga bogów, pod okiem Asuryana, boga Elfów sprawiedliwe rządził Ulthuanem. Dziś nikt już nie pamięta, iż wtedy lud elficki był jedynie słabymi płomykami na łasce Bogów Chaosu. Gdy mroczne siły zauważyły istnienie Elfów Wysokiego Rodu, zwróciły swój upiorny gniew przeciw nim. Aenarion powiódł armię w obronie Ulthuanu i odparł pierwszy atak Chaosu.

Aenarion złożył przysięgę, która głosiła, że on i lud Elfów nie spocznie, póki nie zginie ostatni Demon lub czciciel Chaosu. Z powodu małej liczebności trudno było prowadzić wojnę, więc Król zwołał radę najmądrzejszych z Asur. Zaprojektowano niezwykle ryzykowną operację: trzeba było otworzyć kręgi na Wyspie Umarłych, które zniszczyłyby i strąciły w nicość całą magię Chaosu. Niepowodzenie równało się końcowi świata. Demony dostrzegły zagrożenie. Czterej bogowie Chaosu, Tzeentch, Khorne, Nurgle i Slaanesh zjednoczyły się przeciwko Elfom Wysokiego Rodu. Cztery Wielkie Demony stanęły do boju przeciwko Aenarionowi. On i jego smok Indraugnir oddali życie w heroicznej walce, ale Demony zostały strącone w nicość na wiele wieków. Okazało się, że dzieci Aenariona ocalały, ochronił je potężny drzewiec Dębowe Serce. Yvrainne koronowano na nową wieczną królową, Moreliona posłano pod strażą na wschód, aby ród Aenariona przetrwał. Nigdy go już nie odnaleziono. Jednak nie Malekitha koronowano na nowego Króla Feniksa. Odziedziczył on bowiem po matce porywczość i gniew. Szlachta radziła przez wiele miesięcy, aż w końcu wybrano Bel-Shanaara, sprawiedliwego władcę i mądrego stratega. W Ulthuanie na wiele lat zapanował pokój.

Gdy odparto Demony, Wieczna Królowa Astarielle powiła owoce miłości Aenariona, koronowanego na Wielkiego Króla Feniksa. W Ulthuanie zagościł spokój i radość. Yvrainne i Morelion, dzieci Króla dorastały w spokoju, szkoląc się w magii i w walce. Po raz pierwszy i jedyny liczebność Asur rosła, był to powód, dla którego nazywamy ten okres Złotym Wiekiem. Niestety siła Aenariona była zbyt mała aby pokonać Chaos. Sługi czterech bogów piekieł powróciły, pragnienie zemsty zżerało ich czarne serca. Zabiły Wieczną Królową, Yvrainne i Morelion zaginęli. Serce Aenariona Śmiałego zamieniło się w lód, on podniósł niewyobrażalnie potężny Miecz Khaina. Bóg Wojny dodawał mu sił, ni człowiek, ni demon nie był w stanie zatrzymać jego szału i furii. Uwolniono więzioną od setek lat legendarną Morathi. Aenarion zaślepiony jej pięknem przeciął jej łańcuchy i poślubił, a ona wkrótce urodziła mu syna, Malekhita przeklętego. Na pamiątkę tego wydarzenia co dziesięć lat odbywa się Festiwal Światła, podczas którego Elfy recytują Pieśń Stwórcy.

Asur stali się najpotężniejszym ludem na świecie. Zawarto wiele sojuszy, najcenniejszy okazał się sojusz z krasnoludami. Ramię w ramię zepchnięto Chaos ze Starego Świata, aby mógł się tam osiedlić człowiek. Odtąd demony i mutanty zamieszkiwały już tylko północne pustkowia. Tymczasem Malekhith przemierzał świat w poszukiwaniu mądrości. Odegnanie Chaosu sprawiło, że Elfy stały się gnuśne i leniwe. Chaos powrócił jako Slaanesh, Pan Rozkoszy. Najwyższą kultu stała się Morathi. Powszechne stały się ofiary z bydła, potem z wieśniaków. Wtedy to powrócił Malekith. Pod pozorem czystek wśród wyznawców Chaosu i Slaanesha zabił wielu znamienitych szlachciców i bohaterów, tylko dlatego, że byli lojalnymi poddanymi Króla. Nawet król Bel-Shaanar stał się marionetką w jego rękach. Aby uniknąć wojny, rada zebrała się w Świątyni Asuryana, aby odegnać wojnę. Wtedy to Malekith otruł Króla i wymordował Radę. Żądza władzy powiodła go w Święty Ogień Asuryana. Płomienie jednak zostały zaczarowane prez radę i wyrzuciły go ze Świętego Miejsca, spaliwszy go uprzednio. Poplecznicy unieśli jego ciało do zatopionej dziś Nagarythe, gdzie matka, Morathi uleczyła go, zamykając ciało w zbroi, której nie zdejmuje do dziś. Potem wyruszyli razem na zachód, za morze, a Asur łudzili się, że zło na zawsze opuściło ich brzegi.

Elfy w świecie Dragonlance zasadniczo nie różnią się od swoich odpowiedników w innych światach fantasy. Dzielą się na Silvanesti (elfowie szlachetni), Qualinesti (odłam elfów Silvanesti, który odłączył się od nich w czasach Kith-Kanana), Kagonesti (dzikie elfy, uważane przez swoich pobratymców za niecywilizowane i barbarzyńskie), Dargonesti (Elfy głębin, zwane inaczej quoowahb [KŁO-łab], potrafią zmieniać się w delfiny) i Dimernesti (Elfy Przybrzeżne, potrafią zmieniać się w morską wydrę). Wszystkie z nich czczą bogów dobra (wyjątkiem mogą być Kagonesti wyznający neutralną Chislev i Dargonesti, które składają hołd bogom magii, ponieważ księżyce wpływają na przypływy). Każdy elf, który stanie się zły zostaje wygnany i obwołany "czarnym elfem". Staje się wtedy wyrzutkiem i nie ma prawa powrócić do ojczyzny.

W Rekishi Maho elfy są pierwszą rasą która zamieszkuje świat Monoru. Pierwszą rasą elfów na Monoru była rasą której nadano nazwę Starożytne Elfy, przez całe istnienie Monoru elfy zaczęły się zmieniać ze względu na zdolności i miejsce w którym żyły, zaczęły się zmieniać w takie rasy jak Leśne Elfy i Śnieżne Elfy oraz Mroczne Elfy, a także po zarażeniu wirusem Cienia podczas "II Wojny Cieni", Nocne Elfy oraz Krwawe Elfy.

Czytaj więcej na: http://rockmetal-nibyl.ucoz.pl/blog/elfy_cz_3/2014-10-13-1001